Ένας λαός που έχει χάσει την επαφή με την παράδοση είναι σαν τον άνθρωπο με αμνησία. Φυσικά, βέβαια, οι παραδόσεις δεν αποτελούν θέσβατο, διότι οι κοινωνίες εξελίσσονται, το επίπεδο της μόρφωσης βελτιώνεται και η θέση του ατόμου μέσα σ’ αυτές αποκτά περισσότερο ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά.
Ιδιαίτερα σήμερα, που η παγκοσμιοποίηση προσπαθεί να επιβάλλει συνολικές συμπεριφορές και να καταργήσει όλες τις διαδικασίες επιλογής, οι παραδόσεις βοηθούν τους λαούς να κρατήσουν την ιστορική τους φυσιογνωμία και να αποφύγουν να γίνουν ένας χυλός, μέσα στο παγκόσμιο χωνευτήρι.
Όταν μεταξύ παράδοσης και αντίληψης της σύγχρονης πραγματικότητας υπάρχει ισορροπία, το παρελθόν επιδρά δημιουργικά στο παρόν.
«Χρειάζεται μια τεράστια ποσότητα Ιστορίας για να δημιουργηθεί έστω και μια μικρή ποσότητα Παράδοσης» είχε πει ο Αμερικανός συγγραφέας HenryJames (1843-1916).
Η παράδοση έχει αξία όταν δε βιώνεται ως τυφλή και άγονη προσήλωση στο παρελθόν, αλλά όταν αξιοποιούνται τα χρήσιμα και λειτουργικά στοιχεία της, για να παραχθούν νέες αξίες και μέθοδοι θεώρησης της ζωής.
Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρουν τόσο οι τύποι και οι μορφές της παραδοσιακής ζωής όσο οι ιδέες και οι σκέψεις των ανθρώπων που έζησαν σε παλιότερες εποχές.
Παραδόσεις είναι και όλα τα απλά και καθημερινά.
Πραγματοποιούνται την ίδια χρονική στιγμή και στο ίδιο μέρος, με την ίδια ακρίβεια, από τα μέλη μιας οικογένειας, μιας κοινότητας κ.λπ. Οι άνθρωποι τις διαφυλάττουν σαν μια αταλάντευτη στον χρόνο συνήθεια, ως τρόπο ζωής.
Οι παραδόσεις δεν είναι παρωχημένες συνήθειες
Μπορούμε, όμως, να απορρίψουμε κάποια ξεπερασμένα στοιχεία τους εντάσσοντας τα γνήσια, ουσιαστικά και αυθεντικά στη σημερινή πραγματικότητα.
Ο άνθρωπος μέσω της παράδοσης κατανοεί την ιστορική τροχιά μέσα στην οποία κινείται.
Η παράδοση είναι η παρουσία ενός λαού μέσα στο χρόνο.
Ο Ν. Καζαντζάκης έλεγε για την παράδοση: «Το πρώτο χρέος σου εκτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους και το τρίτο σου χρέος να παραδώσεις στο γιό σου τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει».
Η παράδοση είναι η ψυχή, ο πόνος και το θησαυροφυλάκιο του λαού μας, του πολιτισμού μας.
Είναι καταληκτικά ο δρόμος τον οποίο ανοίγει ο άνθρωπος για να βρει σωστά τον εαυτό του.
Η παράδοση προσαρμόζεται με τις πραγματικότητες της ανθρώπινης ύπαρξης και γίνεται ο κρίκος σύνδεσης της μιας γενιάς με την άλλη.
Άγνοια των ελληνικών παραδόσεων δημιουργεί κίνδυνο απώλειας της πραγματικής ταυτότητας, της δικής μας και των παιδιών μας.
Ο Γιώργος Σεφέρης είπε ότι «σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνουμε και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον .
ΜΟΡΙΑΣ ΝΑΥΠΛΙΟ
Η παράδοση είναι ένας θησαυρός που τον κρατάμε καλά φυλαγμένο και τον δωρίζουμε στις επόμενες γενιές για να μην χάσουν την πολιτιστική τους ταυτότητα και χαθούν στην χοάνη της παγκοσμιοποίησης.
Παράδοση είναι ...
τα νανουρίσματα που ακούσαμε στην αγκαλιάς της μάνας
οι θρύλοι που μας έλεγε ο παππούς και η γιαγιά
τα κάλαντα
τα χελιδονίσματα
οι μαντινάδες
τα έθιμα μας
οι χοροί και οι σκοποί του τόπου μας
οι πολύτιμες παραδοσιακές μας ενδυμασίες
και πόσα άλλα ακούσαμε , διαβάσαμε, βιώσαμε και μας ταξίδεψαν στην παλιά Ελλάδα.
Πόσοι όμως κράτησαν αλώβητο αυτόν τον θησαυρό;
Πόσοι δεν εμπορεύτηκαν την παράδοση;
Πόσοι δεν πρόσφεραν φτηνές απομιμήσεις και δεν αλλοίωσαν τον χαρακτήρα της;
Νομίζω πως είναι ελάχιστοι εκείνοι που πραγματικά σεβάστηκαν την παράδοση και αγωνίστηκαν να ανακαλύψουν το μεγαλείο της χωρίς να την παραποιήσουν.
Έτσι φτάσαμε να παρακολουθούμε χορούς που δεν χορεύτηκαν έτσι στις αμμουδερές πλατείες, σκοπούς και όργανα που δεν ακούστηκαν στις πλατείες των εκκλησιών που πανηγύριζαν,
ενδυμασίες που δεν φορέθηκαν ποτέ,
δίστιχα που δεν ειπώθηκαν...
Αυτό δεν είναι παράδοση!
Η παράδοση είναι ένας θησαυρός που τον κρατάμε καλά φυλαγμένο και τον δωρίζουμε στις επόμενες γενιές για να μην χάσουν την πολιτιστική τους ταυτότητα και χαθούν στην χοάνη της παγκοσμιοποίησης.
Παράδοση είναι ...
τα νανουρίσματα που ακούσαμε στην αγκαλιάς της μάνας
οι θρύλοι που μας έλεγε ο παππούς και η γιαγιά
τα κάλαντα
τα χελιδονίσματα
οι μαντινάδες
τα έθιμα μας
οι χοροί και οι σκοποί του τόπου μας
οι πολύτιμες παραδοσιακές μας ενδυμασίες
και πόσα άλλα ακούσαμε , διαβάσαμε, βιώσαμε και μας ταξίδεψαν στην παλιά Ελλάδα.
Πόσοι όμως κράτησαν αλώβητο αυτόν τον θησαυρό;
Πόσοι δεν εμπορεύτηκαν την παράδοση;
Πόσοι δεν πρόσφεραν φτηνές απομιμήσεις και δεν αλλοίωσαν τον χαρακτήρα της;
Νομίζω πως είναι ελάχιστοι εκείνοι που πραγματικά σεβάστηκαν την παράδοση και αγωνίστηκαν να ανακαλύψουν το μεγαλείο της χωρίς να την παραποιήσουν.
Έτσι φτάσαμε να παρακολουθούμε χορούς που δεν χορεύτηκαν έτσι στις αμμουδερές πλατείες, σκοπούς και όργανα που δεν ακούστηκαν στις πλατείες των εκκλησιών που πανηγύριζαν,
ενδυμασίες που δεν φορέθηκαν ποτέ,
δίστιχα που δεν ειπώθηκαν...
Αυτό δεν είναι παράδοση!
Η παράδοση είναι συνοδοιπόρος της αλήθειας κι αυτά δεν είναι αληθινά
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι ο χορός είναι δώρο των θεών προς τον άνθρωπο, και ως δώρο πρέπει να το αντιμετωπίζουμε και εμείς σήμερα. Ας κλείσουμε τα μάτια στους φόβους και τις ανασφάλειες μας, ας απλώσουμε τα χέρια να νιώσουμε τον διπλανό μας, ας απελευθερώσουμε το κορμί μας να εκφραστεί και να πει ότι έχει ανάγκη η ψυχή μας και ας το αφήσουμε να στροβιλίζεται και σε κάθε στροφή να χάνουμε και κάτι από αυτά που μας βαραίνουν έως ότου μείνουμε απλά… εμείς.
Με λίγα λόγια θα µπορούσαµε να πούµε ότι ο χορός είναι µια έκφραση συναισθηµάτων που δεν
περιγράφεται µε λόγια αλλά µε κινήσεις, µια απόδραση από τον υπόλοιπο κόσµο. Ακόµα ο
χορός δεν είναι απλά µόνο οι κινήσεις και η µουσική αλλά ένα σύνολο συναισθηµάτων και
φαντασίας που µέσω αυτών το σώµα ξεσπά, αναζωογονείται και αφήνει µόνο την µουσική να
κατακλύσει το σώµα του και την ψυχή του να µιλήσει µέσα από τα κινήσεις του. Μάλιστα ο
χορός έχει θεωρηθεί από πολλούς ως µια πρωταρχική ανθρώπινη έκφραση.
O χορός είναι ένας τρόπος έκφρασης συναισθηµάτων, ισορροπεί την ψυχή και δυναµώνει το
σώµα µια διέξοδος από την καθηµερινότητα και το στρες.
"Η αρµονία και ο ρυθµός της κίνησης του σώµατος, η αρχέγονη τέχνη του πολιτισµού της
ανθρωπότητας. Η νίκη της ζωής πάνω στο θάνατο. Η παράδοση ντυµένη µε τα πιο ακριβά
ενδύµατα. Τελικά η ωραιότητα εν κινήσει.
Το όργανο λοιπόν, που χρησιµοποιεί για να εκφρασθεί ο χορός είναι το ανθρώπινο σώµα.
Μέσω του χορού και έχοντας ως όχηµα το σώµα οι άνθρωποι εκφράζουν όλα τα συναισθήµατά
τους. Ακόµα χορεύουν όταν "περισσεύουν" οι δυνάµεις µέσα τους ή όταν χαρίζουν στον εαυτό
τους την "πολυτέλεια" της διασκέδασης - ψυχαγωγίας.
“Ο χορός, λοιπόν, υπήρξε, είναι και θα παραµείνει η αγαπηµένη τέχνη των µεγάλων και του
ανώνυµου πλήθους, συγχρόνως όµως και των λίγων, των εκλεκτών και των απαιτητικών”
