Καυτηρίασε αλλά και επέκρινε την υποκριτική στάση της να δείχνει αυστηρό πρόσωπο προς μικροαδικήματα την ίδια στιγμή που τιμωρεί με ποινές «χάδια» τα τραπεζικά στελέχη που ενέχονται σε απιστία.
Επεσήμανε τις οπισθοδρομικές τροποποιήσεις του Νομοσχεδίου που δεν συνάδουν με τις αρχές της Δημοκρατίας, του Ανθρωπισμού και τον Φιλελευθερισμού, ενώ παρατήρησε ότι το Κράτος ολισθαίνει σε αυταρχικού και αστυνομικού τύπου εξουσία.
Δείτε την ομιλία του Γ. Γκιόλα στην Ολομέλεια:
Ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας:
Κες και Κοι βουλευτές
Οι διατάξεις του παρόντος ν/σ διαπνέονται από πνεύμα γενικευμένης αυστηροποίησης, συντήρησης και οπισθοδρόμησης, σε σχέση με τη φιλοσοφία των ποινικών κωδίκων που ισχύουν στα εξελιγμένα και δημοκρατικά κράτη της Ε.Ε.
Αποστολή του Ποινικού Δικαίου είναι η προστασία, δια της απειλούμενης ποινής, θεμελιωδών αξιών της κοινωνίας, εννόμων δηλαδή αγαθών, απολύτως απαραιτήτων για την εγκαθίδρυση ομαλής κοινωνικής συμβίωσης προκειμένου να εμπεδώσει και διασφαλίσει την κοινωνική ειρήνη.
Συγχρόνως όμως οι κανόνες του Ποινικού δικαίου αποβλέπουν και σε έναν άλλο, ιδιαίτερα σημαντικό σκοπό: να περιορίσουν το κράτος από τις καταχρήσεις εις βάρος των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων των πολιτών, στις οποίες αυτό ενδέχεται να προβεί με τη βοήθεια του «τρομερού πλέον όπλου της ποινής».
Η αποστολή επομένως του ποινικού δικαίου είναι διττή και παράλληλα εξισορροπιτική: Αφενός προστασία των εννόμων αγαθών, όταν αυτά προσβάλλονται ανυπόφορα, αφετέρου δε εξασφάλιση των ατομικών ελευθεριών από κρατική αυθαιρεσία.
Υπ’ αυτή την έννοια το ποινικό δίκαιο δεν είναι ουδέτερο δίκαιο. Δεν εισάγει κανονιστικές διατάξεις, δε ρυθμίζει έννομες σχέσεις, ούτε τακτοποιεί οικονομικές σχέσεις και απαιτήσεις. Ποια η επενέργειά του στο πεδίο της άσκησης ποινικής δικαιοδοσίας; Η Τιμωρία και μόνο!
Τιμωρία η οποία βέβαια δεν μπορεί να εκφεύγει από το πνεύμα και τις αρχές της δημοκρατίας, του ορθολογισμού, του φιλελευθερισμού και του ουμανισμού. Το Κράτος, επομένως, πρέπει να αυτοπεριορίζεται για να μην ολισθαίνει σε αυταρχικού και αστυνομικού τύπου κρατική εξουσία.
Αυτός ο Αυτοπεριορισμός του Κράτους είναι κεκτημένο του νομικού μας πολιτισμού.
Ο προϊσχύσας ποινικός κώδικας με την εισαγωγή και επικράτηση των φιλελεύθερων χαρακτηριστικών του δημιούργησε περιεχόμενο δικαίου προσωποκεντρικό, ανθρωπιστικό και αρμονικό, αφού ισορρόπησε ανάμεσα στην ανάγκη προστασίας των εννόμων αγαθών και της εξ ίσου αναγκαίας διαφύλαξης των ατομικών δικαιωμάτων. Η ισορροπία αυτή επιτεύχθηκε καιι διήρκησε πολλά χρόνια.
Διαταράχθηκε όμως εκφυλιζόμενη ολίγον κατ΄ολίγον, αφότου η Πολιτεία άρχισε τις νομοθετικές παρεμβάσεις του Π.Κ. προσθαφαιρώντας, τροποποιώντας και αλλοιώνοντας διατάξεις του, με βάση αποκλειστικά την επικαιρότητα, τη συγκυρία και τα πρωτοσέλιδα του Τύπου. Έτσι εξελίχθηκε σε ένα πολυσυλλεκτικό και άνευρο μόρφωμα, που αλλοίωσε τον ενιαίο, συνεκτικό και λιτό χαρακτήρα του ποινικού κώδικα και του κώδικα ποινικής δικονομίας.
Με την πάροδο του χρόνου είχαμε υπερδιόγκωση της απαξίας των εγκλημάτων, αλλά μόνο στα χαρτιά. Το κακούργημα απέκτησε συμβολικό χαρακτήρα αφού επιβάλλονταν ποινές 12 και 15 ετών που αναστέλλονταν, κυρίως στους εγκληματίες των λευκών κολλάρων και εξ ίσου ψηλές ποινές μέχρι και 20 ετών που ευχερώς μετατρέπονταν.
Υπό τα δεδομένα αυτά και με την ολοκλήρωση της υπερδεκαετούς επεξεργασίας υπό ανεξάρτητης και με αμιγώς επιστημονικά κριτήρια συγκροτηθείσας Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής ψηφίσθηκαν στο τέλος της θητείας της κυβέρνησής μας οι ισχύοντες ποινικοί κώδικες που επανέφεραν την αναλογικότητα των ποινών, σε ένα πλαίσιο εξορθολογισμού και εξανθρωπισμού τους.
Όλα τα παραπάνω άρχισαν να κατεδαφίζονται αμέσως μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της ΝΔ.
Το αποκορύφωμα των ενεργειών της ολοκληρώνεται με το παρόν ν/σ που συνιστά απροκάλυπτη οπισθοδρόμηση με την καθιέρωση γενικευμένης αυστηροποίησης των ποινών, καταργώντας την προηγούμενη νομοθετική προσπάθεια εξορθολογισμού και αναλογικότητάς των.
Το Νομοσχέδιο που εισηγείσθε δε διαπνέεται άλλωστε, ούτε καν συνέχεται από ένα καθορισμένο ενιαίο σχέδιο ρύθμισης δικαιϊκών αρχών και κανόνων.
Γι’ αυτό το λόγο και δεν περιέχει ούτε ουσιαστική αιτιολογική έκθεση! Τι να αιτιολογήσει άλλωστε; Ποια είναι η συμβολή του στην εξέλιξη του ποινικού δικαίου;
Χωρίς να κινδυνεύω να χαρακτηρισθώ ως απλουστευτικός θα έλεγα ότι το μόνο μέλημά του είναι η ΑΥΣΤΗΡΟΠΟΙΗΣΗ των ποινών ορισμένων αδικημάτων με βασικό κριτήριο την κοινή γνώμη, προκειμένου να δημιουργήσετε ψευδαισθήσεις ασφάλειας και να καρπωθείτε λίγη δημοφιλία, που προσφέρονται από τα πρωτοσέλιδα των φιλικών προς εσάς μέσων ενημέρωσης.
Αφού όμως ενστερνίζεσθε την αυστηροποίηση των ποινών, γιατί αντιμετωπίσατε με ηπιότητα την απιστία των Τραπεζικών στελεχών; Πυγμή στους φτωχοδιάβολους και τους Αγιάννηδες και χάδια για τους Τραπεζίτες!
Περιορίζετε ακόμη περισσότερο την πρόβλεψη για παροχή κοινωφελούς εργασίας ως κύριας ποινής, μέτρο που θα συντελούσε στην αποφυγή ή τον περιορισμό της κοινωνικής περιθωριοποίησης και της υποτροπής, των χαμηλής απαξίας μικροεγκλημάτων αλλά και στη μείωση του υπερπληθυσμού των φυλακών.
Επαναφέρετε την αδιανόητη τιμωρία της απρόσφορης απόπειρας, που συνιστά εκτροπή από τις αρχές αντικειμενικού άδικου.
Επιβάλλετε αφόρητα ασφυκτικούς περιορισμούς στο ευεργετικό και σωφρονιστικό μέτρο της υφ’ όρων απόλυσης.
Επιχειρείτε να τροποποιήσετε το α. 191 περί διασποράς ψευδών ειδήσεων, με μια αυταρχική αντιδημοκρατική και αδικαιολόγητη δικαιοπολιτικά διάταξη. Πρόκειται περί σαφώς αντιδημοκρατικής μεταβολής που περιορίζει και ποινικοποιεί την ελευθερία του λόγου.Μας γυρίζει πολλές δεκαετίες πίσω, σε μαύρες εποχές αυθαιρεσιών και λογοκρισίας.
Εξοβελίζετε τη συνταγματική αρχή της αναλογικότητας με την ανελαστική ποινή της ισόβιας κάθειρξης που επιβάλλεται υποχρεωτικά, είτε ο δράστης επιδιώκει να σκοτώσει το θύμα, είτε έχει ενδεχόμενο δόλο, είτε δρα έχοντας προσχεδιάσει τη δολοφονία, είτε διατελόντας υπό συναισθηματική φόρτιση.
Πρόκειται περί απαράδεκτης και αδιανόητης ρύθμισης που προκάλεσε τη διαρρήδην απόρριψη από το σύνολο των θεραπόντων το Ποινικό Δίκαιο.
Κλείνω λέγοντας, Το νομοσχέδιό σας ρέπει στο λαϊκισμό, υπακούει στη ρητορική των πρωτοσέλιδων και του νεοσυντηρητισμού και ενστερνίζεται την επιβολή της ποινής ως αμιγώς τιμωρητικό και εκδικητικό μέτρο.
Η γενική και ειδική πρόληψη και η ειρήνευση της έννομης τάξης απουσιάζουν πλήρως από τις προθέσεις σας και δεν επιτελούν ούτε κατ΄ελάχιστον την τελεολογία της αναγκαίας, δίκαιης και σύγχρονης νομοθέτησής σας.
Κες και Κοι βουλευτές
Οι διατάξεις του παρόντος ν/σ διαπνέονται από πνεύμα γενικευμένης αυστηροποίησης, συντήρησης και οπισθοδρόμησης, σε σχέση με τη φιλοσοφία των ποινικών κωδίκων που ισχύουν στα εξελιγμένα και δημοκρατικά κράτη της Ε.Ε.
Αποστολή του Ποινικού Δικαίου είναι η προστασία, δια της απειλούμενης ποινής, θεμελιωδών αξιών της κοινωνίας, εννόμων δηλαδή αγαθών, απολύτως απαραιτήτων για την εγκαθίδρυση ομαλής κοινωνικής συμβίωσης προκειμένου να εμπεδώσει και διασφαλίσει την κοινωνική ειρήνη.
Συγχρόνως όμως οι κανόνες του Ποινικού δικαίου αποβλέπουν και σε έναν άλλο, ιδιαίτερα σημαντικό σκοπό: να περιορίσουν το κράτος από τις καταχρήσεις εις βάρος των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων των πολιτών, στις οποίες αυτό ενδέχεται να προβεί με τη βοήθεια του «τρομερού πλέον όπλου της ποινής».
Η αποστολή επομένως του ποινικού δικαίου είναι διττή και παράλληλα εξισορροπιτική: Αφενός προστασία των εννόμων αγαθών, όταν αυτά προσβάλλονται ανυπόφορα, αφετέρου δε εξασφάλιση των ατομικών ελευθεριών από κρατική αυθαιρεσία.
Υπ’ αυτή την έννοια το ποινικό δίκαιο δεν είναι ουδέτερο δίκαιο. Δεν εισάγει κανονιστικές διατάξεις, δε ρυθμίζει έννομες σχέσεις, ούτε τακτοποιεί οικονομικές σχέσεις και απαιτήσεις. Ποια η επενέργειά του στο πεδίο της άσκησης ποινικής δικαιοδοσίας; Η Τιμωρία και μόνο!
Τιμωρία η οποία βέβαια δεν μπορεί να εκφεύγει από το πνεύμα και τις αρχές της δημοκρατίας, του ορθολογισμού, του φιλελευθερισμού και του ουμανισμού. Το Κράτος, επομένως, πρέπει να αυτοπεριορίζεται για να μην ολισθαίνει σε αυταρχικού και αστυνομικού τύπου κρατική εξουσία.
Αυτός ο Αυτοπεριορισμός του Κράτους είναι κεκτημένο του νομικού μας πολιτισμού.
Ο προϊσχύσας ποινικός κώδικας με την εισαγωγή και επικράτηση των φιλελεύθερων χαρακτηριστικών του δημιούργησε περιεχόμενο δικαίου προσωποκεντρικό, ανθρωπιστικό και αρμονικό, αφού ισορρόπησε ανάμεσα στην ανάγκη προστασίας των εννόμων αγαθών και της εξ ίσου αναγκαίας διαφύλαξης των ατομικών δικαιωμάτων. Η ισορροπία αυτή επιτεύχθηκε καιι διήρκησε πολλά χρόνια.
Διαταράχθηκε όμως εκφυλιζόμενη ολίγον κατ΄ολίγον, αφότου η Πολιτεία άρχισε τις νομοθετικές παρεμβάσεις του Π.Κ. προσθαφαιρώντας, τροποποιώντας και αλλοιώνοντας διατάξεις του, με βάση αποκλειστικά την επικαιρότητα, τη συγκυρία και τα πρωτοσέλιδα του Τύπου. Έτσι εξελίχθηκε σε ένα πολυσυλλεκτικό και άνευρο μόρφωμα, που αλλοίωσε τον ενιαίο, συνεκτικό και λιτό χαρακτήρα του ποινικού κώδικα και του κώδικα ποινικής δικονομίας.
Με την πάροδο του χρόνου είχαμε υπερδιόγκωση της απαξίας των εγκλημάτων, αλλά μόνο στα χαρτιά. Το κακούργημα απέκτησε συμβολικό χαρακτήρα αφού επιβάλλονταν ποινές 12 και 15 ετών που αναστέλλονταν, κυρίως στους εγκληματίες των λευκών κολλάρων και εξ ίσου ψηλές ποινές μέχρι και 20 ετών που ευχερώς μετατρέπονταν.
Υπό τα δεδομένα αυτά και με την ολοκλήρωση της υπερδεκαετούς επεξεργασίας υπό ανεξάρτητης και με αμιγώς επιστημονικά κριτήρια συγκροτηθείσας Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής ψηφίσθηκαν στο τέλος της θητείας της κυβέρνησής μας οι ισχύοντες ποινικοί κώδικες που επανέφεραν την αναλογικότητα των ποινών, σε ένα πλαίσιο εξορθολογισμού και εξανθρωπισμού τους.
Όλα τα παραπάνω άρχισαν να κατεδαφίζονται αμέσως μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της ΝΔ.
Το αποκορύφωμα των ενεργειών της ολοκληρώνεται με το παρόν ν/σ που συνιστά απροκάλυπτη οπισθοδρόμηση με την καθιέρωση γενικευμένης αυστηροποίησης των ποινών, καταργώντας την προηγούμενη νομοθετική προσπάθεια εξορθολογισμού και αναλογικότητάς των.
Το Νομοσχέδιο που εισηγείσθε δε διαπνέεται άλλωστε, ούτε καν συνέχεται από ένα καθορισμένο ενιαίο σχέδιο ρύθμισης δικαιϊκών αρχών και κανόνων.
Γι’ αυτό το λόγο και δεν περιέχει ούτε ουσιαστική αιτιολογική έκθεση! Τι να αιτιολογήσει άλλωστε; Ποια είναι η συμβολή του στην εξέλιξη του ποινικού δικαίου;
Χωρίς να κινδυνεύω να χαρακτηρισθώ ως απλουστευτικός θα έλεγα ότι το μόνο μέλημά του είναι η ΑΥΣΤΗΡΟΠΟΙΗΣΗ των ποινών ορισμένων αδικημάτων με βασικό κριτήριο την κοινή γνώμη, προκειμένου να δημιουργήσετε ψευδαισθήσεις ασφάλειας και να καρπωθείτε λίγη δημοφιλία, που προσφέρονται από τα πρωτοσέλιδα των φιλικών προς εσάς μέσων ενημέρωσης.
Αφού όμως ενστερνίζεσθε την αυστηροποίηση των ποινών, γιατί αντιμετωπίσατε με ηπιότητα την απιστία των Τραπεζικών στελεχών; Πυγμή στους φτωχοδιάβολους και τους Αγιάννηδες και χάδια για τους Τραπεζίτες!
Περιορίζετε ακόμη περισσότερο την πρόβλεψη για παροχή κοινωφελούς εργασίας ως κύριας ποινής, μέτρο που θα συντελούσε στην αποφυγή ή τον περιορισμό της κοινωνικής περιθωριοποίησης και της υποτροπής, των χαμηλής απαξίας μικροεγκλημάτων αλλά και στη μείωση του υπερπληθυσμού των φυλακών.
Επαναφέρετε την αδιανόητη τιμωρία της απρόσφορης απόπειρας, που συνιστά εκτροπή από τις αρχές αντικειμενικού άδικου.
Επιβάλλετε αφόρητα ασφυκτικούς περιορισμούς στο ευεργετικό και σωφρονιστικό μέτρο της υφ’ όρων απόλυσης.
Επιχειρείτε να τροποποιήσετε το α. 191 περί διασποράς ψευδών ειδήσεων, με μια αυταρχική αντιδημοκρατική και αδικαιολόγητη δικαιοπολιτικά διάταξη. Πρόκειται περί σαφώς αντιδημοκρατικής μεταβολής που περιορίζει και ποινικοποιεί την ελευθερία του λόγου.Μας γυρίζει πολλές δεκαετίες πίσω, σε μαύρες εποχές αυθαιρεσιών και λογοκρισίας.
Εξοβελίζετε τη συνταγματική αρχή της αναλογικότητας με την ανελαστική ποινή της ισόβιας κάθειρξης που επιβάλλεται υποχρεωτικά, είτε ο δράστης επιδιώκει να σκοτώσει το θύμα, είτε έχει ενδεχόμενο δόλο, είτε δρα έχοντας προσχεδιάσει τη δολοφονία, είτε διατελόντας υπό συναισθηματική φόρτιση.
Πρόκειται περί απαράδεκτης και αδιανόητης ρύθμισης που προκάλεσε τη διαρρήδην απόρριψη από το σύνολο των θεραπόντων το Ποινικό Δίκαιο.
Κλείνω λέγοντας, Το νομοσχέδιό σας ρέπει στο λαϊκισμό, υπακούει στη ρητορική των πρωτοσέλιδων και του νεοσυντηρητισμού και ενστερνίζεται την επιβολή της ποινής ως αμιγώς τιμωρητικό και εκδικητικό μέτρο.
Η γενική και ειδική πρόληψη και η ειρήνευση της έννομης τάξης απουσιάζουν πλήρως από τις προθέσεις σας και δεν επιτελούν ούτε κατ΄ελάχιστον την τελεολογία της αναγκαίας, δίκαιης και σύγχρονης νομοθέτησής σας.
