Ιούλιος 1822. Στην Αργολίδα έχουν εισβάλλει 30.000 Τούρκοι υπό τον Δράμαλη. Για να καθυστερήσουν την περαιτέρω προέλασή τους προς την Τρίπολη, οι Έλληνες με σχέδιο του Κολοκοτρώνη κλείστηκαν στο κάστρο του Άργους, την Λάρισα. Το σχέδιο έπιασε. Οι Τούρκοι προετοιμάσθηκαν για πολιορκία, οχυρώθηκαν σε όλα τα «ανεβάσματα» προς το κάστρο και έκαναν συχνές επιθέσεις, που τους κόστιζαν σε ανθρώπινες απώλειες.
Μια μέρα οι Έλληνες που ήταν στρατοπεδευμένοι στο Σχινοχώρι και στο Κεφαλάρι έκαναν συνδυασμένες επιθέσεις, έσπασαν τον κλοιό των Τούρκων και έβγαλαν από μέσα τους επικεφαλής. Όμως ο Κολοκοτρώνης επέμενε ότι δεν είχε έρθει η στιγμή να εγκαταλείψουν εντελώς το κάστρο της Λάρισας του Άργους.
Περίμενε να πέσει το ηθικό και να γίνει αντιληπτή η έλλειψη τροφών και νερού στους Τούρκους. Έτσι και έγινε. Τότε αποφάσισε να βγάλει έξω τους κλεισμένους στο κάστρο. Επιτέθηκε μια φορά εναντίον των πολιορκητών και τραβήχτηκε έγκαιρα πίσω, το επανέλαβε την άλλη μέρα. Την Τρίτη μέρα σε συνεννόηση με τους πολιορκούμενους διέσπασε τον κλοιό και ταυτόχρονα οι άλλοι έκαναν έξοδο.
Όχι όλοι. Ένας, λέει η παράδοση, έμεινε. Τον πήρε ο ύπνος. Μόλις ξύπνησε και είδε τους Τούρκους μέσα στο φρούριο. Φόρεσε στο κεφάλι ένα κακάβι… δλδ μια τέντζερη, πήρε και κάτι κουταλοπείρουνα και μικρότερα σκεύη… Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να το παίξει τρελός. Άρχισε να χορεύει , να μιλάει ακαταλαβίστικα και να βαράει με τα κουταλοπείρουνα τα κουζινικά που είχε βουτήξει. Οι Τούρκοι είτε τον πέρασαν για Αρβανίτη που χαιρόταν τη λεία που κατάφερε να αρπάξει, είτε νόμισαν πως ήταν τρελός, τον άφησαν να περάσει και να απομακρυνθεί από το φρούριο.
Αυτό το γεγονός η προφορική παράδοση το θεωρεί πραγματικό. Το αναφέρει ο Σπ. Τρικούπης στην ιστορία της Επανάστασης. Το χρησιμοποιεί και ο Βασίλης Ρώτας στο μεγάλο λαϊκό έπος «Η νίλα του Δράμαλη». ‘Αλλοι ιστορικοί το διαψεύδουν… Ο Φωτάκος θεωρεί ότι το πρόσωπο που αναφέρει ο Τρικούπης ονόματι Καρύγιαννης, που ήταν Μανιάτης οπλαρχηγός δεν υπήρξε. Ο Τρικούπης για να υποβαθμίσει τον ρόλο του Κολοκοτρώνη, λέει ότι αυτός ο Καρύγιαννης είχε καταλάβει μόνος του την Λάρισσα και είχε υπό τις διαταγές του καμμιά δεκαριά άνδρες… και ο Φωτάκος αναρωτιέται, «αφού ήταν από τους αρχηγούς θα κοιμόταν την ώρα της εξόδου;» (Μάλλον δίκιο έχει. Ο Τρικούπης έζησε στο Άργος την διετία 1830-1832, προφανώς συγκέντρωσε πολλές προφορικές παραδόσεις και τις έχει περιλάβει στην ιστορία του. Αλλά, μετά το τέλος του αγώνα πάντοτε παρουσιάζονται πολλοί αγωνιστές…… Τέτοιες καυχησιολογίες και ανέκδοτα που λέγονταν στις ταβέρνες θα άκουσε πολλές, μερικές ήταν πιστευτές.)
Ο Φωτάκος λέει ότι έφυγαν όλοι. Ο Σπηλιάδης παρουσιάζει τον Καρύγιαννη ότι κατά τον ερχομό του Δράμαλη ήταν ο τελευταίος που αποχώρησε από την πόλη του Άργους και πήγε στο Κεφαλάρι, που είχε στηθεί Ελληνικό στρατόπεδο. Όσο αφορά την τελική έξοδο από την Λάρισα, αναφέρει ότι δεν ακολούθησε και έφυγε μόνος του κάποιος, που του είχε κάψει το πρόσωπο το μπαρούτι. Από τους τρεις ιστορικούς ο μεν Σπηλιάδης είχε πλήρη γνώση των γεγονότων ως γραμματέας της Πελοποννησιακής Γερουσίας, ο Φωτάκος συμμετείχε σαν υπασπιστής του Κολοκοτρώνη, αλλά ήταν συνεχώς σε αποστολές, ο Τρικούπης δεν είχε επιστρέψει ακόμα στην Ελλάδα.
Πάντως ο μύθος του τετζεροκέφαλου (είτε ήταν ο Καρύγιαννης, είτε αυτός με το καμένο πρόσωπο, είτε οποιοσδήποτε άλλος) έχει επικρατήσει.
Οι Τούρκοι ήταν ήδη σε άθλια κατάσταση (στην φωτό ένα καρέ από τα Κλασσικά Εικονογραφημένα) σε δυο ημέρες αποχώρησαν και πήγαν στην μοιραία για αυτούς συνάντηση με τον Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια.
