Στον τριακοστό χρόνο ζωής η εφημερίδα «ΑΡΓΟΛΙΔΑ»!

Ξεχωριστό γεγονός για τον Τύπο, αλλά και για το νομό μας, τα σημερινά γενέθλια της «ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ»,της μακροβιότερης και μεγαλύτερης καθημερινής εφημερίδας του τόπου μας, που μπαίνει στον τριακοστό χρόνο!

Η «ΑΡΓΟΛΙΔΑ»,όλα αυτά τα χρόνια με βασική της αρχή τον Σεβασμό στον Αναγνώστη,με νηφάλιο τρόπο,πληρότητα και συνεχή ανανέωση,αγκαλιάστηκε από χιλιάδες αναγνωστών,οι οποίοι αναγνωρίζουν τη μεγάλη σημασία ενός εντύπου, το οποίο σέβεται τη δεοντολογία και τις αρχές της αποστολής και ύπαρξής του.

Η «ΑΡΓΟΛΙΔΑ» έχει ήδη γράψει μακρά ιστορία,με την ανελλιπή καθημερινή κυκλοφορία της.Από τις στήλες της αρθρογραφούν όλα αυτά τα χρόνια,άνθρωποι που καταθέτουν τις γνώσεις και τις απόψεις τους, ευθυγραμμισμένες στη σοβαρότητα και νηφαλιότητα της εφημερίδας.

Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο του κορυφαίου δημοσιογράφου και επί σειρά ετών συνεργάτη της «ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ»,του Γιώργη Μασσαβέτα που γράφει στο κείμενό του με τον τίτλο «Γιατί συμπορεύομαι τόσες δεκαετίες με την «Αργολίδα»:

Η «Αργολίδα» εισέρχεται στο τριακοστό έτος του βίου της. Και από αυτά τα τριάντα χρόνια, τα περισσότερα τα έχουμε «περπατήσει» αντάμα. Χρόνια στα οποία ο τόπος γνώρισε πολλές και συχνάκις δυσάρεστες δοκιμασίες και κρίσεις. Πολιτικές, οικονομικές, ανθρωπιστικές, περιβαλλοντικές. Ατενίζοντας λοιπόν προς τα πίσω, πράγμα που είναι ο καλύτερος οδηγός για να μπορείς να βλέπεις καθαρότερα μπροστά, αισθάνομαι ιδιαιτέρως υπερήφανος για την πολύχρονη αυτή συνεργασία μας. Την οποία διέκρινε πάντα ο σεβασμός του γραπτού μου, ακόμη και αν σε κάτι, οι άνθρωποι που δίνουν την ψυχή τους για αυτή την εφημερίδα, η οικογένεια Καλαντζή, με «πατριάρχη» τον εκδότη Χρήστο Καλαντζή, μπορεί να είχαν διαφορετικές απόψεις από την δική μου.

Πολλές φόρες με έχουν ρωτήσει γιατί εγκατέλειψα τόσο νωρίς τις «μεγάλες» της «εθνικής κυκλοφορίας» εφημερίδες και προτίμησα να έχω καθημερινή παρουσία στις «μικρές» της περιφέρειας. Η απάντηση είναι απλή: Γιατί εδω, όπως στις φιλόξενες στήλες της «Αργολίδας», μπορώ να γράφω ελεύθερα. Χωρίς, ούτε μια φορά, να μου γίνει υπόδειξη ή παρατήρηση ότι ένα κείμενο μου «ενόχλησε» τον ένα ή τον άλλο «παράγοντα».

Γνώρισα την «διαπλοκή» σε όλο της το σκοτεινό παρασκήνιο. Πράγμα που με ανάγκασε έξη φόρες να παραιτηθώ από ισάριθμες εφημερίδες. Και τι πικρό, να βλέπεις πίσω σου και να έχουν σβήσει τόσα «κεριά», που άλλοτε έπαιζαν καταλυτικό ρόλο στις πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές και κοινωνικές εξελίξεις: «Αθηναϊκή», ημερήσιο «ΒΗΜΑ», «Ελευθεροτυπία», «Πρώτη», «Μεσημβρινή», «Αδέσμευτος». Δεν τις έσωσε ούτε το άφθονο χρήμα ούτε οι «ισχυρές πλάτες».

Δεν ξέρετε πόσο θλιβερό είναι να κάνεις επί τρεις μήνες μια μεγάλη έρευνα για την τοκογλυφία, να αποκαλύπτεις σημεία και τέρατα, με δράστες …γυαλιστερούς επώνυμους, να φτάνουν ακόμη και σε απόπειρα κατά της ζωής σου, να δίνει χιλιάδες φύλλα στην εφημερίδα σου και να είσαι σε συνεχείς προστριβές με τον εκδότη της, επειδή κάποιοι από αυτούς που καταγγέλλεις, με στοιχεία, ανήκουν στον «κοσμικό περίγυρο» του. Και αντί για ευχαριστώ να εισπράττεις και εξυπνάδες: «Σίγα μην έχει ανάγκη ο Κ…. να κάνει τοκογλυφία, με τόσα που έχει». Λες και τοκογλύφοι γίνονται οι …αναξιοπαθούντες.

Ακριβώς απέναντι από τα «μεγαθήρια», αυτή η εφημερίδα που κατάφερε να επιβιώνει επί τρεις δεκαετίες, χωρίς δανεικά και αγύριστα από τις εκάστοτε εξουσίες, με νοικοκυρεμένη διαχείριση, ώστε να μπορεί να υπερηφανεύεται ότι «δεν χρωστά τίποτε και σε κανέναν», είναι ένα καταφύγιο Ελευθερίας. Η «Αργολίδα» πορεύεται εντιμως με την φιλελεύθερη κεντροδεξιά ιδεολογία της. Αλλά μέσα στο σκάφος της μπορώ να έχω και εγώ, ο αμετάπειστος σοσιαλδημοκράτης, τη γωνίτσα μου. Να κουνώ τη δική μου σημαία, με πλήρη ελευθερία, σεβασμό και αξιοπρέπεια.