Αγαπημένε μου, Δάσκαλε. Είμαι συγκλονισμένος από τον απροσδόκητο και ξαφνικό θάνατό σου. Έμαθα βέβαια τελευταία, για την περιπέτεια της υγείας σου, αλλά πίστευα ότι γρήγορα θα γίνεις καλά, ότι θα αντέξει η γενναία σου καρδιά, ότι θα κερδίσεις τη μάχη αυτή.
Μαθαίνοντας τα δυσάρεστα, μεγάλη θλίψη και λύπη απλώθηκε στην καρδιά μου, αλλά και σε όλο τον μουσικό κόσμο της Αργολίδας και όχι μόνο.
Αγαπημένε μου, Δάσκαλε.
Γυρίζω πίσω σχεδόν 21 χρόνια. Τότε, που εγώ και η οικογένειά μου, εντελώς άγνωστοι ανάμεσα σε αγνώστους, ήρθαμε για μόνιμη εγκατάσταση στο Ναύπλιο. Ήμουνα τότε μικρό παιδάκι, τεσσεράμισι χρονών. Ο διευθυντής του Ωδείου Ναυπλίου τότε, ο παιδίατρος Κος Ηλιόπουλος, είπε στον πατέρα μου ότι υπάρχει τμήμα μουσικής προπαιδείας στο ωδείο και τον παρότρυνε να με γράψει.
Ευλογημένη πράγματι η στιγμή και η ώρα αυτή της πρώτης μας συνάντησης και της πρώτης μας γνωριμίας. Ήσουνα εσύ, ο πρώτος μου Δάσκαλος, που με μύησες στον μαγικό κόσμο της Μουσικής. Ήσουνα εσύ, που είπες στον πατέρα μου ότι έχω μουσικό αυτί και τον παρότρυνες να με γράψει σε κάποιο μουσικό όργανο, πράγμα το οποίο και έγινε. Ήσουνα εσύ, που μου έκανες τα πρώτα θεωρητικά μαθήματα της μουσικής.
Ήσουνα εσύ τέλος, ο τελευταίος μου Δάσκαλος στο Ωδείο Ναυπλίου που με προετοίμασε για την είσοδό μου στο μουσικό τμήμα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Με αγάπη, ανιδιοτέλεια, στοργή και υπομονή με αγκάλιασες και με βοήθησες όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και τόσους άλλους μαθητές που πέρασαν από τα χέρια σου. Ξέρω ότι σε κάθε μας βήμα, σε κάθε μας νότα, θα μας βλέπεις, θα χαίρεσαι και θα γλεντάς και εσύ μαζί μας από εκεί ψηλά που θα βρίσκεσαι.
Να ξέρεις όμως, ότι και η δική μας σκέψη και η δική μας καρδιά θα βρίσκονται παντοτινά κοντά σου, στην ανθρώπινη και λεβέντικη ψυχή σου. Καλό παράδεισο, Δάσκαλε. Εύχομαι κουράγιο και δύναμη στην οικογένειά σου.
Με αγάπη, σεβασμό και ευγνωμοσύνη.
Ο μαθητής σου, Θάνος Καρανάσιος
