Με ένα θεατρικό γεγονός διεθνούς εμβέλειας θα ανοίξει η φετινή σεζόν στο κορυφαίο θέατρο της Αργολίδας αλλά και όλης της χώρας, το διήμερο 1 και 2 Ιουλίου 2022.
O καταξιωμένος Ολλανδός σκηνοθέτης, Γιόχαν Σίμονς, ιδρυτής του διάσημου Theater Hollandia και από τους πρωτεργάτες της ευρωπαϊκής θεατρικής πρωτοπορίας, είναι ήδη στην Επίδαυρο μαζί με όλη του την ομάδα – πανέτοιμοι να αναμετρηθούν με την ευριπίδεια «’Αλκηστη» μπροστά στο γεμάτο ανυπομονησία φεστιβαλικό κοινό.
Μια πολυαναμενόμενη παγκόσμια πρεμιέρα, η οποία στην Ελλάδα θα παρουσιαστεί αποκλειστικά στην Επίδαυρο, πριν αναχωρήσει για τη Γερμανία, καθώς πρόκειται για συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου με το κρατικό γερμανικό Schauspielhaus Bochum.
O Σίμονς, που το ελληνικό κοινό είχε γνωρίσει στο Ηρώδειο με τις «Βάκχες» του Ευριπίδη (2002) και με το «Καζιμίρ και Καρολίνα» του Χόρβατ (2009), σε συν-σκηνοθεσία με τον συνεργάτη του Paul Koek, έρχεται πρώτη φορά στην Επίδαυρο, παραμένοντας πιστός στη μινιμαλιστική αισθητική που υπηρετεί με μια πρωταρχικά μουσική προσέγγιση των κειμένων που ανεβάζει. Στη νέα του αυτή παράσταση, φωτίζει την «’Αλκηστη» του Ευριπίδη με όχημα τη μουσική της ομώνυμης όπερας του Γκλουκ τοποθετώντας τέσσερις τραγουδίστριες που ενσαρκώνουν τον Χορό, υπό τις μελωδίες ενός εκκλησιαστικού οργάνου. Την παράσταση υποστηρίζει ένα καστ καταξιωμένων και νεότερων διεθνών -Γερμανών και Ολλανδών- ηθοποιών, μεταξύ των οποίων και ο βραβευμένος με EMMY α΄ ανδρικού ρόλου Πιερ Μπόκμα.
Ο Γιόχαν Σίμονς αγαπά τη μουσική και της δίνει ρόλο πρωταγωνιστή. «Τα κείμενα οδηγούν τις σκέψεις, ενώ η μουσική αφήνει ελεύθερα τα συναισθήματα να υπάρξουν», λέει ο ίδιος. «Για μένα η μουσική είναι η ανώτατη μορφή τέχνης. Η μουσική αιωρείται ανάμεσα στον ουρανό και τη γη», σημειώνει και προσθέτει συγκεκριμένα για την «’Αλκηστη»: «Η ύπαρξη της μουσικής ανάμεσα στη δράση δίνει στο θεατή ελεύθερο χώρο, μια ανάσα για να μπορέσει να κάνει τις προσωπικές του σκέψεις του και να κυλιστεί στα συναισθήματά του».
Τι θα δούμε στην Επίδαυρο
Η ανατρεπτική παράσταση του Γιόχαν Σίμονς, βασίζεται στη μετάφραση της Καναδής ποιήτριας Αnne Carson, η οποία γοήτευσε τον σκηνοθέτη, και πάνω σ’ αυτό το κείμενο στηρίχτηκε η δραματουργία της Susanne Winnacker. Η ‘Αλκηστη καλείται να θυσιαστεί για τον άντρα της ‘Αδμητο. Στην ανάγνωση του Σίμονς, αυτή η θυσία εγείρει έναν βαθύ προβληματισμό για τον ρόλο και τα όρια της αγάπης, ενώ ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο ζήτημα των παιδιών που μένουν πίσω και θρηνούν για τη μάνα τους, την εκκωφαντική της σιωπή όταν επιστρέφει και τελικά την προτεραιότητα -που δίνεται (και) μέσα από την αρχαία αυτή ιστορία- στον άντρα: εκείνος πρέπει να ζήσει.
Όλα αυτά σε έναν άδειο χώρο, όπου δεσπόζει μονάχα το εκκλησιαστικό όργανο. Ο λόγος για την εικαστική πρόταση του σπoυδαίου σκηνογράφου Johannes Schütz, η οποία δεν περιλαμβάνει παρεμβάσεις στην ορχήστρα. Πώς βλέπουν το σκηνικό της ‘Αλκηστης Σίμονς και Συτς; Έξω από την ορχήστρα θα στηθεί ένας καταυλισμός, ένα σκηνικό περιπλανώμενου θιάσου: μερικά τροχόσπιτα, σκηνές, πλαστικές καρέκλες, μια νεκροφόρα… Πάνω στα δέντρα θα προβάλλονται οι στίχοι από τα έργα. Στίχοι στα αρχαία ελληνικά.
Λέει ο Σίμονς: «Η ομάδα των ηθοποιών, η ομάδα μας, θα έρθει στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου για λίγο και ύστερα θα φύγει». Στο κυκλικό αυτό θέατρο, που μοιάζει με μια πελώρια αγκαλιά, οι ηθοποιοί – νομάδες θα γίνουν ένα με το κοινό, κι ύστερα θα τραβήξουν γι’ αλλού. Ως νομαδικό σύνολο, όμως, που έχει τους δικούς του κανόνες και κώδικες, έχει σκεφτεί ο Σίμονς και τον κόσμο της ‘Αλκηστης. «Όχι σαν έναν κόσμο διανοουμένων, που προσομοιάζει με τη σύγχρονη δυτική κοινωνία. Γι’ αυτό και οι κώδικες του μπορεί να είναι ανοίκειοι. Ένα χαστούκι ή ένα σπρώξιμο μπορεί να μην είναι τόσο κατακριτέα», εξηγεί.
