Στην περίσταση σαφώς δεν ταιριάζουν, ούτε μικροπρέπειες, ούτε τακτικισμοί και παραταξιακές σκοπιμότητες, ούτε μικροψυχίες, παθογένειες δηλαδή που μας καθιστούν όχι μόνο κατώτερούς της, αλλά και που θα κάνουν να τρίζουν τα κόκκαλα των παππούδων και των γιαγιάδων μας.
Γιατί, τιμή στη Μικρασία, μνήμη των 100 χρόνων από την Καταστροφή του 1922, είναι πρωτίστως η τιμή σ΄αυτούς τους ανθρώπους, που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν, με ένα μπόγο στον ώμο, πρόσφυγες από τις πατρογονικές τους εστίες, να προσπαθούν να ξαναστήσουν τα χαμένα όνειρα, τη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους και τα κατάφεραν με θαυμαστό τρόπο.
Και τα κατάφεραν επειδή ήταν ενωμένοι, επειδή παραμέρισαν τις όποιες διαφορές, γιατί αναγνώρισαν και πρόκριναν άξιους ηγέτες και δεν συμβιβάστηκαν με την μετριότητα.
Μπορεί οι υφιστάμενες συνθήκες να μην είναι οι ιδανικές για έναν εορτασμό των 100 χρόνων, όπως πρέπει και όπως αξίζει στο γεγονός.
Όμως πιστεύω ότι εν τέλει, λόγω της σημασίας του εγχειρήματος, όλοι μπορούμε –επιβάλλεται άλλωστε- να υπερβούμε τις όποιες παθογένειες και να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων, «με λογισμό και μ΄όνειρο»,έτσι ώστε το ζήτημα αυτό να γίνει υπόθεση, αν όχι όλων των κατοίκων της Νέας Κίου, τουλάχιστον της συντριπτικής πλειοψηφίας τους.
Για τους λόγους αυτούς, ευχαριστώ θερμά την ΚΕΔΑΜ και το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Άργους-Μυκηνών για την τιμή που περιποίησε στο πρόσωπό μου να με προτείνει ως Πρόεδρο της Συντονιστικής και Εκτελεστικής Επιτροπής για τον εορτασμό των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή και δηλώνω ότι θα προσπαθήσω, με όλες μου τις δυνάμεις και με τις ελάχιστες δυνατότητες και γνώσεις μου για το μικρασιατικό ζήτημα, να συμβάλλω στον παραπάνω σκοπό. Θεωρώ δε ότι για τον σκοπό αυτό είναι απαραίτητοι όλοι, δεν περισσεύει κανένας.
