Οι επιστήμονες ανακάλυψαν πως τα λιβάδια υποβρύχιας βλάστησης στον πυθμένα αποθηκεύουν τεράστιες ποσότητες σακχαρόζης, την οποία απελευθερώνουν στο έδαφος από κάτω τους, επηρεάζοντας άμεσα τη ριζόσφαιρά τους, την περιοχή δηλαδή που εκτείνονται οι ρίζες τους.
Η ζάχαρη έρχεται με τη μορφή σακχαρόζης (το κύριο συστατικό της ζάχαρης που χρησιμοποιείται στην κουζίνα) και απελευθερώνεται από τα θαλάσσια χόρτα στο έδαφος από κάτω, μια περιοχή που επηρεάζεται άμεσα από τις ρίζες, γνωστή ως ριζόσφαιρα. Σημαίνει ότι οι συγκεντρώσεις σακχάρου στον βυθό της θάλασσας είναι περίπου 80 φορές υψηλότερες από ό,τι θα ήταν συνήθως.
Στη θαλάσσια βλάστηση υπολογίζεται πως βρίσκεται πάνω σε 1.3 εκατομμύρια τόνους σακχαρόζης παγκοσμίως.
«Υπό συνθήκες μέτριου φωτός, αυτά τα φυτά χρησιμοποιούν τα περισσότερα από τα σάκχαρα που παράγουν για τον μεταβολισμό και την ανάπτυξή τους. Αλλά υπό συνθήκες υψηλού φωτισμού, για παράδειγμα το μεσημέρι ή το καλοκαίρι, τα φυτά παράγουν περισσότερη ζάχαρη από ό,τι μπορούν να χρησιμοποιήσουν ή να αποθηκεύσουν. Στη συνέχεια απελευθερώνουν την περίσσεια σακχαρόζης στη ριζόσφαιρά τους. Σκεφτείτε το σαν μια βαλβίδα υπερχείλισης», αναφέρει η θαλάσσια μικροβιολόγος Νικόλ Ντούμπιλιαρ από το Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ.
Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι ότι αυτή η περίσσεια ζάχαρης δεν «καταβροχθίζεται» από μικροοργανισμούς στο περιβάλλον. Για να σταματήσει αυτό, φαίνεται ότι τα θαλάσσια φυτά εκπέμπουν φαινολικές ενώσεις με τον ίδιο τρόπο που κάνουν πολλά άλλα φυτά.
Μάλιστα τα φυτά εκκρίνουν φαινόλες, χημικές ουσίες που βρίσκουμε σε κρασιά, καφέ και φρούτα με αντιμικροβιακές ιδιότητες, για να αποτρέψουν τη μόλυνση της περίσσειας ζάχαρης από μικροοργανισμούς.
Στα πειράματά μας προσθέσαμε φαινόλες που πήραμε από τα φυτά στους μικροργανισμούς της ριζόσφαιρας. Και όντως πολύ μικρότερη ποσότητα σακχαρόζης καταναλώθηκε σε σχέση με όταν δεν υπήρχαν φαινόλες.
Μόνο μία μικρή ομάδα μικροβίων επέζησε στη σακχαρόζη παρά την παρουσία των φαινολών και οι ερευνητές θεωρούν πως αυτά τα “ειδικά μικρόβια” προσφέρουν κάτι με τη σειρά τους στα φυτά, όπως συστατικά που χρειάζονται για να αναπτυχθούν.
Τα θαλάσσια φυτά μπορούν να δεσμεύσουν διπλάσια ποσότητα άνθρακα από τα επίγεια δάση ίδιου μεγέθους και μάλιστα 35 φορές ταχύτερα. Έτσι, θεωρούνται από τους πιο σημαντικούς μηχανισμούς δέσμευσης διοξειδίου του άνθρακα.
Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο Nature Ecology & Evolution.
Πηγή: Sciencealert
