Ελάχιστοι πάνε στο γιατρό πριν τους πονέσει το δόντι. Οι περισσότεροι δεν το σκεπτόμαστε καν. Και όταν ακόμη μας πιάσει πονόδοντος δεν εννοούμε να βιαστούμε.
Πρηζόμαστε, ξεπρηζόμαστε, ξαναπρηζόμαστε, το «ποτίζουμε» με οινόπνευμα, το «παστώνουμε» με αλάτι, το «σουβλίζουμε» με πάσης φύσεως σουβλερό που θα βρεθή μπροστά μας, και στο τέλος όσοι αντέξουμε τους πόνους λέμε πως … πέρασε! Μετά όμως από ένα χρονικό διάστημα, διαπιστώνουμε πως το «γιατρεμένο» μας δόντι!... σάπισε. Αντίθετα: όσοι φρόντισαν και το «σφράγισαν» εξακολουθούν να μασάνε με τα 32.
Το 1956 όταν ο αείμνηστος Γιώργος Καραμάνος γράφει το χρονογράφημά του, τα γιατροσόφια ήταν ακόμη ευρύτατα διαδεδομένα και οι πολίτες τα προτιμούσαν από το να εμπιστευτούν ένα οδοντίατρο και τις τεχνικές του. Σήμερα, μερικές δεκαετίες μετά, η νοοτροπίες μάλλον έχουν αλλάξει παρ’ ότι τα γιατροσόφια εξακολουθούν να ταλαιπωρούν μια μειοψηφία πολιτών. Έχουν αλλάξει οι τεχνικές, ο τρόπος με τον οποίο εργάζονται οι οδοντίατροι, τα υλικά και γενικότερα οι αντιλήψεις, λαϊκές και επιστημονικές, για τη σημασία του «να έχεις τα δόντια σου». Εκείνο που ευτυχώς δεν άλλαξε ακόμη είναι το σαλόνι του οδοντογιατρού που πραγματικά παραμένει ένας δημόσιος χώρος συνάντησης, συζήτησης, ανταλλαγής απόψεων και πληροφοριών. Αυτός εξάλλου ήταν και ο σκοπός του χρονογραφήματος. Ο Γ. Καραμάνος ήθελε να περιγράψει με χιουμοριστικό τρόπο, μια συζήτηση γυναικών στο σαλόνι του οδοντογιατρού, καθώς γυναικείο ήταν συνήθως πλειοψηφικά το πελατολόγιό τους.
Το 1956 όταν ο αείμνηστος Γιώργος Καραμάνος γράφει το χρονογράφημά του, τα γιατροσόφια ήταν ακόμη ευρύτατα διαδεδομένα και οι πολίτες τα προτιμούσαν από το να εμπιστευτούν ένα οδοντίατρο και τις τεχνικές του. Σήμερα, μερικές δεκαετίες μετά, η νοοτροπίες μάλλον έχουν αλλάξει παρ’ ότι τα γιατροσόφια εξακολουθούν να ταλαιπωρούν μια μειοψηφία πολιτών. Έχουν αλλάξει οι τεχνικές, ο τρόπος με τον οποίο εργάζονται οι οδοντίατροι, τα υλικά και γενικότερα οι αντιλήψεις, λαϊκές και επιστημονικές, για τη σημασία του «να έχεις τα δόντια σου». Εκείνο που ευτυχώς δεν άλλαξε ακόμη είναι το σαλόνι του οδοντογιατρού που πραγματικά παραμένει ένας δημόσιος χώρος συνάντησης, συζήτησης, ανταλλαγής απόψεων και πληροφοριών. Αυτός εξάλλου ήταν και ο σκοπός του χρονογραφήματος. Ο Γ. Καραμάνος ήθελε να περιγράψει με χιουμοριστικό τρόπο, μια συζήτηση γυναικών στο σαλόνι του οδοντογιατρού, καθώς γυναικείο ήταν συνήθως πλειοψηφικά το πελατολόγιό τους.
Με άλλα λόγια, σήμερα η επιστήμη έχει κάνει άλματα και το ιατρικό σώμα, οι οδοντίατροι για τους οποίους μιλάμε, δεν βρίσκονται στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο του 50, αλλά σε μια εντελώς διαφορετική φάση ταχύτατης ανάπτυξης σχέσεων, τεχνικών και υλικών. Η ταχύτητα των ρυθμών αυτών δεν επιτρέπει εύκολα τη σύνδεση του επιστημονικού πεδίου με το παρελθόν του, με αποτέλεσμα όλα να φαίνονται «οικονομικώς» προσανατολισμένα. Ο Οδοντιατρικός Σύλλογος Αργολίδας είναι από τους λίγους στο πεδίο των επαγγελμάτων υγείας που έχει καταφέρει το συνδυασμό της εξυπηρέτησης των επιστημονικών/επαγγελματικών αναγκών (πληροφόρηση, επιστημονικός διάλογος, εκπαίδευση) και την ανάδειξη της ιστορικής επαγγελματικής του πορείας. Η ανάδειξη της ιστορικής διάστασης του επιστημονικού/επαγγελματικού πεδίου δεν εξυπηρετεί μια ρομαντική ενατένιση των «παλιών πρακτικών της οδοντιατρικής», αλλά αντίθετα επιβεβαιώνει και ενισχύει τον κοινωνικό ρόλο των επαγγελματιών υγείας και συμβάλει στη διατήρηση ενός αναγκαίου συνεκτικού πλαισίου σχέσεων με την κοινωνία.
(Γ.Κόνδης)
