«Να πάρε αυτό το καλοβότανο και κράτα το, στης Κίρκης σαν μπεις, να σκέπει το κεφάλι σου, κακή ώρα να μη σε βρει. Η ρίζα του μελανιά, μα κάτασπρος ο ανθός του σαν το γάλα, «μώλυ» οι θεοί το λένε, δύσκολο θνητός να το αποσπάσει από τη γης, μονάχα αθάνατοι…» (Οδύσσεια, μετάφραση Ν. Καζαντζάκης)
Αυτοί οι στίχοι από την Οδύσσεια ήρθαν στο νου, καθώς ανηφορίζαμε με το λεωφορείο την Κυριακή 4 Ιουλίου, στις πλαγιές της Ζήριας. Το μάτι ανεξέλεγκτο, ξεσκάλιζε διερευνητικά κάθε σπιθαμή γης, λες έψαχνε να ανακαλύψει ανάμεσα στ` αγριόχορτα το μαγικό «μώλυ», το θεϊκό βοτάνι που ο Ερμής ξερίζωσε από την κορυφή της Κυλλήνης(Ζήριας) και έδωσε στον πολυμήχανο Οδυσσέα για να αποφύγει τα μάγια της Κίρκης.
Τα χωρίς εκμαγείο βουνά που βγάζουν απαράλλαχτες όψεις του αιωνίου… (Οδ. Ελύτης, Άξιον εστί)
Φτάνοντας στο Ξυλόκαστρο ανηφορίζουμε δίπλα στον ποταμό Σύθα και φτάνουμε στα Τρίκαλα, ένα από τα παλαιότερα ορεινά θέρετρα του Μοριά. Το χωριό χτισμένο στη θέση της αρχαίας πόλης Μύσαιο, αποτελείται σήμερα από τρεις ξεχωριστές συνοικίες: τα Κάτω, τα Μέσα και τα Άνω Τρίκαλα.
Το άριστο κλίμα , το καλό νερό και οι ιδανικές συνθήκες για την ανάπτυξη των αμπελιών, τα «Τρι(α) καλά», όπως λένε οι ντόπιοι έκαναν τους κατοίκους των πεδιάδων να στήσουν τα νοικοκυριά τους εδώ κατά τον 10ο αιώνα μ.Χ., αποφεύγοντας τις αρρώστιες και τις ληστρικές επιδρομές. Είναι η πατρίδα των Νοταραίων, των ισχυρότερων προεστών της Κορινθίας κατά την Τουρκοκρατία.
Εδώ, σύμφωνα με την παράδοση γεννήθηκε ο Άγιος Γεράσιμος, ο προστάτης της Κεφαλονιάς. Ένα κατεστραμμένο καλύβι λέγεται ότι ήταν το σπίτι του.
Το μοναστήρι του Αϊ-Βλάση, που άρχισε να χτίζεται το 1400, βρίσκεται λίγο πιο πάνω από τα τελευταία κτίσματα των Άνω Τρικάλων, εκεί που ξεκινά ο δρόμος για τα υψίπεδα του βουνού, είναι γυναικείο και το καθολικό του φημίζεται για το αξιόλογο τέμπλο του 17ου αιώνα.
Το επιβλητικό του μοναστηριού, οι γλυκύτατες ψαλμωδίες των μοναχών, το κούνημα των πολυελαίων με το τροπάριο του Αγίου Πέτρου που ψάλλουν τα μέλη της χορωδίας μας, σε μεταφέρουν ψηλά, σε συγκινούν και δε σε αφήνουν να σκεφτείς τα ταπεινά και τα εγκόσμια. Η λειτουργία τελειώνει και ακολουθεί η μοναστηριακή φιλοξενία που ξεπερνά τις δυνατότητες της μονής.
Περπατώντας σε γνώριμο πια περιβάλλον βρισκόμαστε κάτω από τον πελώριο πλάτανο, στην αυλή του μοναστηριού, που μπορεί να φιλοξενήσει πολλούς επισκέπτες στα χτιστά τραπέζια και καθίσματα. Όλοι μας απολαμβάνουμε τα εδέσματα που ετοιμάσαμε και οι μοναχές μας προσφέρουν την καθιερωμένη μακαρονάδα. Δίπλα μας η χαράδρα του Σύθα με λίγα δυστυχώς νερά! Παρόλο την έλλειψη νερού είναι μαγεία να αισθάνεσαι τη δροσιά στο σώμα σου κάτω από τα πανύψηλα δέντρα! Η Κυλλήνη, που πήρε τ` όνομά της από το κύλλος= λάκκος, γέννησε έναν θεό, τον ψυχοπομπό Ερμή, δημιούργησε έναν άγιο μέσα στις «λάκκες», τα έλατά της, τα σπήλαιά της και συνεχίζει να χαρίζει ζωή και δροσιά στους επισκέπτες της.
Το σημερινό προσκύνημα στη μονή του Αϊ -Βλάση ήταν ανακούφιση ψυχής. Η μνήμη μας διέτρεξε ανάμεσα σε πολλές και διαφορετικές στιγμές, μας προκάλεσε συγκίνηση, βούρκωσε τα μάτια μας. Ταυτόχρονα όμως λειτούργησε ως βάλσαμο, μας πλημμύρισε ανακούφιση γιατί μπορέσαμε να συνεχίσουμε την καθιερωμένη ετήσια επίσκεψή μας στον χώρο που ο αείμνηστος μαέστρος μας αγαπούσε τόσο πολύ! Ελπίζουμε και ευχόμαστε ο Άγιος να μας χαρίζει υγεία, ατομική και οικογενειακή, ώστε και του χρόνου να προσκυνήσουμε και πάλι την άγια μορφή του.
