Η ιστορία του Αρτέμη Μίχου είναι σχεδόν λησμονημένη. Ξεχασμένη ανάμεσα σε δυο εποχές, τα χρόνια της λεβεντιάς και τις δεκαετίες της πολιτικής ίντριγκας.
Ήταν η ανάγκη, ή ήταν η επιθυμία της λευτεριάς; Δεν το γνωρίζουμε. 18 χρονών τον βρήκε η Επανάσταση, στην πατρίδα του τα Γιάννενα. Ο ίδιος γράφει για ένα σπίτι που πυρπολήθηκε. Χωρίς λεπτομέρειες. Τα Γιάννενα τα πολιορκούσε ο πιστός στον Σουλτάνο στρατός, υπό τον Χουρσίτ Πασά. Τα κατείχε ο περιβόητος Αλή Πασάς ο Τεπελενλής.
Ο Αρτέμης κατέβηκε στην Ρούμελη. Σε διάφορα άτακτα σώματα, λέει η ιστορία. Υπό τις διαταγές τοπικών κλεφτοαρματολών. Ήταν όμως από εκείνους, που είχαν συνειδητοποιήσει ότι η Επανάσταση για να επικρατήσει χρειαζόταν και τακτικές δυνάμεις.
Μπήκε όμως στο Μεσολόγγι, με τις άτακτες δυνάμεις, με εκείνες που έγραψαν την εποποιία της Εξόδου. Ήταν στην εμπροσθοφυλακή που διέσχισε τις δυνάμεις του Κιουταχή.
Μετά την έξοδο ήρθε στο Ναύπλιο. Δεν ακολούθησε την τυχοδιωκτική του Θ. Γρίβα (πατέρα), να οχυρωθεί στο Παλαμήδι, να εκβιάζει και να κλέβει. Πήρε τον δρόμο του αγώνα, κατατασσόμενος στο τακτικό στράτευμα που οργάνωνε ο Ροδίου (εξ ού και το τοπωνύμιο στην Άρεια) και εκστρατεύοντας με τους τακτικούς υπό την διοίκηση του Δημ. Υψηλάντη στη Ρούμελη, τραυματίστηκε δυο φορές… και μάλιστα και στην τελευταία μάχη του αγώνα, στην Πέτρα.
Παρέμεινε στο στράτευμα όλη την Οθωνική εποχή. Το 1862 κόντευε τα εξήντα και ήταν ακόμα αντισυνταγματάρχης. 41 χρόνια υπηρεσία και ακόμα δεν είχε φτάσει στο βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Διοικούσε το 5ο Τάγμα, που στρατωνιζόταν στην Ακροναυπλία. Είχε συμμετοχή στη συνωμοσία της οργάνωσης της (πανελλήνιας) αντιοθωνικής εξέγερσης. Στη συνωμοσία αυτή δεν έριξε φως ούτε η ημερίδα για τα 150 χρόνια από τη Ναυπλιακή επανάσταση.
Κύρηξε την επανάσταση στην Ακροναυπλία, τα μεσάνυχτα, ξημερώνοντας 1 Φεβρουαρίου 1862. Στη συνέχεια ανέλαβε την στρατωτική ηγεσία της εξέγερσης. Ήταν ο παλαιότερος εξ όλων των αξιωματικών του Ναυπλίου. Ναι, μεν οργάνωσε σωστά τις δυναμεις των πολιορκουμένων, αλλά του χρεώνουν ως στρατηγικό λάθος, το ότι καθήλωσε τις δυνάμεις πίσω από τα κάστρα της παλιάς πρωτεύουσας.
Συζητίσιμο αν ήταν λάθος αυτό. Οι Οθωνικοί κινητοποιήσαν μέσα σε έξι ημέρες τις διπλάσιες δυνάμεις. Σε ανοιχτό πεδίο μάχης θα ήταν σίγουρη η ήττα. Οι Οθωνικοί χρησιμοποίησαν, μέσω του Γενναίου Κολοκοτρώνη και έναν αριθμό ατάκτων. Το πλήθος τους δεν έχει προσδιοριστεί. Κατάφεραν και λιποταξίες από τους Επαναστάτες, με κορυφαία του Δημητρίου Τσώκρη.
Ο Αρτέμης Μίχου, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης αντιμετώπισε και εσωτερική Αντιπολίτευση από τον Δημ. Γρίβα (τον γιο του Θεόδωρου). Για μερικές ημέρες ο Γρίβας ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση… είχε δημιουργήσει δική του επαναστατική επιτροπή στο Παλαμήδι… Βέβαια, όπως λεγόταν τότε, είχε και συζητήσεις και με τους άλλους… παζάρευε για 6.000 δραχμές, την Απελευθέρωση του Νομάρχη Αργολιδοκορινθίας Ροντόπουλου, που τον είχαν συλλάβει από την αρχή οι επαναστάτες. Τις απαιτούσε από τον αδελφό του Νομάρχη.
Τελικά, ο Όθωνας έδωσε σε όλους τους Ναυπλιείς άφεση αμαρτιών, εκτός από 13 στρατιωτικούς και πολιτικούς, που αναγκάστηκαν να εκπατριστούν με ξένα καράβια.
Τον Οκτώβριο του 1862 ξεκίνησε η μεγάλη αντιοθωνική επανάσταση, που κατέληξε στην καθαίρεση του βασιλιά και τη φυγή του στην Βαυαρία. Ο Μίχου ξαναγύρισε στην Ελλάδα, από τη Σμύρνη, που είχε καταφύγει. Συμμετείχε σε δύο Κυβερνήσεις της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Τι σημαίνει αυτό; Μεταξύ της καθαίρεσης του Όθωνα και του ερχομού του Γεώργιου του Α΄ υπήρξε μια περίοδος ταραχών και αιματηρών εμφύλιων συγκρούσεων. Μέσα στη ρομαντική θολούρα της εποχής, οι δυο παρατάξεις είχαν πάρει τα προσωνύμια “Ορεινοί” και “Πεδινοί”, μίμηση φρικτή των αντίστοιχων της Γαλλικής Επαναστάσεως. Με τους Ορεινούς ο Δημ. Γρίβας με τους Πεδινούς ο Αρτέμης Μίχου, που ορκίστηκε και δυο φορές Υπουργός Στρατιωτικών.
Με την ορκωμοσία του Γεώργιου και την ψήφιση του Συντάγματος τέλειωσαν αυτά. Ο Αρτέμης Μίχου, αντιστράτηγος πλέον, ανέλαβε διάφορες θέσεις,μεταξύ αυτών και την αρχηγία της Χωροφυλακής.
Στη ζωγραφιά τον βλέπουμε γερασμένο με την μεγάλη στολή και δυο παράσημα. Μας άφησε πολύτιμα απομνημονεύματα για την Πολιορκία και την έξοδο του Μεσολογγίου. Η πόλη μας, τιμώντας τον, τον αγνόησε πλήρως… θα έπρεπε να είχε δωθεί το όνομά του τουλάχιστον σε μία στρατιωτική εγκατάσταση της περιοχής.
