Ο 55 Cancri e είναι εξωηλιακός πλανήτης (έτσι ονομάζονται οι πλανήτες που είναι πέραν του ηλιακού μας συστήματος -έχει επιβεβαιωθεί η ύπαρξη περισσότερων από 5.000). Βρίσκεται στην τροχιά του ξενιστή αστέρα 55 Canri A, που μοιάζει με τον Ήλιο.
Η μάζα του είναι περίπου 8,63 μάζες της Γης. Η διάμετρός του είναι περίπου διπλάσια από αυτή του πλανήτη μας. Για αυτούς τους λόγους θεωρείται η πρώτη υπερ-Γη (κατηγορία πλανητών που δεν μοιάζουν με άλλον, στο ηλιακό μας σύστημα -έχουν έως και 10 φορές τη μάζα της Γης και μικρότερο βάρος από τους γίγαντες πάγου) που ανακαλύφθηκε (30/8/2004), γύρω από ένα αστέρι της κύριας ακολουθίας.
Για να ολοκληρωθεί η τροχιά γύρω από τον Ήλιο χρειάζονται κοντά στις 18 ώρες (η Γη θέλει 365 ημέρες), ενώ στην επιφάνεια η θερμοκρασία μπορεί να φτάσει τους 2.436 βαθμούς C. Τον Οκτώβριο του 2012 δημοσιεύτηκε η υπόθεση πως μπορεί να είναι πλανήτης άνθρακα. Τέσσερα χρόνια μετά, ανακοινώθηκε πως το διαστημικό τηλεσκόπιο της NASA (Hubble) είχε ανιχνεύσει υδρογόνο και ήλιο, αλλά όχι υδρατμούς. Ήταν η πρώτη φορά που η ατμόσφαιρα ενός εξωηλιακού πλανήτη υπερ-Γης αναλύθηκε επιτυχώς.
To 'πιο ισχυρό διαστημικό τηλεσκόπιο που έχει δημιουργηθεί ποτέ' James Webb αναμένεται να προσφέρει στην ανθρωπότητα, τις πρώτες εικόνες για τις συνθήκες που υπάρχουν σε μια υπερ-Γη που βρίσκεται 50 έτη φωτός μακριά, εντός των προσεχών εβδομάδων. Η NASA λέει πως έχει προετοιμαστεί να δει εφιαλτικές εικόνες.
Δεδομένου ότι ο 55 Cancri e περιφέρεται πολύ κοντά 'σε άστρο που μοιάζει με τον ήλιο' οι επιστήμονες της National Aeronautics and Space Administration εκτιμούν πως θα δουν να επικρατούν στην επιφάνεια “συνθήκες σαν αυτές της κόλασης, στις βιβλικές περιγραφές, μια διάσταση που είναι σε συνεχή κατάσταση καύσης”.
Τα δεδομένα δείχνουν ότι το 55 Cancri e απέχει λιγότερο από 2.414.016 χιλιόμετρα από το άστρο του. Είναι το 1/25 της απόστασης που απέχει ο 'υπερκαυτός' Ερμής από τον Ηλιο. Πάντα σύμφωνα με τη NASA “με τις επιφανειακές θερμοκρασίες πολύ πάνω από το σημείο τήξης των τυπικών ορυκτών που σχηματίζουν βράχο, η πλευρά της ημέρας του πλανήτη πιστεύεται ότι καλύπτεται από ωκεανούς λάβας.
Φανταστείτε να ήταν η Γη πολύ πιο κοντά στον Ήλιο. Τόσο κοντά που ένας ολόκληρος χρόνος θα διαρκούσε μόνο λίγες ώρες και η βαρύτητα θα 'κλείδωνε' το ένα ημισφαίριο στο μόνιμο φλογερό φως της ημέρας -ενώ το άλλο θα ήταν βυθισμένο σε ατελείωτο σκοτάδι. Τόσο κοντά που οι ωκεανοί θα έβραζαν, οι βράχοι θα είχαν αρχίσει να λιώνουν και τα σύννεφα θα έβρεχαν λάβα”.
Τονίστηκε πως κάτι αντίστοιχο δεν υπάρχει στο ηλιακό μας σύστημα και ότι η ελπίδα είναι πως θα ανακαλυφθεί “αν ο πλανήτης είναι παλιρροϊκά κλειδωμένος, με τη μία πλευρά στραμμένη προς το αστέρι ανά πάσα στιγμή ή αν περιστρέφεται με τρόπο που θα δημιουργούσε μέρα και νύχτα”.
