Τη φετινή τηλεοπτική σεζόν ο δημιουργός των μεγάλων τηλεοπτικών σειρών επέστρεψε μέσα από τη Δημόσια τηλεόραση κάνοντας για μια ακόμη φορά ένα βήμα πρωτοποριακό για την Ελληνική τηλεόραση, «ζωντανεύοντας» στη μικρή οθόνη τρία λογοτεχνικά αριστουργήματα.
Μετά το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Βαρδιάνος στα Σπόρκα» και το αυτοβιογραφικό διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού, «Ποιος ήταν ο φονεύς του αδελφού μου», η νέα μίνι σειρά με τίτλο «Κρίσιμες στιγμές», (μεταφορά του βιβλίου της Γαλάτειας Καζαντζάκη) της οποίας η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί αμέσως μετά το τέλος της μεταφοράς του δεύτερου διηγήματος, έρχεται να καθηλώσει τόσο με την αριστουργηματική μεταφορά του όσο και με τις συγκλονιστικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών υπό τις μαεστρικές καθοδηγήσεις φυσικά του Μανούσου Μανουσάκη.
Ένας παράνομος έρωτας. Η αδελφική αγάπη. Η μετάνοια. Η απώλεια ενός ανθρώπου αλλά και η ανάσταση ενός άλλου.
Οι κρίσιμες στιγμές της Κατοχής. Με την Τάνια Τρύπη και τον Άκη Σακελλαρίου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους αλλά και πλειάδα ηθοποιών που συνθέτουν τόσο μοναδικά την μεταφορά ενός συγκλονιστικού διηγήματος της μεταπολεμικής πεζογραφίας.
Γλυκομίλητος, ευγενικός και με μια ηρεμία που την ένιωθες σε κάθε σημείο που είχε στηθεί το σκηνικό των γυρισμάτων ο Μανούσος Μανουσάκης πραγματοποίησε τα γυρίσματα της σειράς στην Καρυά με κομπάρσους μάλιστα κατοίκους του χωριού όπως ο Γιάννης Γαλάνης κα.
Συνέντευξη του Μανούσου Μανουσάκη στην Κατερίνα Ζαζάνη και στο gossip-tv.gr
Μέσα σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους που βιώνει η χώρα επιλέξατε να μεταφέρετε στη μικρή οθόνη τρία αριστουργήματα, τα οποία «μίλησαν» θα τολμήσω να πω απευθείας στην καρδιά του τηλεθεατή. Ήταν, κατά τη δική μου άποψη, μια σκέψη σοφή καθώς και τα τρία είναι πιο επίκαιρα από ποτέ
«Η αλήθεια είναι ότι όλη αυτή η κλασσική Ελληνική λογοτεχνία είναι εντυπωσιακό το πόσο επίκαιρη είναι. Διηγήματα, μυθιστορήματα και νουβέλες που γράφτηκαν πριν από 170 – 200 χρόνια να είναι τόσο σύγχρονα. Τα τελευταίο βέβαια είναι την περίοδο της Κατοχής, δεν είναι και τόσο παλιό αλλά και πάλι, είναι σύγχρονο και γιατί είναι σύγχρονο; Γιατί ασχολούνται με τον άνθρωπο, με τον χαρακτήρα, τη βασική δόση της ανθρώπινης συνείδησης και σκέψης, αυτά δεν αλλάζουν»
«Η αλήθεια είναι ότι όλη αυτή η κλασσική Ελληνική λογοτεχνία είναι εντυπωσιακό το πόσο επίκαιρη είναι. Διηγήματα, μυθιστορήματα και νουβέλες που γράφτηκαν πριν από 170 – 200 χρόνια να είναι τόσο σύγχρονα. Τα τελευταίο βέβαια είναι την περίοδο της Κατοχής, δεν είναι και τόσο παλιό αλλά και πάλι, είναι σύγχρονο και γιατί είναι σύγχρονο; Γιατί ασχολούνται με τον άνθρωπο, με τον χαρακτήρα, τη βασική δόση της ανθρώπινης συνείδησης και σκέψης, αυτά δεν αλλάζουν»
Και με τη θέση της γυναίκας;
« Κοιτάξτε, η θέση της γυναίκας στον Παπαδιαμάντη, είναι πρωταγωνιστική. Δεν έχει σχέση με το τι μπορεί να συνέβαινε σε μια τότε κοινωνία ή τι δεν συνέβαινε ή το τι νομίζουμε ότι συνέβαινε. Η Σκεύω στον Βαρδιάνο στα Σπόρκα, η οποία κινεί γη και ουρανό για να πάει στον γιο της, χειραγωγεί τους πάντες, επιβάλλει την θέληση της, είναι ο δυναμικός χαρακτήρας και συνήθως οι άνδρες του Παπαδιαμάντη είναι λίγο σαρκαστική η αντιμετώπιση του προς τους άντρες. Με τις γυναίκες είναι πιο φίλος και τις αναπτύσσει και τις προβάλλει πολύ περισσότερο. Οπότε εκεί δεν έχουμε κάτι να κρίνουμε για τη θέση της γυναίκας. Η Σκεύω είναι ο μοχλός όλης της δράσης, στο δεύτερο διήγημα πάλι δυο γυναίκες κινούν τη δράση. Η μητέρα του δολοφονημένου και η μητέρα του φονιά. Και ο φονιάς, που δεν γνωρίζει βέβαια πως είναι ο φονιάς, εκεί έχουμε μια αρχαία τραγωδία.
Στο μεν πρώτο έχουμε μια πανδημία που είναι πολύ τραγική σύμπτωση με το σήμερα, που βέβαια δεν το κάνει αυτό επίκαιρο. Επίκαιρο το κάνει όχι η ευκαιριακή έκδοση της πανδημίας, επίκαιρο το κάνει η περιγραφή των χαρακτήρων των ανθρώπων, η σχέση των ανθρώπων, η σχέση με την εξουσία, το πώς λειτουργούν οι άνθρωποι, αυτό το κάνει επίκαιρο. Αναγνωρίζουμε σε αυτούς τους ήρωες πριν από 170 χρόνια, χαρακτήρες της διπλανής μας πόρτας.
Στο «φονεύς του αδερφού μου», αυτό που το κάνει επίκαιρο είναι ότι έχει την ίδια δομή με μια αρχαία τραγωδία που η μάνα ψάχνει για το φονιά που παράλληλα έχει υιοθετήσει τον φονιά, χωρίς να το ξέρει και ο φονιάς ψάχνει για τον φονιά.
« Κοιτάξτε, η θέση της γυναίκας στον Παπαδιαμάντη, είναι πρωταγωνιστική. Δεν έχει σχέση με το τι μπορεί να συνέβαινε σε μια τότε κοινωνία ή τι δεν συνέβαινε ή το τι νομίζουμε ότι συνέβαινε. Η Σκεύω στον Βαρδιάνο στα Σπόρκα, η οποία κινεί γη και ουρανό για να πάει στον γιο της, χειραγωγεί τους πάντες, επιβάλλει την θέληση της, είναι ο δυναμικός χαρακτήρας και συνήθως οι άνδρες του Παπαδιαμάντη είναι λίγο σαρκαστική η αντιμετώπιση του προς τους άντρες. Με τις γυναίκες είναι πιο φίλος και τις αναπτύσσει και τις προβάλλει πολύ περισσότερο. Οπότε εκεί δεν έχουμε κάτι να κρίνουμε για τη θέση της γυναίκας. Η Σκεύω είναι ο μοχλός όλης της δράσης, στο δεύτερο διήγημα πάλι δυο γυναίκες κινούν τη δράση. Η μητέρα του δολοφονημένου και η μητέρα του φονιά. Και ο φονιάς, που δεν γνωρίζει βέβαια πως είναι ο φονιάς, εκεί έχουμε μια αρχαία τραγωδία.
Στο μεν πρώτο έχουμε μια πανδημία που είναι πολύ τραγική σύμπτωση με το σήμερα, που βέβαια δεν το κάνει αυτό επίκαιρο. Επίκαιρο το κάνει όχι η ευκαιριακή έκδοση της πανδημίας, επίκαιρο το κάνει η περιγραφή των χαρακτήρων των ανθρώπων, η σχέση των ανθρώπων, η σχέση με την εξουσία, το πώς λειτουργούν οι άνθρωποι, αυτό το κάνει επίκαιρο. Αναγνωρίζουμε σε αυτούς τους ήρωες πριν από 170 χρόνια, χαρακτήρες της διπλανής μας πόρτας.
Στο «φονεύς του αδερφού μου», αυτό που το κάνει επίκαιρο είναι ότι έχει την ίδια δομή με μια αρχαία τραγωδία που η μάνα ψάχνει για το φονιά που παράλληλα έχει υιοθετήσει τον φονιά, χωρίς να το ξέρει και ο φονιάς ψάχνει για τον φονιά.
Οι κρίσιμες στιγμές και η σύνδεση με το σήμερα
«Το τρίτο δε της Γαλάτειας Καζαντζάκη, μια ιστορία που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια της κατοχής, αυτό έχει μια φοβερή επικαιρότητα. Δηλαδή το «κουκούτσι» του διηγήματος είναι ένα ζευγάρι μεγαλοαστών που από την αρχική θέση για το τι μπορούν να κάνουν «μπόρα είναι θα περάσει, άσε θα το δούμε», καταλαβαίνουν ότι μπορούν να προσφέρουν πολλά μέχρι που συμμετέχουν στην αντίσταση. Είναι δηλαδή ένα σημερινό υπαρξιακό ερώτημα «τι μπορώ να κάνω για τα πράγματα που θεωρώ στραβά. Μπορώ να κάνω κάτι ή η εξουσία και το κράτος είναι τόσο ισχυρή, τόσο πιο μεγάλη από μένα που δεν μπορώ να κάνω τίποτα;»
Για να καθαρίσει η βρωμιά για ένα καλύτερο μέλλον, όπως αναφέρεται και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου;
«Ευκαιρία δίνω σε μένα χρησιμοποιώντας νέους ηθοποιούς. Οι νέοι ηθοποιοί είναι πηγή έμπνευσης. Ό, τι τους προσφέρουμε το ανταποδίδουν στο δεκαπλάσιο»
Εσείς νιώσατε πως με το Κόκκινο Ποτάμι, βάλατε ένα λιθαράκι στην επαναλειτουργία, ουσιαστικά της μυθοπλασίας γιατί έως τότε υπήρχε μια φοβερή παύση
«Δεν ξέρω… αυτό θα το κρίνουν οι άλλοι. Εγώ, αυτό που ήθελα με το «Κόκκινο ποτάμι» ήταν να επικοινωνήσω και να μοιραστώ με τον κόσμο μια σελίδα της ιστορίας μας που είναι σχεδόν άγνωστη. Αυτός είναι ο σκοπός μας και να δείξουμε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται και πώς η κρίση εκείνης της εποχής μπορεί κάθε στιγμή να επαναληφθεί και έτσι όπως είμαστε εμείς επαναπαυμένοι, όπως ήταν και οι άνθρωποι τότε μέσα σε μια νύχτα άλλαξε η ζωής τους»
Οι δικές σας Κρίσιμες στιγμές;
«Κοιτάξτε, η δικιά μου γενιά, ίσως να είναι η πρώτη γενιά στην Ευρώπη που δεν βίωσε κανέναν πόλεμο. Εμείς που γεννηθήκαμε από το 1950 και μετά είμαστε η πρώτη γενιά στην Ευρώπη που δεν έχουμε βιώσει πόλεμο. Είμαστε πάρα πολύ τυχεροί. Συνειδητοποιήστε το… ένας άνθρωπος που γεννήθηκε το 1880 και το ’50 ήταν 70 χρονών, πέρασε πολλούς πολέμους και καταστροφές. Μέχρι τα 70 του πέρασε 7 πολέμους»
Γιατί Τάνια Τρύπη και Άκη Σακελλαρίου;
«Γιατί είναι εξαιρετικοί σε αυτό που κάνουν, είναι γεννημένοι για αυτό, δεν θα μπορούσαν να είναι άλλοι», απάντα με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια
Ο Μανούσος Μανουσάκης στο τέλος της κουβέντας μας απάντησε και για το κίνημα #metoo και τις καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας
«Ο καθένας με τη συνείδηση του δρα και πράττει. Το κίνημα μόνο καλό έκανε γιατί άνοιξαν στόματα, γιατί μια καταπίεση είτε αυτή ήταν υπαρξιακή είτε ήταν σεξιστική ή σεξουαλική σταμάτησε ή τουλάχιστον μειώθηκε και δεν υπάρχει όπως υπήρχε. Άνθρωποι συμμαζεύτηκαν και άλλοι μαζεύτηκαν. Το θέμα βέβαια είναι ότι δεν είναι φαινόμενο του χώρου μας, είναι φαινόμενο της κοινωνίας, συμβαίνει παντού. Μην το επικεντρώνουμε στο χώρο του θεάματος, είναι κάτι το οποίο συμβαίνει παντού και καλώς έγιναν αυτά που έγιναν ώστε να μειωθεί μέχρι να παύσει. Όσο ο άνθρωπος υπαρξιακά είναι ανασφαλής και εκμεταλλεύεται την εξουσία για αυτούς τους υπαρξιακούς λόγους του αυτό θα υπάρχει».
«Ο καθένας με τη συνείδηση του δρα και πράττει. Το κίνημα μόνο καλό έκανε γιατί άνοιξαν στόματα, γιατί μια καταπίεση είτε αυτή ήταν υπαρξιακή είτε ήταν σεξιστική ή σεξουαλική σταμάτησε ή τουλάχιστον μειώθηκε και δεν υπάρχει όπως υπήρχε. Άνθρωποι συμμαζεύτηκαν και άλλοι μαζεύτηκαν. Το θέμα βέβαια είναι ότι δεν είναι φαινόμενο του χώρου μας, είναι φαινόμενο της κοινωνίας, συμβαίνει παντού. Μην το επικεντρώνουμε στο χώρο του θεάματος, είναι κάτι το οποίο συμβαίνει παντού και καλώς έγιναν αυτά που έγιναν ώστε να μειωθεί μέχρι να παύσει. Όσο ο άνθρωπος υπαρξιακά είναι ανασφαλής και εκμεταλλεύεται την εξουσία για αυτούς τους υπαρξιακούς λόγους του αυτό θα υπάρχει».
