Η Ανθούλα αφουγκράστηκε την ψυχή, τα οράματα, τις παραδόσεις των ερμιονιτών και αποτύπωσε με τον χρωστήρα αλλά και την πένα της εξαιρετικές εικόνες, ενός κόσμου φανταστικού και πραγματικού, με την ειλικρίνεια και την αθωότητα ενός απλού ανθρώπου που ατενίζει τους κάμπους και τα πέλαγα.
Τεράστια η προσφορά της , πολύτιμη κληρονομιά και τεκμήριο μνήμης για τις γενιές που έρχονται.
Όχι φωνές, πικρίες και κλάματα.
Αντίο, μηλιές πούχα αγαπήσει·
μ’ άγγιξε κιόλας το φθινόπωρο
κι η νιότη απόμακρα έχει σβήσει.
Ευλογημένο ας είναι ό,τι άνθησε
πάνω στη γη και θα πεθάνει.
Γιάννης Γκιόλας
