Υπάρχουν στιγμές που η καρδιά πονάει, και το μυαλό δε μπορεί να απαντήσει σε όλα τα ‘ΓΙΑΤΙ’. Οι λέξεις είναι τόσο μικρές και τα συναισθήματα είναι τεράστια.
Φίλε Σταύρο, έφυγες τόσο νωρίς, τόσο άδικα, και τόσο σκληρά χτυπημένος από την επάρατη αρρώστια. Στην κοινή μας προσπάθεια μοιραστήκαμε το ίδιο μεράκι και την ίδια αφοσίωση για το αγαπημένο μας άθλημα μα και βιώσαμε τη χαρά της δημιουργίας στο Παιδικό ποδόσφαιρο. Η ενασχόληση σου δε, τα τελευταία χρόνια με το γυναικείο ποδόσφαιρο, σε γέμισε με ενθουσιασμό, ικανοποίηση, προσδοκία και ήταν πραγματικά μεγάλη η στεναχώρια σου όταν η ασθένεια σε ανάγκασε να μένεις μακριά από τα αγαπημένα σου κορίτσια, τις ποδοσφαιρικές σου πριγκίπισσες για τις οποίες μιλούσες πάντα με υπερηφάνεια.
Σε αποχαιρετώ με συγκίνηση, με σιωπή και ευγνωμοσύνη για τη συνεργασία, την εμπιστοσύνη και την ειλικρινή σου φιλία. Σε αποχαιρετώ ακόμα με θαυμασμό για το θάρρος και την αξιοπρέπεια με την οποία ‘αγωνίστηκες’ στην άνιση μάχη που σου έλαχε.
Σταματώ εδώ γιατί δεν θέλω να αναλωθώ σε κοινότυπες αναφορές για έναν άνθρωπο που εκτίμησα και που πολλές φορές παραδέχτηκα την ακεραιότητα της σκέψης του.
Εύχομαι κουράγιο και δύναμη στην χαροκαμένη μητέρα σου και την αγαπημένη σου αδελφή που τόσο σου στάθηκε.
Αναπαύσου εν ειρήνη, θα μας λείψεις. Καλό σου ταξίδι…
Αντίο φίλε, καλό παράδεισο.
