Του Τόλη Κοϊνη
Η παλιά γειτονιά μου, γύρω από τον Άγιο Σπυρίδωνα, είχε πολλές τέτοιες ιστορίες.
Κατ’ αρχήν ήταν ο «Αράπης»…
Ο Αράπης ήταν «οικιακό στοιχειό». Δεν έβγαινε από το σπίτι. Ακούγονταν, λέει, οι αλυσίδες του… γιατί τον είχαν ζεμένο με χοντρούς χαλκάδες. Σε κάποια σπίτια ήταν «κακός», δηλαδή, το βράδυ – όταν κοιμόταν η οικογένεια – σηκωνόταν και έσπαγε τα πιάτα στον μπουφέ. Σε άλλα, ήταν καλός, πήγαινε μόνος του στον μπουφέ και τους έπλενε τα πιάτα!!!! Είχα γνωρίσει φίλους – μακαρίτες πια - που ισχυρίζονταν ότι είχαν τέτοιες υπάρξεις στα σπίτια τους. Ένας άλλος, ζει ακόμα, έλεγε πως είχε συνάντηση μαζί του… μπήκε λέει στο δωμάτιο του, καλοκαίρι ήταν, έφτασε μέχρι την μπαλκονόπορτα, κοίταξε έξω του χαμογέλασε και πάλι αποσύρθηκε στην άγνωστη κρυψώνα του.
Μην αρχίσετε τις κακίες ότι έχω πολλούς φίλους αλαφροΐσκιωτους… Έχω όμως και εντελώς ρεαλιστές, που δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του «Αράπη». Δίνουν την εξής εξήγηση για το φαινόμενο: Τον 19ο αιώνα στο Ναύπλιο υπηρετούσαν πολλοί νεαροί αξιωματικοί του Στρατού, που απαγορευόταν – από τον νόμο- να παντρευτούν, αν δεν πατήσουν τα τριάντα. Νέα και όμορφα παιδιά, είχαν αρκετές ερωτικές επιτυχίες… οι οποίες μετατρέπονταν σε παράνομες σχέσεις… Έτσι όταν ακούγονταν κανας σουμιές να τρίζει και να ακούγονται αγκομαχητά… διέδιδαν οι κυρίες της πόλεώς μας ότι «βγήκε σε αυτό το σπίτι Αράπης».
Το δεύτερο φάντασμα που έκανε την εμφάνισή του στην γειτονιά μας… ήταν του Κυβερνήτη… λένε πως εμφανιζόταν από τη γωνία του Αγίου Σπυρίδωνα και πήγαινε μέχρι την πόρτα, που έγινε το φονικό. Αλλά έβγαινε πολύ αργά το βράδυ… έτσι ελάχιστοι ήταν οι τυχεροί που το συνάντησαν (μάλλον επιστρέφοντες από κρασοκατάνυξη…).
Όταν – στα τέλη της δεκαετίας του 60- παίζαμε στην πλατεία του Αγίου Σπυρίδωνα αυτές τις ιστορίες τις είχαμε ακούσει… τις ψιλοπιστεύαμε… Η γειτονιά είχε ήδη αρχίσει να αδειάζει από μόνιμους κατοίκους. Υπήρχαν σπίτια ακατοίκητα… Μερικά εκ των οποίων ήταν … επισκέψιμα… Ως περίεργοι πιτσιρικάδες, μόλις διαπιστώναμε ότι η πόρτα άνοιγε με ευκολία, πηγαίναμε να δούμε πώς ήταν μέσα.
Ένα από αυτά ήταν κάτω από την Φραγκόκλησα και πάνω από το Χαμάμ.
Οι μεγαλύτεροι θέλησαν να μας σταματήσουν τις εξερευνήσεις. Βρήκαν ωραίο κόλπο… «Μην ξαναπάτε, γιατί εκεί βγαίνουν τα «κόκκαλα που περπατάνε»». Πράγματι, μια ημέρα… βρήκαμε πάνω σε ένα τραπέζι μια νεκροκεφαλή!!! Να, η απόδειξη. Τα κόκκαλα που περπατάνε… βγήκαν το βράδυ και ανέβηκαν πάνω στο τραπέζι!!
Σταμάτησαν απότομα οι επισκέψεις μας στο σπίτι… (Τώρα, το επισκέπτονται χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο γιατί έχει ανακαινιστεί και φιλοξενεί την πανσιόν «Μπάϋρον»).
Τελικά, αποδείχτηκε πως τα κόκκαλα δεν περπατούσαν μόνα τους. Ακριβώς από πάνω, στην Φραγκόκλησα, ήταν στοιβαγμένα τα οστά των Φιλελλήνων. Στη φωτό η αψίδα του Συνταγματάρχη Τουρέ, με τα ονόματα, την πατρίδα τους και τον τόπο θυσίας. Το οστεοφυλάκιο εκείνη την εποχή δεν φυλασσόταν καλά. Πήραν μια νεκροκεφαλή, ενός από τους ήρωες που μνημονεύονται στις στήλες της αψίδας, την τοποθέτησαν πάνω στο τραπέζι. Την είδαμε. Φοβηθήκαμε… Ελπίζω να την επέστρεψαν.
ΥΓ Πάντως, για να μην το ξεχάσω … την Δευτέρα 16/5/2022, στο Βουλευτικό, δεν θα βγούνε φαντάσματα… Θα είμαι εκεί με τον Σπαντιδέα και τον Vagman … θα κάνουμε παρουσίαση του βιβλίου μου, που επί δυο χρόνια μετά την έκδοσή του δεν το κατορθώσαμε, λόγω κορωνοϊού. Σας περιμένω όλους.
