Του Τόλη Κοϊνη
Περνάνε τον Ισθμό ανενόχλητοι και ο Γερακάρης επιχειρεί μια καταδρομή στην Αρκαδία. Η κίνησή του ήταν γρήγορη και αποσυντονίζει τους Βενετούς. Ο Οθωμανικός στρατός βλέπει αφύλακτα τα Δερβενάκια και εισέρχεται στην Αργολίδα, όπου συγκλίνει και ο Γερακάρης. Αποτυγχάνουν να καταλάβουν το Άργος και στρατοπεδεύουν στο Μέρμπακα (τότε, δεν ονομαζόταν Αγία Τριάδα) . Δημιουργούν οχυρό στρατόπεδο, για να μεθοδεύσουν από εκεί κατάληψη του Ναυπλίου.
Οι Βενετοί παίρνουν ενισχύσεις από την θάλασσα, τοποθετούν μερικά προκεχωρημένα φυλάκια για να κρατήσουν την επικοινωνία των δύο οχυρών, Ναυπλίου και Άργους. Έτσι οχυρώθηκαν στο «Παλαιόκαστρο της Τίρυνθας»… Ναι, γι αυτούς ήταν ένα οχυρό κάποιας παλιάς εποχής. Οι λέξεις «Ακρόπολις», «Κυκλώπεια Τείχη», «Σύριγγες» κλπ ήταν εντελώς άγνωστες για το πολυεθνικό στράτευμα μισθοφόρων που διοικούσε ένα Γάλλος αξιωματικός, ο Στενώ. Ίσως και για τους ντόπιους να ήταν άγνωστες λέξεις… Ήταν ένα ύψωμα με μεγάλες πέτρες, πολύ γερά και ψηλά τείχη… ό,τι έπρεπε για την απόκρουση των επιθέσεων του Τουρκικού Ιππικού.
Ο στρατηγός Στενώ, βλέπει ότι σύντομα θα έχει ελλείψεις νερού, τροφίμων, πυρομαχικών. Στέλνει αγγελιοφόρους στο Ναύπλιο και ζητάει ενισχύσεις. Ο επικεφαλής των Βενετών, Σαγρέδο, το θεωρεί ευκαιρία και του ζητάει να κρατήσει μια ημέρα ακόμα. Έτσι έγινε. Την άλλη ημέρα και ενώ οι Οθωμανοί προσπαθούσαν να αναρριχηθούν στα Κυκλώπεια, οι Βενετοί βγαίνουν από το Ναύπλιο, ακολουθούν την διαδρομή Κατσίγκρι-Παναρήτι- Μέρμπακα και αιφνιδιάζουν τους Τούρκους.
Η μάχη είναι καταστροφική για τους Τούρκους, 600 νεκροί, 400 τραυματίες. Διατάσσουν γενική αποχώρηση από την Αργολίδα.
Αυτά έγιναν το 1695. Η επόμενη μάχη, που καταγράφεται πως έγινε στον ίδιο χώρο, ήταν τον Ιούνιο του 1825.
Οι Τουρκοαιγύπτιοι του Ιμπραήμ Πασά αφού νικούν κατ΄ επανάληψη τους Έλληνες στην Μεσσηνία και έχουν καταλάβει την Τρίπολη, εισβάλλουν στην Αργολίδα (από το Παρθένι, δλδ. Τη διαδρομή που ακολουθεί η σιδηροδρομική γραμμή). Ο ίδιος ο Ιμπραήμ με ελάχιστη συνοδεία πλησιάζει στο Ναύπλιο. Κατοπτεύει το πεδίο της μάχης και βγάζει τις αποφάσεις του. Άρεια, Τίρυνθα, Μύλοι, είναι οι στόχοι του. Στους Μύλους δίνει προτεραιότητα. Ακολούθησε η πρώτη ήττα του στο Ελληνικό έδαφος.
Ο Ιμπραήμ φοβούμενος μην αποκλειστεί στην Αργολίδα, όπως ο Δράμαλης, πριν από τρία χρόνια, καταστρέφει το Άργος και φεύγει.
Το πανάρχαιο αυτό οχυρό, που κατά τον μύθο κατασκευάστηκε από Κύκλωπες φερμένους από την Λυκία, αποδείχθηκε ικανό να χρησιμοποιηθεί σε μάχες με πυροβόλα όπλα. Βέβαια, δεν ξέρουμε, ποια ήταν η ανάγκη για εκείνους τους προϊστορικούς κατοίκους της Αργολίδας, να χτίσουν τείχη με τρία και τέσσερα μέτρα πάχος (πιο χοντρά και από τα Βενετσιάνικα, που φτιάχτηκαν για να αντιμετωπίσουν κανόνια).
Οι Βενετοί παίρνουν ενισχύσεις από την θάλασσα, τοποθετούν μερικά προκεχωρημένα φυλάκια για να κρατήσουν την επικοινωνία των δύο οχυρών, Ναυπλίου και Άργους. Έτσι οχυρώθηκαν στο «Παλαιόκαστρο της Τίρυνθας»… Ναι, γι αυτούς ήταν ένα οχυρό κάποιας παλιάς εποχής. Οι λέξεις «Ακρόπολις», «Κυκλώπεια Τείχη», «Σύριγγες» κλπ ήταν εντελώς άγνωστες για το πολυεθνικό στράτευμα μισθοφόρων που διοικούσε ένα Γάλλος αξιωματικός, ο Στενώ. Ίσως και για τους ντόπιους να ήταν άγνωστες λέξεις… Ήταν ένα ύψωμα με μεγάλες πέτρες, πολύ γερά και ψηλά τείχη… ό,τι έπρεπε για την απόκρουση των επιθέσεων του Τουρκικού Ιππικού.
Ο στρατηγός Στενώ, βλέπει ότι σύντομα θα έχει ελλείψεις νερού, τροφίμων, πυρομαχικών. Στέλνει αγγελιοφόρους στο Ναύπλιο και ζητάει ενισχύσεις. Ο επικεφαλής των Βενετών, Σαγρέδο, το θεωρεί ευκαιρία και του ζητάει να κρατήσει μια ημέρα ακόμα. Έτσι έγινε. Την άλλη ημέρα και ενώ οι Οθωμανοί προσπαθούσαν να αναρριχηθούν στα Κυκλώπεια, οι Βενετοί βγαίνουν από το Ναύπλιο, ακολουθούν την διαδρομή Κατσίγκρι-Παναρήτι- Μέρμπακα και αιφνιδιάζουν τους Τούρκους.
Η μάχη είναι καταστροφική για τους Τούρκους, 600 νεκροί, 400 τραυματίες. Διατάσσουν γενική αποχώρηση από την Αργολίδα.
Αυτά έγιναν το 1695. Η επόμενη μάχη, που καταγράφεται πως έγινε στον ίδιο χώρο, ήταν τον Ιούνιο του 1825.
Οι Τουρκοαιγύπτιοι του Ιμπραήμ Πασά αφού νικούν κατ΄ επανάληψη τους Έλληνες στην Μεσσηνία και έχουν καταλάβει την Τρίπολη, εισβάλλουν στην Αργολίδα (από το Παρθένι, δλδ. Τη διαδρομή που ακολουθεί η σιδηροδρομική γραμμή). Ο ίδιος ο Ιμπραήμ με ελάχιστη συνοδεία πλησιάζει στο Ναύπλιο. Κατοπτεύει το πεδίο της μάχης και βγάζει τις αποφάσεις του. Άρεια, Τίρυνθα, Μύλοι, είναι οι στόχοι του. Στους Μύλους δίνει προτεραιότητα. Ακολούθησε η πρώτη ήττα του στο Ελληνικό έδαφος.
Γιώργης Μαυρομιχάλης, Δ.Υψηλάντης και Μακρυγιάννης, τον αποκρούουν. Η Τίρυνθα του χρειάζεται ως βάση εξόρμησης για την Άρεια (από όπου η πόλη υδρευόταν). Οι Έλληνες οχυρώνονται και αυτοί στο Παλαιόκαστρο, την Μυκηναϊκή Ακρόπολη. 70 παλικάρια, Πελοποννήσιοι και Κρητικοί. Το ιππικό των Αιγυπτίων επιχειρεί επιθέσεις. Οι αμυνόμενοι δεν πτοούνται.
Ο Ιμπραήμ φοβούμενος μην αποκλειστεί στην Αργολίδα, όπως ο Δράμαλης, πριν από τρία χρόνια, καταστρέφει το Άργος και φεύγει.
Το πανάρχαιο αυτό οχυρό, που κατά τον μύθο κατασκευάστηκε από Κύκλωπες φερμένους από την Λυκία, αποδείχθηκε ικανό να χρησιμοποιηθεί σε μάχες με πυροβόλα όπλα. Βέβαια, δεν ξέρουμε, ποια ήταν η ανάγκη για εκείνους τους προϊστορικούς κατοίκους της Αργολίδας, να χτίσουν τείχη με τρία και τέσσερα μέτρα πάχος (πιο χοντρά και από τα Βενετσιάνικα, που φτιάχτηκαν για να αντιμετωπίσουν κανόνια).
Αποδείχθηκαν, όμως, ικανά να χρησιμεύσουν δε πολέμους με ελαφρά πυροβόλα όπλα.
Τους Κύκλωπες στην Οδύσσεια τους βλέπουμε σαν ημιάγριους τσομπαναραίους, σπηλαιόβιους και απολίτιστους. Πράγμα, που έρχεται σε αντίφαση ότι έκτισαν τα τείχη των Μυκηνών, της Τίρυνθας κλπ. Αλλά, με αυτό θα ασχοληθούμε άλλη φορά.
