Με το τίμημα που ταιριάζει στο Μονακό της Ελλάδας – όπως αποκαλούν το Πόρτο Χέλι στην Αργολίδα όσοι αποφάσισαν να επενδύσουν σε αυτό – άλλαξε χέρια το ακριβότερο οικόπεδο της Ελλάδας, που φιλοξένησε το ιδιωτικό αεροδρομίου του Πόρτο Χελίου, επένδυση του επιχειρηματία Τάσου Αλεξίου.
Ο νέος ιδιοκτήτης, Ιρλανδός δισεκατομμυριούχος στις δραστηριότητες του οποίου ανήκει η κατασκευή premium μεταλλικών πωμάτων φιαλών, εξαγόρασε με το ποσό των (περίπου) 50 εκατομμυρίων τη γειτνίαση με έτερους επιχειρηματίες που βρήκαν καταφύγιο στο Πόρτο Χέλι.
Περιοχή που προσέλκυε το ενδιαφέρον «επιφανών» οικογενειών, όπως οι Μαυρολέων, Λιβανού, Χανδρή, Φράγκου, Παναγιωτίδη, Διαμαντίδη, Βαρδινογιάννη, Μυτιληναίου, Γουλανδρή και Γλύξμπουργκ, ήδη από τη δεκαετία του 1970.
Ο βιομήχανος Πρόδρομος Μποδοσάκης αγόρασε πρώτος ένα τεράστιο κομμάτι γης, στον Άγιο Αιμιλιανό.Το ακίνητο στο Πόρτο Χέλι
2,8 δισ. δολάρια προσγειώνονται στο Πόρτο Χέλι
Ο νέος ιδιοκτήτης, Paul Richard Coulson είναι Ιρλανδός δισεκατομμυριούχος, ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος και πρόεδρος του Ardagh Group, παραγωγός προϊόντων γυαλιού και μετάλλων με έδρα το Λουξεμβούργο, ο οποίος έχει εξελιχθεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες σε μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες συσκευασίας μετάλλων και γυαλιού στον κόσμο.
Το 2021, η περιουσία του υπολογίστηκε σε 2,8 δισεκατομμύρια δολάρια, καθιστώντας τον, τον 10ο πλουσιότερο άνθρωπο της Ιρλανδίας.
Η Τάσος Αλεξίου Α.Ε. εξαγοράστηκε από τον Coulson έναντι 55 εκατομμυρίων ευρώ, με το συγκεκριμένο ακίνητο που περικλείει τα 700 μέτρα του διαδρόμου προσγείωσης και ανήκει στην εταιρεία να αποτιμάται περί τα 45 ως 50 εκατομμύρια, κατά πληροφορίες.
Το επιπλέον ποσό των 5-10 εκατ. ευρώ αφορά και άλλα ΑΚΙΝΗΤΑ που είναι μέτοχος της η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΑΣΟΣ ΑΛΕΞΙΟΥ ΑΕ.
Πλέον o Coulson έχει το ρόλο προέδρου και CEO της εταιρείας που ήλεγχε το κτήμα με το ιδιωτικό αεροδρόμιο.
Το αεροδρόμιο λειτούργησε κατά τις δεκαετίες 1960 και 1970.
Το 2004 τo αεροδρόμιο έκλεισε από την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, λόγω προβλημάτων συντήρησης, ενώ το 2008 το πιστοποιητικό αεροδρομίου δεν ανανεώθηκε, και έτσι το αεροδρόμιο έκλεισε οριστικά.
Το αεροδρόμιο βρίσκεται σε υψόμετρο 21 μέτρων από τη στάθμη της θάλασσας.
Διαθέτει έναν τσιμεντένιο διάδρομο μήκους 678 μέτρων.
Ήταν δημιούργημα του Τάσου Αλεξίου, του πρώτου Έλληνα που εκπαιδεύτηκε ως ιδιωτικός πιλότος.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 εξασφάλισε άδεια πιλότου προκειμένου να πετάει μόνο προς ευχαρίστησή του και το 1958 έφερε στην Ελλάδα το πρώτο μικρό αεροσκάφος.
Αργότερα αποφάσισε να αξιοποιήσει την επαγγελματική του εμπειρία ως κατασκευαστής.
Σε αυτήν στηρίχθηκε για να δώσει φτερά στον έρωτά του με τη βραβευμένη εικαστικό Λίζη Καλλιγά, που σήμερα ζει στο Χαλάνδρι.
Αναζητώντας τρόπο να την επισκέπτεται στο παλιό αρχοντικό που διατηρούσε η οικογένειά της στις Σπέτσες, ο Αλεξίου εντόπισε το κτήμα που εκτεινόταν από τη Χηνίτσα έως την Κόστα.
Εμπνευσμένος από τον δημοφιλή κατά τη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας θεσμό των αντιπαροχών, προτείνει στους ιδιοκτήτες των εκτάσεων (δηλαδή στους βοσκούς) να του πουλήσουν και να επενδύσουν σε διαμερίσματα στην Αθήνα.
Αφού περιήλθε στην κατοχή του, ο Τάσος Αλεξίου κατασκεύασε σταδιακά τον διάδρομο προσγείωσης-απογείωσης των αεροσκαφών για να εξυπηρετεί τα δικά του αεροσκάφη αναψυχής.
Στην αρχή.
Γιατί στις αρχές της δεκαετίας του 1970 η Ολυμπιακή Αεροπορία ζητά από τον επιχειρηματία την παραχώρηση της έκτασης για την εξυπηρέτηση δύο πτήσεων ημερησίως.
Ο Τάσος Αλεξίου δέχεται λόγω της φιλίας του με την οικογένεια Ωνάση και ειδικότερα με τον Αριστοτέλη Ωνάση, καθώς τους ένωσε η αγάπη για την αεροπορία.
Όταν το 2011 ο Τάσος Αλεξίου έφυγε από τη ζωή, το ακίνητο πέρασε στην οικογένειά του (5 παιδιά) για να φτάσει σήμερα να αποτελέσει κτήμα ενός ακόμη επιχειρηματία που βρήκε – επενδυτικό και προσωπικό – καταφύγιο στην Ελλάδα.
Στην αρχή.
Γιατί στις αρχές της δεκαετίας του 1970 η Ολυμπιακή Αεροπορία ζητά από τον επιχειρηματία την παραχώρηση της έκτασης για την εξυπηρέτηση δύο πτήσεων ημερησίως.
Ο Τάσος Αλεξίου δέχεται λόγω της φιλίας του με την οικογένεια Ωνάση και ειδικότερα με τον Αριστοτέλη Ωνάση, καθώς τους ένωσε η αγάπη για την αεροπορία.
Όταν το 2011 ο Τάσος Αλεξίου έφυγε από τη ζωή, το ακίνητο πέρασε στην οικογένειά του (5 παιδιά) για να φτάσει σήμερα να αποτελέσει κτήμα ενός ακόμη επιχειρηματία που βρήκε – επενδυτικό και προσωπικό – καταφύγιο στην Ελλάδα.
Η μυθική Ιστορία του Τάσου Αλεξίου
Σύμφωνα με τον ιστότοπο www.andro.gr , για δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια ο Τάσος Αλεξίου ήταν ο μοναδικός ιδιώτης πιλότος στην Ελλάδα.
Αυτοδίδακτος ο ίδιος, συντηρούσε μόνος του το αεροσκάφος έχοντας μεγάλη εμπιστοσύνη στα χέρια και στις γνώσεις του, χωρίς να διστάσει ποτέ να βάλει στο αεροσκάφος και τα πέντε παιδιά του.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Βρισκόμαστε στα 50’s, λίγο μετά τον πόλεμο ο Τάσος Αλεξίου είναι ο πρώτος Έλληνας που εκπαιδεύεται σαν ιδιωτικός πιλότος.
Κατασκευαστής στο επάγγελμα, η αγάπη του για τους αιθέρες, αλλά και για την μηχανολογία τον οδηγεί στην Αμερική για να πάρει άδεια πιλότου προκειμένου να πετάει μόνο προς ευχαρίστησή του, ενώ το 1958 φέρνει στην Ελλάδα το πρώτο μικρό αεροσκάφος.
Οι υπάλληλοι του τελωνείου δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι μέσα στο ξύλινο κουτί που είχαν μπροστά τους υπήρχε αεροπλάνο.
Αφού ολοκληρώνει τη διαδικασία της εισαγωγής, ξεκινάει αμέσως τη συναρμολόγηση και σύντομα βρίσκεται στον ελληνικό ουρανό.
Λίγο αργότερα, γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο της Λίζη (σ.σ. πρόκειται για την βραβευμένη εικαστικό Λίζη Καλλιγά) .
Το παλιό αρχοντικό που διατηρούσε η οικογένειά της στις Σπέτσες και η ομορφιά του τοπίου, είναι η αφορμή για τον Τάσο να αναζητήσει ένα κτήμα προς αγορά στην περιοχή.
Παράλληλα, ήθελε να πραγματοποιήσει το όνειρό του, να δημιουργήσει μελλοντικά το προσωπικό του αεροδρόμιο για να διευκολύνει τις ιπτάμενες μετακινήσεις του.
Επειδή πετούσε συχνά, του δόθηκε η δυνατότητα να εντοπίσει από ψηλά ένα πολύ καλό και αρκετά μεγάλο κομμάτι της περιοχής που εκτεινόταν από τη Χηνίτσα έως την Κόστα.
Έδωσε μερικά χρήματα στους βοσκούς της περιοχής που χρησιμοποιούσαν τα μέρη για βοσκοτόπια, αλλά όντας πιο διορατικός, τους παρότρυνε να επενδύσουν τα χρήματα αυτά σε άλλα ακίνητα, όπως διαμερίσματα στην Αθήνα.
Και οι δύο άκρες του αεροδρομίου στο Πόρτο Χέλι βρέχονται από θάλασσα. Απέναντι, σε πολύ μικρή απόσταση, διακρίνονται οι Σπέτσες.
Σύμφωνα με τον γιο του, Αλέξη «Πριν ακόμα φτιάξει τον διάδρομο, πετούσε με υδροπλάνο, σαν αυτά που πετούσε ο Ωνάσης, με τον οποίο είχαν φιλικές σχέσεις, μια και τους ένωνε η κοινή τους αγάπη για την αεροπορία. Μάλιστα, ερχόταν και η Χριστίνα κάποιες φορές στο Πόρτο Χέλι.
Ο πατέρας μου είχε ένα παλιό αυτοκίνητο Land Rover του Β’ παγκοσμίου πολέμου, με δεξί τιμόνι. Θυμάμαι κάποιες φορές να μου διηγείται ότι το αμάξι είχε χαλάσει και η Χριστίνα τον βοήθησε σπρώχνοντας».
Στο υδροπλάνο έβαζε την τότε σύντροφό του και μετέπειτα σύζυγό του, πήγαιναν από Αθήνα στο Πόρτο Χέλι και προσγειώνονταν στον διάσημο κόλπο της Χηνίτσας όπου τώρα πλέον τα καλοκαίρια βλέπει κανείς μεγάλο αριθμό σκαφών.
Εκεί είχε κάνει κάποιες μεταλλικές κατασκευές που τον βοηθούσαν να βγάζει το καναδέζικο υδροπλάνο του και να το ξεπλένει με γλυκό νερό. Την ίδια διαδικασία ακολουθούσε και κατά την επιστροφή του στο Ελληνικό.
Σύμφωνα με τον ιστότοπο www.andro.gr , για δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια ο Τάσος Αλεξίου ήταν ο μοναδικός ιδιώτης πιλότος στην Ελλάδα.
Αυτοδίδακτος ο ίδιος, συντηρούσε μόνος του το αεροσκάφος έχοντας μεγάλη εμπιστοσύνη στα χέρια και στις γνώσεις του, χωρίς να διστάσει ποτέ να βάλει στο αεροσκάφος και τα πέντε παιδιά του.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Βρισκόμαστε στα 50’s, λίγο μετά τον πόλεμο ο Τάσος Αλεξίου είναι ο πρώτος Έλληνας που εκπαιδεύεται σαν ιδιωτικός πιλότος.
Κατασκευαστής στο επάγγελμα, η αγάπη του για τους αιθέρες, αλλά και για την μηχανολογία τον οδηγεί στην Αμερική για να πάρει άδεια πιλότου προκειμένου να πετάει μόνο προς ευχαρίστησή του, ενώ το 1958 φέρνει στην Ελλάδα το πρώτο μικρό αεροσκάφος.
Οι υπάλληλοι του τελωνείου δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι μέσα στο ξύλινο κουτί που είχαν μπροστά τους υπήρχε αεροπλάνο.
Αφού ολοκληρώνει τη διαδικασία της εισαγωγής, ξεκινάει αμέσως τη συναρμολόγηση και σύντομα βρίσκεται στον ελληνικό ουρανό.
Λίγο αργότερα, γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο της Λίζη (σ.σ. πρόκειται για την βραβευμένη εικαστικό Λίζη Καλλιγά) .
Το παλιό αρχοντικό που διατηρούσε η οικογένειά της στις Σπέτσες και η ομορφιά του τοπίου, είναι η αφορμή για τον Τάσο να αναζητήσει ένα κτήμα προς αγορά στην περιοχή.
Παράλληλα, ήθελε να πραγματοποιήσει το όνειρό του, να δημιουργήσει μελλοντικά το προσωπικό του αεροδρόμιο για να διευκολύνει τις ιπτάμενες μετακινήσεις του.
Επειδή πετούσε συχνά, του δόθηκε η δυνατότητα να εντοπίσει από ψηλά ένα πολύ καλό και αρκετά μεγάλο κομμάτι της περιοχής που εκτεινόταν από τη Χηνίτσα έως την Κόστα.
Έδωσε μερικά χρήματα στους βοσκούς της περιοχής που χρησιμοποιούσαν τα μέρη για βοσκοτόπια, αλλά όντας πιο διορατικός, τους παρότρυνε να επενδύσουν τα χρήματα αυτά σε άλλα ακίνητα, όπως διαμερίσματα στην Αθήνα.
Και οι δύο άκρες του αεροδρομίου στο Πόρτο Χέλι βρέχονται από θάλασσα. Απέναντι, σε πολύ μικρή απόσταση, διακρίνονται οι Σπέτσες.
Σύμφωνα με τον γιο του, Αλέξη «Πριν ακόμα φτιάξει τον διάδρομο, πετούσε με υδροπλάνο, σαν αυτά που πετούσε ο Ωνάσης, με τον οποίο είχαν φιλικές σχέσεις, μια και τους ένωνε η κοινή τους αγάπη για την αεροπορία. Μάλιστα, ερχόταν και η Χριστίνα κάποιες φορές στο Πόρτο Χέλι.
Ο πατέρας μου είχε ένα παλιό αυτοκίνητο Land Rover του Β’ παγκοσμίου πολέμου, με δεξί τιμόνι. Θυμάμαι κάποιες φορές να μου διηγείται ότι το αμάξι είχε χαλάσει και η Χριστίνα τον βοήθησε σπρώχνοντας».
Στο υδροπλάνο έβαζε την τότε σύντροφό του και μετέπειτα σύζυγό του, πήγαιναν από Αθήνα στο Πόρτο Χέλι και προσγειώνονταν στον διάσημο κόλπο της Χηνίτσας όπου τώρα πλέον τα καλοκαίρια βλέπει κανείς μεγάλο αριθμό σκαφών.
Εκεί είχε κάνει κάποιες μεταλλικές κατασκευές που τον βοηθούσαν να βγάζει το καναδέζικο υδροπλάνο του και να το ξεπλένει με γλυκό νερό. Την ίδια διαδικασία ακολουθούσε και κατά την επιστροφή του στο Ελληνικό.
Ο Αλέξης Αλεξίου θυμάται να βλέπει σε βίντεο τον πατέρα του με τον πατέρα του σκηνοθέτη Φαίδωνα Παπαμιχαήλ (σ.σ. Φαίδων κι εκείνος) την ώρα που φτάνουν στο Ελληνικό με το υδροπλάνο, φορώντας μαγιό.
Αμέσως μετά, κατεβαίνουν στο αεροδρόμιο και ξεπλένουν το αμφίβιο με τη μάνικα, δίπλα στα τζετ της Ολυμπιακής. Σε ένα μεγάλο μέρος των παιδικών αναμνήσεων του Αλέξη το αεροδρόμιο είναι μισό τσιμέντο – μισό χώμα.
Εκτός όμως από τις πτήσεις, ο Τάσος Αλεξίου έχει ήδη ξεκινήσει να πραγματοποιεί τον στόχο του και να φτιάχνει σταδιακά τον δικό του διάδρομο προσγείωσης-απογείωσης.
Δεδομένου ότι το κτήμα δεν είχε επίπεδο σημείο που να επαρκεί για να γίνει αεροδρόμιο, ο Τάσος επιστρατεύει την εμπειρία του από τις κατασκευές.
Με δυναμίτες γκρεμίζει τους λοφίσκους που τον εμποδίζουν και στρώνει 700 μέτρα διάδρομο, όχι με άσφαλτο, αλλά με blocks από τσιμέντο.
Σε ένα μεγάλο μέρος των παιδικών αναμνήσεων του Αλέξη το αεροδρόμιο είναι μισό τσιμέντο – μισό χώμα.
Αυτό είναι μια καλή αφορμή να αφήσει το υδροπλάνο και να πάρει ένα μονοκινητήριο αεροσκάφος, με το οποίο όμως, μια μέρα βρέθηκε σε πολύ επικίνδυνη θέση, έχοντας μαζί και την Λίζη.
Πετούσαν πάνω από τη θαλάσσια περιοχή, ανάμεσα σε Κόστα και Σπέτσες, όταν έσβησε ο κινητήρας.
Λόγω όμως της μεγάλης του εμπειρίας με το υδροπλάνο, διατήρησε την ψυχραιμία του και κατάφερε να το προσθαλασσώσει.
Λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα, είχε ειδοποιήσει την Λίζυ να έχει ήδη ανοιχτή την πόρτα της, γνωρίζοντας ότι εντός ενός λεπτού από την προσθαλάσσωση, το αεροπλάνο θα βυθιζόταν.
Τελικά, κατάφεραν να βγουν σώοι, ενώ το αεροπλάνο βυθίστηκε αμέσως.
Ευτυχώς, περνούσε ένα σκάφος και τους περισυνέλεξε έχοντας υποστεί μεγάλο σοκ.
«Ο πατέρας μου ήταν τόσο σοκαρισμένος, που δεν μπορούσε να ειδοποιήσει τηλεφωνικά τις αρχές.
Η μητέρα μου ήταν εκείνη που κατάφερε να επικοινωνήσει με την ΥΠΑ και φυσικά νόμιζαν ότι κάποιος τους έκανε πλάκα, όταν άκουσαν τι συνέβη» λέει ο Αλέξης Αλεξίου.
Ανακοίνωση της Ολυμπιακής που ενημερώνει το κοινό, μεταξύ άλλων, και για τα νέα δρομολόγια προς Πόρτο Χέλι (αεροδρόμιο Αλεξίου).
Στις αρχές των ‘70’s η Ολυμπιακή ζητάει να της παραχωρηθεί το αεροδρόμιο για δύο πτήσεις την ημέρα, πρωί και βράδυ!
Ο Τάσος Αλεξίου δέχεται αφιλοκερδώς, λόγω της φιλίας του με την οικογένεια Ωνάση.
Εκείνα τα χρόνια, δεν υπήρχαν ακόμα ιπτάμενα δελφίνια για θαλάσσια μετακίνηση, ενώ τα οδικά δίκτυα δεν ήταν καλά. Όταν όμως εμφανίστηκαν τα πρώτα ιπτάμενα δελφίνια, διεκόπησαν τα δρομολόγια, μια και δεν συνέφεραν ούτε την Ολυμπιακή ούτε τους επιβάτες.
Επίσης, σημαντικό ρόλο έπαιξαν δύο ατυχήματα που συνέβησαν με αεροσκάφη της Ολυμπιακής, ευτυχώς χωρίς θύματα.
Ο Αλέξης Αλεξίου που ήταν μπροστά και στις δύο περιπτώσεις θυμάται ότι το ένα αεροσκάφος έκοψε το σκέλος του, ενώ το άλλο είχε ξεχάσει να βγάλει τους τροχούς κατά την προσγείωση.
Από το κτήμα Αλεξίου στο Πόρτο Χέλι πέρασαν σημαντικές προσωπικότητες.
Εκτός από τα μέλη της οικογένειας Ωνάση και τον εικαστικό Φαίδωνα Παπαμιχαήλ που προαναφέραμε, πέρασε ο εγγονός του Ουίνστον Τσώρτσιλ (σ.σ. Ουίνστον κι εκείνος), ο Μπιλ Ληρ (ιδρυτής της Lear Jet) κ.ά.
Όλοι τους είχαν κάτι που τους ένωνε, την κοινή αγάπη τους για την αεροπλοΐα. «Κανείς δεν πετούσε για επίδειξη πλούτου ή δύναμης.
Όλοι αγαπούσαν πραγματικά την αεροπλοΐα.
Ήταν χομπίστες» λέει ο Αλέξης που θυμάται, μαζί με τα αδέρφια του, να κάνουν παρέα με τα παιδιά του Ουίνστον Τσώρτσιλ.
Όσο για τον Μπιλ Ληρ, σαν μεγαλύτερος και πιο έμπειρος από τον Τάσο, συνήθιζε να τον συμβουλεύει να μην αγοράζει καινούργια αεροπλάνα.
Σύμφωνα με τον Αλέξη, έλεγε πάντα «Let somebody else kick the shit out of it».
Ο Ληρ δέθηκε με τον Τάσο Αλεξίου μέσω βαθιάς φιλίας, ενώ κι εκείνος αγάπησε το Πόρτο Χέλι. Μάλιστα, ο Τάσος τον είχε πείσει να αγοράσει ακριβώς το διπλανό κτήμα.
Το 2011 ο Τάσος Αλεξίου έφυγε από τη ζωή.
Αμέσως μετά, κατεβαίνουν στο αεροδρόμιο και ξεπλένουν το αμφίβιο με τη μάνικα, δίπλα στα τζετ της Ολυμπιακής. Σε ένα μεγάλο μέρος των παιδικών αναμνήσεων του Αλέξη το αεροδρόμιο είναι μισό τσιμέντο – μισό χώμα.
Εκτός όμως από τις πτήσεις, ο Τάσος Αλεξίου έχει ήδη ξεκινήσει να πραγματοποιεί τον στόχο του και να φτιάχνει σταδιακά τον δικό του διάδρομο προσγείωσης-απογείωσης.
Δεδομένου ότι το κτήμα δεν είχε επίπεδο σημείο που να επαρκεί για να γίνει αεροδρόμιο, ο Τάσος επιστρατεύει την εμπειρία του από τις κατασκευές.
Με δυναμίτες γκρεμίζει τους λοφίσκους που τον εμποδίζουν και στρώνει 700 μέτρα διάδρομο, όχι με άσφαλτο, αλλά με blocks από τσιμέντο.
Σε ένα μεγάλο μέρος των παιδικών αναμνήσεων του Αλέξη το αεροδρόμιο είναι μισό τσιμέντο – μισό χώμα.
Αυτό είναι μια καλή αφορμή να αφήσει το υδροπλάνο και να πάρει ένα μονοκινητήριο αεροσκάφος, με το οποίο όμως, μια μέρα βρέθηκε σε πολύ επικίνδυνη θέση, έχοντας μαζί και την Λίζη.
Πετούσαν πάνω από τη θαλάσσια περιοχή, ανάμεσα σε Κόστα και Σπέτσες, όταν έσβησε ο κινητήρας.
Λόγω όμως της μεγάλης του εμπειρίας με το υδροπλάνο, διατήρησε την ψυχραιμία του και κατάφερε να το προσθαλασσώσει.
Λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα, είχε ειδοποιήσει την Λίζυ να έχει ήδη ανοιχτή την πόρτα της, γνωρίζοντας ότι εντός ενός λεπτού από την προσθαλάσσωση, το αεροπλάνο θα βυθιζόταν.
Τελικά, κατάφεραν να βγουν σώοι, ενώ το αεροπλάνο βυθίστηκε αμέσως.
Ευτυχώς, περνούσε ένα σκάφος και τους περισυνέλεξε έχοντας υποστεί μεγάλο σοκ.
«Ο πατέρας μου ήταν τόσο σοκαρισμένος, που δεν μπορούσε να ειδοποιήσει τηλεφωνικά τις αρχές.
Η μητέρα μου ήταν εκείνη που κατάφερε να επικοινωνήσει με την ΥΠΑ και φυσικά νόμιζαν ότι κάποιος τους έκανε πλάκα, όταν άκουσαν τι συνέβη» λέει ο Αλέξης Αλεξίου.
Ανακοίνωση της Ολυμπιακής που ενημερώνει το κοινό, μεταξύ άλλων, και για τα νέα δρομολόγια προς Πόρτο Χέλι (αεροδρόμιο Αλεξίου).
Στις αρχές των ‘70’s η Ολυμπιακή ζητάει να της παραχωρηθεί το αεροδρόμιο για δύο πτήσεις την ημέρα, πρωί και βράδυ!
Ο Τάσος Αλεξίου δέχεται αφιλοκερδώς, λόγω της φιλίας του με την οικογένεια Ωνάση.
Εκείνα τα χρόνια, δεν υπήρχαν ακόμα ιπτάμενα δελφίνια για θαλάσσια μετακίνηση, ενώ τα οδικά δίκτυα δεν ήταν καλά. Όταν όμως εμφανίστηκαν τα πρώτα ιπτάμενα δελφίνια, διεκόπησαν τα δρομολόγια, μια και δεν συνέφεραν ούτε την Ολυμπιακή ούτε τους επιβάτες.
Επίσης, σημαντικό ρόλο έπαιξαν δύο ατυχήματα που συνέβησαν με αεροσκάφη της Ολυμπιακής, ευτυχώς χωρίς θύματα.
Ο Αλέξης Αλεξίου που ήταν μπροστά και στις δύο περιπτώσεις θυμάται ότι το ένα αεροσκάφος έκοψε το σκέλος του, ενώ το άλλο είχε ξεχάσει να βγάλει τους τροχούς κατά την προσγείωση.
Από το κτήμα Αλεξίου στο Πόρτο Χέλι πέρασαν σημαντικές προσωπικότητες.
Εκτός από τα μέλη της οικογένειας Ωνάση και τον εικαστικό Φαίδωνα Παπαμιχαήλ που προαναφέραμε, πέρασε ο εγγονός του Ουίνστον Τσώρτσιλ (σ.σ. Ουίνστον κι εκείνος), ο Μπιλ Ληρ (ιδρυτής της Lear Jet) κ.ά.
Όλοι τους είχαν κάτι που τους ένωνε, την κοινή αγάπη τους για την αεροπλοΐα. «Κανείς δεν πετούσε για επίδειξη πλούτου ή δύναμης.
Όλοι αγαπούσαν πραγματικά την αεροπλοΐα.
Ήταν χομπίστες» λέει ο Αλέξης που θυμάται, μαζί με τα αδέρφια του, να κάνουν παρέα με τα παιδιά του Ουίνστον Τσώρτσιλ.
Όσο για τον Μπιλ Ληρ, σαν μεγαλύτερος και πιο έμπειρος από τον Τάσο, συνήθιζε να τον συμβουλεύει να μην αγοράζει καινούργια αεροπλάνα.
Σύμφωνα με τον Αλέξη, έλεγε πάντα «Let somebody else kick the shit out of it».
Ο Ληρ δέθηκε με τον Τάσο Αλεξίου μέσω βαθιάς φιλίας, ενώ κι εκείνος αγάπησε το Πόρτο Χέλι. Μάλιστα, ο Τάσος τον είχε πείσει να αγοράσει ακριβώς το διπλανό κτήμα.
Το 2011 ο Τάσος Αλεξίου έφυγε από τη ζωή.
Πουλήθηκε προ 2 μηνών
Το κτήμα στο Πόρτο Χέλι και το αεροδρόμιο από όπου πέρασαν πολλές προσωπικότητες, βρισκόταν μέχρι πριν από 2 μήνες, στα χέρια της υπόλοιπης οικογένειας που ποτέ δεν θέλησε να το εκμεταλλευτεί εμπορικά.
Για πολλά χρόνια, οι επισκέπτες που έρχονταν με ιδιωτικά αεροσκάφη από το εξωτερικό συνέχισαν να χρησιμοποιούν το αεροδρόμιο, όπως και ο ίδιος ο Τάσος Αλεξίου για τις μετακινήσεις της οικογένειάς του.
«Οι αναμνήσεις μου είναι μέσα στο αεροπλάνο, με κάθε καιρό» θυμάται ο Αλέξης, ενώ σημειώνει ότι ήταν ανθηρή εποχή για τις δουλειές του πατέρα του, κάτι που τον ώθησε να πάρει ένα δικινητήριο αεροσκάφος και στην πορεία ένα μεγαλύτερο δικινητήριο.
Μάλιστα, είχε σαν στόχο να μπαζώσει ένα κομμάτι και να επεκτείνει τον διάδρομο κατά 150 μέτρα ακόμα, αλλά η μεταφορά του αεροδρομίου της Αθήνας από το Ελληνικό στο Ελ. Βενιζέλος, ακύρωσε τα σχέδιά του.
Το νέο αεροδρόμιο ήταν πολύ μακριά, δεν τον βόλευε σαν χώρος φύλαξης, οι διαδικασίες έγιναν πιο πολύπλοκες και αυξήθηκε σημαντικά το κόστος χρήσης.
.webp "ΑΡΓΟΛΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ")