Όμως κάθε Σεπτέμβρη μαζί με την ελπίδα, υπάρχει και η αγωνία:
Θα δώσει το σχολείο όλα τα εφόδια που πρέπει να πάρει ένας μαθητής;
Όλα αυτά που δικαιούνται τα παιδιά μας και εμείς πληρώνουμε γι’ αυτά;
Θα τα βγάλουμε πέρα με το κύμα ακρίβειας που μας χτυπάει ήδη;
Ποιος και πώς θα προστατέψει τα παιδιά μας σε συνθήκες πανδημίας;
Είναι λογικό να έχουμε ερωτηματικά. Δυο χρόνια τώρα, εμείς και τα παιδιά μας πήραμε μέτρα. Εμείς ουσιαστικά προστατέψαμε το σχολείο. Και μάσκα βάλαμε (και σωστά). Και αποστάσεις τηρήσαμε (και σωστά). Και αντισηπτικά αγοράσαμε. Και είπαμε στα παιδιά μας “όχι πολλές-πολλές αγκαλιές”. Όμως, η κυβέρνηση τι έκανε αυτά τα δυο χρόνια;
Απαιτήσαμε να καλυφτούν όλα τα κενά των εκπαιδευτικών. Κάλυψε μόνο το 20% και η χρονιά ξεκινά με χιλιάδες κενά. Απαιτήσαμε να αραιώσουν οι τάξεις, να βρεθούν νέες σχολικές αίθουσες. Είπε ότι δεν μπορούν να βρεθούν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα...
Όμως η κυβέρνηση από το καλοκαίρι ήδη, μπορούσε να πάρει μέτρα για τα σχολεία. Χρόνο είχε. Χρήματα είχε. Πολιτική βούληση δεν είχε. Και τα δισεκατομμύρια ευρώ που πήρε τα χαρίζει “αριστερά και δεξιά”.
Κάνει τα χατίρια σε μεγάλες εταιρείες του τουρισμού, των μεταφορών. Γι’ αυτό και σήμερα κάνει λάστιχο τα υγειονομικά πρωτόκολλα ακόμα και για τη λειτουργία των σχολείων που η ίδια θεωρούσε αναγκαία και μάλιστα σε συνθήκες που το επιδημιολογικό φορτίο ήταν μικρότερο. Θέλει να κρύψει τις ευθύνες της και να τις φορτώσει σε μας. Μας λέει ότι υπάρχει το εμβόλιο και αυτό θα λύσει τα πάντα.
Όχι. Δεν αρκεί μόνο το εμβόλιο. Όσο αναγκαίο κι αν είναι, χρειάζεται σοβαρή επιστημονική ενημέρωση. Χρειάζονται τεστ σε όλους και όχι μόνο στους ανεμβολίαστους. Η κυβέρνηση βρήκε χρόνο για να κάνει το σχολείο χειρότερο Χρόνια τώρα, όλες οι κυβερνήσεις μας φλομώνουν στα ψέματα και μας λένε ότι το σχολείο "αναβαθμίζεται", ότι δήθεν γίνεται "σύγχρονο". Την αλήθεια την ξέρουμε γιατί τη ζούμε. Πόσο σύγχρονο είναι το σχολείο που διαχωρίζει και βάζει ταμπέλες σε μικρά παιδιά αντί να τα βοηθήσει για να προκόψουν όλα; Πόσο σύγχρονο είναι το σχολείο που ψάχνει να βρει πόρους γιατί το κράτος δεν του δίνει τα αναγκαία Τ α σχολεία ανοίγουν. Αυτό είναι το σωστό. Τα παιδιά να μαθαίνουν, να βρίσκονται μεταξύ τους, να παίζουν, να χαίρονται. Να μην είναι κλεισμένα σε ένα σπίτι, κολλημένα σε μια οθόνη. Μαζί τους χαιρόμαστε κι εμείς. Τα βλέπουμε να μεγαλώνουν, να βάζουν στόχους.
Όμως κάθε Σεπτέμβρη μαζί με την ελπίδα, υπάρχει και η αγωνία: Θα δώσει το σχολείο όλα τα εφόδια που πρέπει να πάρει ένας μαθητής; Όλα αυτά που δικαιούνται τα παιδιά μας και εμείς πληρώνουμε γι’ αυτά; Θα τα βγάλουμε πέρα με το κύμα ακρίβειας που μας χτυπάει ήδη; Ποιος και πώς θα προστατέψει τα παιδιά μας σε συνθήκες πανδημίας; Τα σχολεία ανοίγουν... Ποιος θα προστατέψει τα παιδιά μας; χρήματα; Πόσο σύγχρονο είναι το σχολείο που βάζει "εισιτήριο" στις απογευματινές δραστηριότητες;
Με τους νόμους που ψήφισε η κυβέρνηση, μέσα στην πανδημία, μέσα στο καλοκαίρι, με κλειστά σχολεία:
‣ Το κράτος διώχνει τη δική του ευθύνη, που είναι να στηρίζει όλα τα σχολεία, όλα τα παιδιά και τη φορτώνει σε γονείς και εκπαιδευτικούς.
‣ Μπαίνουν νέα, μεγαλύτερα εμπόδια για να μορφωθούν και να σπουδάσουν τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας.
Με τις ανάγκες μας μπροστά!
Θέλουμε ένα σχολείο για όλα τα παιδιά που όλα θα μαθαίνουν τα ίδια σύγχρονα γράμματα της εποχής μας και όχι να αποκλείονται παιδιά από τη μόρφωση. Θέλουμε ένα σχολείο που η λειτουργία του θα είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους και θα στηρίζεται από αυτό. Το σχολείο που αναγκάζει τους γονείς να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και τους εκπαιδευτικούς να ψάχνουν χορηγούς, είναι χειρότερο σχολείο.
Η κυβέρνηση όμως το αξιολογεί ως "καλύτερο"! Θέλουμε να καλυφτούν εδώ και τώρα όλα τα μορφωτικά κενά που δημιουργήθηκαν μέσα στην πανδημία. Να εντοπιστούν, να αντιμετωπιστούν με περισσότερους εκπαιδευτικούς, με φροντιστηριακά τμήματα δωρεάν και όχι κάθε οικογένεια να τρέχει για να τα καλύψει, όπως μπορεί και όσο μπορεί... Τίποτα από αυτά που δικαιούμαστε εμείς και τα παιδιά μας δεν είναι πολυτέλεια. Γιατί η επιστημονική γνώση που υπάρχει πρέπει να γίνει κτήμα όλων και όχι λίγων. Γιατί πλούτος υπάρχει. Τον δημιουργούμε εμείς. Όμως τον χαίρονται λίγοι.
Και αφού υπάρχουν πλούτος και γνώση, πρέπει να αλλάξουμε ρότα για να τα χαρούμε εμείς. Τον γερασμένο δρόμο του σχολείου για λίγους κι εκλεκτούς, τον ξέρουμε. Καιρός να περπατήσουμε τον δρόμο του σύγχρονου σχολείου για όλους. Η μάχη της λαϊκής οικογένειας για να δημιουργήσει ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά της μπορεί να γίνει νικηφόρα. Οι αγωνίες και τα όνειρα των μαθητών μπορούν να βρουν διέξοδο.
Με το ΚΚΕ, με τους κομμουνιστές σε κάθε σχολείο, σε κάθε σωματείο, σε συλλόγους γονέων, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνία που θα ‘χει το νου της στο παιδί. Αυτή είναι η ελπίδα!
• 15 μαθητές ανά τάξη, μέτρα αραίωσης των σχολικών τάξεων.
• Άμεση κάλυψη όλων των κενών με διορισμούς εκπαιδευτικών, καμιά διδακτική ώρα χαμένη.
• Άμεση έναρξη φροντιστηριακών τμημάτων για να αντιμετωπιστούν οι μορφωτικές επιπτώσεις της πανδημίας. • Μόνιμο προσωπικό καθαριότητας στα σχολεία.
• Να λειτουργήσουν όλες οι δομές ειδικής αγωγής που είναι αναγκαίες.
Να απαιτήσουμε σήμερα:
• Κέντρα ενημέρωσης, εμβολιασμού, διεξαγωγής τεστ και εξατομικευμένης παρακολούθησης, με ευθύνη του κράτους στα σχολεία. Μαζικά δωρεάν τεστ για όλους.
• Να καταργηθεί εδώ και τώρα η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και η Τράπεζα θεμάτων.
• Καμιά ανατίμηση στα είδη πρώτης ανάγκης, στα σχολικά είδη. Μείωση της τιμής του ρευματος.
