Εγκαταλείπεται χρόνο με το χρόνο η καλλιέργεια της αγκινάρας στην χώρα μας, όπως αποδεικνύεται και από επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Σύμφωνα με αυτά, περί τα 3.500 στρέμματα καλλιεργούνται σε Αργολίδα και Κρήτη και 8.500 σε όλη τη χώρα σήμερα, ενώ το 2015 οι εκτάσεις αντιστοιχούσαν σε 12.000 περίπου.
Εκτάσεις υπάρχουν επίσης σε Μεσσηνία, αλλά και στη νησιωτική Ελλάδα. Η πορεία της καλλιέργειας είναι σαφώς καθοδική, γεγονός που αποδίδουν οι γνώστες της κατάστασης, τόσο στις αλλαγές προτιμήσεων γεωργών στις κύριες ζώνες παραγωγής, όσο κυρίως των καταναλωτών, που προτιμούν το έτοιμο προϊόν, το οποίο εισάγεται.
Ο κ. Ανδριανός Καλλιάνος είναι έμπειρος καλλιεργητής αγκινάρας από την περιοχή των Ιρίων, ένα χωριό 700-800 ατόμων σήμερα, που παλιότερα οι κάτοικοί του, γεωργοί, στήριζαν το εισόδημά τους ως επί το πλείστον στην καλλιέργεια της αγκινάρας. Όπως δήλωσε στον ΑγροΤύπο ο ίδιος: «πριν μερικά χρόνια στα Ίρια που έχουν ένα ιδιαίτερο μικροκλίμα, που δεν πιάνει πάγο το χειμώνα, η καλλιέργεια αγκινάρας μεγαλούργησε, το ίδιο και οι καλλιεργητές. Με το που ήρθε το νερό στον Ανάβαλο, οι περισσότεροι παραγωγοί, προτίμησαν να στραφούν σε άλλα είδη κηπευτικών. Ιδιαίτερο πρόβλημα για την καλλιέργεια αγκινάρας, που πιστεύω, συνετέλεσε σε μεγάλο βαθμό στην προοδευτική εγκατάλειψή της, είναι οι ζημιές από το σαλιγκάρι που υπάρχει στην περιοχή και υποβαθμίζει την παραγωγή, αφήνοντας στίγματα πάν στο προϊόν. Αν πριν από κάποια χρόνια καλλιεργούνταν στην περιοχή κοντά στα 20.000 στρέμματα, σήμερα δε μπορεί να μιλήσουμε για πάνω από 1.000 στρέμματα με αγκινάρα. Το κόστος παραγωγής σήμερα ανέρχεται σε 500 ευρώ περίπου το στρέμμα, ενώ σήμερα σε σχέση με παλιότερα έχει αλλάξει και ο τρόπος άρδευσης. Το προϊόν έχει γίνει και Προστατευόμενο, όμως όσο περνά ο καιρός εγκαταλείπεται. Έχει μεν ζήτηση και από εταιρείες, η δε τιμή του είναι πολύ καλή για τον παραγωγό. Ενδεικτικά να σας πω, ότι η πρώιμη αγκινάρα πιάνει 12-14 ευρώ ανά δέμα».
Ο κ. Γιάννης Αναζίκος καλλιεργεί σταθερά τα τελευταία χρόνια 10 στρέμματα με άγρια αγκινάρα στην περιοχή της Μικρομάνης στην Μεσσηνία. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στον ΑγροΤύπο: «η καλλιέργεια βαίνει μειούμενη ως προς τις εκτάσεις της τα τελευταία χρόνια. Προσωπικά δεν έχω μειώσει τα στρέμματα. Έχει πολύ καλή ποιότητα και γεύση η άγρια αγκινάρα της Μικρομάνης, τέτοια που πλησιάζει της εκείνη της Τήνου που είναι ονομαστή. Ζήτημα διάθεσης δεν υπάρχει. Σε κάθε στρέμμα βάζουμε περίπου 600 φυτά. Κάθε φυτό απαιτεί δυο λιπάνσεις και πέντε ή έξι ραντίσματα. Τα ραντίσματα εξαρτώνται από τον καιρό του χειμώνα. Εχθροί της αγκινάρας είναι το σκουλήκι, ο βοτρύτης και η μελίγκρα στην αρχή που βγαίνει. Οι τιμές που πουλάει ένας παραγωγός στη λαϊκή αγορά στη Μεσσηνία είναι στο ξεκίνημα στα 50-60 λεπτά ανά τεμάχιο και προς το τέλος της σεζόν στα 20 λεπτά. Στη χονδρική οι τιμές είναι γενικά χαμηλότερες. Ξεκινούν από τα 40 λεπτά και μπορεί στο τέλος να πέσουν και στα 10 λεπτά το τεμάχιο. Σαν κατανάλωση, η Μεσσηνία είναι από τους πρώτους νομούς».
Από την πλευρά του, ο κ. Ιωάννης Χαμάκος, καλλιεργητής για πολλές δεκαετίες του προϊόντος στην περιοχή του Πύργου, μας ανέφερε πως έχει βγει σε σύνταξη και έχει εγκαταλείψει την καλλιέργεια. Σύμφωνα με τον ίδιο: «στον Πύργο δεν υπάρχουν πλέον συστηματικοί καλλιεργητές αγκινάρας, σε αντίθεση με τη Μεσσήνη, όπου καλλιεργείται η αγκαθωτή και τα Ίρια Αργολίδας. Οι συνήθειες, τόσο των παραγωγών που έχουν πάει σε άλλα είδη κηπευτικών, αλλά και των καταναλωτών που προτιμούν τις έτοιμες, έχουν μεταβληθεί. Απ' ό,τι γνωρίζω γίνονται εισαγωγές από χώρες όπως η Λιβύη. Βέβαια στην περιοχή μας, πολύς κόσμος που γνωρίζει το προϊόν, το καλλιεργεί σε μικρή κλίμακα και σε κήπους, για να έχει αυτάρκεια».
Ο κ. Ανδριανός Καλλιάνος είναι έμπειρος καλλιεργητής αγκινάρας από την περιοχή των Ιρίων, ένα χωριό 700-800 ατόμων σήμερα, που παλιότερα οι κάτοικοί του, γεωργοί, στήριζαν το εισόδημά τους ως επί το πλείστον στην καλλιέργεια της αγκινάρας. Όπως δήλωσε στον ΑγροΤύπο ο ίδιος: «πριν μερικά χρόνια στα Ίρια που έχουν ένα ιδιαίτερο μικροκλίμα, που δεν πιάνει πάγο το χειμώνα, η καλλιέργεια αγκινάρας μεγαλούργησε, το ίδιο και οι καλλιεργητές. Με το που ήρθε το νερό στον Ανάβαλο, οι περισσότεροι παραγωγοί, προτίμησαν να στραφούν σε άλλα είδη κηπευτικών. Ιδιαίτερο πρόβλημα για την καλλιέργεια αγκινάρας, που πιστεύω, συνετέλεσε σε μεγάλο βαθμό στην προοδευτική εγκατάλειψή της, είναι οι ζημιές από το σαλιγκάρι που υπάρχει στην περιοχή και υποβαθμίζει την παραγωγή, αφήνοντας στίγματα πάν στο προϊόν. Αν πριν από κάποια χρόνια καλλιεργούνταν στην περιοχή κοντά στα 20.000 στρέμματα, σήμερα δε μπορεί να μιλήσουμε για πάνω από 1.000 στρέμματα με αγκινάρα. Το κόστος παραγωγής σήμερα ανέρχεται σε 500 ευρώ περίπου το στρέμμα, ενώ σήμερα σε σχέση με παλιότερα έχει αλλάξει και ο τρόπος άρδευσης. Το προϊόν έχει γίνει και Προστατευόμενο, όμως όσο περνά ο καιρός εγκαταλείπεται. Έχει μεν ζήτηση και από εταιρείες, η δε τιμή του είναι πολύ καλή για τον παραγωγό. Ενδεικτικά να σας πω, ότι η πρώιμη αγκινάρα πιάνει 12-14 ευρώ ανά δέμα».
Ο κ. Γιάννης Αναζίκος καλλιεργεί σταθερά τα τελευταία χρόνια 10 στρέμματα με άγρια αγκινάρα στην περιοχή της Μικρομάνης στην Μεσσηνία. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στον ΑγροΤύπο: «η καλλιέργεια βαίνει μειούμενη ως προς τις εκτάσεις της τα τελευταία χρόνια. Προσωπικά δεν έχω μειώσει τα στρέμματα. Έχει πολύ καλή ποιότητα και γεύση η άγρια αγκινάρα της Μικρομάνης, τέτοια που πλησιάζει της εκείνη της Τήνου που είναι ονομαστή. Ζήτημα διάθεσης δεν υπάρχει. Σε κάθε στρέμμα βάζουμε περίπου 600 φυτά. Κάθε φυτό απαιτεί δυο λιπάνσεις και πέντε ή έξι ραντίσματα. Τα ραντίσματα εξαρτώνται από τον καιρό του χειμώνα. Εχθροί της αγκινάρας είναι το σκουλήκι, ο βοτρύτης και η μελίγκρα στην αρχή που βγαίνει. Οι τιμές που πουλάει ένας παραγωγός στη λαϊκή αγορά στη Μεσσηνία είναι στο ξεκίνημα στα 50-60 λεπτά ανά τεμάχιο και προς το τέλος της σεζόν στα 20 λεπτά. Στη χονδρική οι τιμές είναι γενικά χαμηλότερες. Ξεκινούν από τα 40 λεπτά και μπορεί στο τέλος να πέσουν και στα 10 λεπτά το τεμάχιο. Σαν κατανάλωση, η Μεσσηνία είναι από τους πρώτους νομούς».
Από την πλευρά του, ο κ. Ιωάννης Χαμάκος, καλλιεργητής για πολλές δεκαετίες του προϊόντος στην περιοχή του Πύργου, μας ανέφερε πως έχει βγει σε σύνταξη και έχει εγκαταλείψει την καλλιέργεια. Σύμφωνα με τον ίδιο: «στον Πύργο δεν υπάρχουν πλέον συστηματικοί καλλιεργητές αγκινάρας, σε αντίθεση με τη Μεσσήνη, όπου καλλιεργείται η αγκαθωτή και τα Ίρια Αργολίδας. Οι συνήθειες, τόσο των παραγωγών που έχουν πάει σε άλλα είδη κηπευτικών, αλλά και των καταναλωτών που προτιμούν τις έτοιμες, έχουν μεταβληθεί. Απ' ό,τι γνωρίζω γίνονται εισαγωγές από χώρες όπως η Λιβύη. Βέβαια στην περιοχή μας, πολύς κόσμος που γνωρίζει το προϊόν, το καλλιεργεί σε μικρή κλίμακα και σε κήπους, για να έχει αυτάρκεια».
Πηγή: Agrotypos.gr
