Αποχαιρετόντας τον Λούη Λάμπρου, τον τοποθέτησα εκεί που πριν πάνω από 60 χρόνια τον πρωτογνώρισα. Γωνία του Μεγάλου δρόμου, σε ένα μαγαζί ανεπανάληπτο (μάθημα για μελλοντικούς επιχειρηματίες).
Ο Λούης έφερνε έναν αέρα ανανέωσης στα στενά δρομάκια της πόλης μας. Ωραίος, ευπροσήγορος, ευγενικός, χαρούμενος, αισιόδοξος, ανεξίκακος. Δεν υπήρχε κάτι στατικό για αυτόν. Τα πάντα άλλαζαν και αυτός αντιλαμβανόταν την αέναη αυτή κίνηση.
Γιος του Μιχάλη Λάμπρου… του άνθρωπου που κατάφερε να χωρέσει σε αυτό το μαγαζί (αριστερή γωνία στην φωτό) ταυτόχρονα: βιβλιοχαρτιοπωλείο (πλήρες) ,ζαχαροπλαστείο, εμπόριο ετοίμων ενδυμάτων, εμπόριο φιαλών υγραερίου… εκεί για πρώτη φορά γευτήκαμε την τυρόπιτα (τύπου Λουτρακίου με τη φοβερή γέμιση) και χαλβαδόπιτα… και τυπογραφείο, στο οποίο εκδιδόταν η ιστορική εφημερίδα “Ναυπλιακή Ηχώ” η βασική έκφραση των Βενιζελικών στην περιοχή μας.
Χάρις σε αυτόν τον άνθρωπο είδαμε πρώτη φορά πώς είναι το κουτί της τηλεόρασης στην πόλη μας. Είχε πάει στην Αμερική, στην κόρη του, και το έφερε…. Δεν γίνονταν τότε (1962) εκπομπές στην Ελλάδα, εμείς περνάγαμε όμως από την βιτρίνα του Λάμπρου για να δούμε το …κουτί του μέλλοντος.
Ο Λούης είχε και έναν αδερφό, τον Νίκο. Ταξίδευε για δουλειά με το λεωφορείο στην Αθήνα. Τον σταμάτησαν στο Μεγάλο Πεύκο οι Γερμανοί και με συνοπτικές διαδικασίες τον κρέμασαν. Αναζητώντας μετά από λίγες ημέρες ο πατέρας του είδε το παιδί του να κρέμεται από ένα δέντρο. Στοιχειωμένη η ανάμνησή του στους ημετέρους και ουκ ολίγους ρουφιάνους (και συκοφάντες).
Δίκαια ορίστηκε ως “λαϊκός Δήμαρχος” στους μήνες που είχε επικρατήσει το ΕΑΜ.
Δίκαια ορίστηκε ως “λαϊκός Δήμαρχος” στους μήνες που είχε επικρατήσει το ΕΑΜ.
Ο Λούης άφησε εποχή… με την “αναμετάδοση” των περίφημων Κυριακάτικων διαλέξεων του Παλαμήδη … είχα την τύχη να ακούσω την παρουσίασή του σε διάλεξη του Άγγελου Τερζάκη… θα μπορούσε να είχε κάνει απίθανη καριέρα στο ράδιο ή και στην τηλεόραση. Όμως ο Λούης δεν μπορούσε ποτέ του να ακολουθήσει την πεπατημένη.
Το μαγαζί δεν διατηρήθηκε… Μόνο ένας μπορούσε να το διατηρήσει, αυτός που το δημιούργησε. Δεν γινόταν αλλιώς.
Ο Λούης υπήρξε πολυπράγμων επιχειρηματίας. Δεν έμενε ποτέ άπρακτος. Η πνευματική του διαύγεια τον βοηθούσε να βρίσκει πάντα κάτι νέο.
Στα γεράματά του υπήρξε η σοβαρότερη πηγή πληροφόρησης για το Ναύπλιο της εποχής γύρω από το 1940. Δεν υπήρξε ποτέ του δογματικός. Η καθαρότητα του πνεύματος δεν τον εγκατέλειψε ποτέ, όπως και το εξαιρετικό του ταλέντο στο γράψιμο. Με τις “Θύμησες του Λούη” μας άφησε ανεπανάληπτο υλικό.
Θα μας μείνει πάντα η εικόνα του ωραίου νέου … ίσως του πιο ωραίου της γειτονιάς μας. Από χθές τον φιλοξενεί η Αναπλιώτικη γή.
