Του Τόλη Κοϊνη
Απειλούν με αλλαγές συνόρων και επαίρονται για τις παλιές τους νίκες. Από την άλλη στο ημέτερο στρατόπεδο επικρατεί ένας πλήρης εθνομηδενισμός και έχουμε αποθέσει όλες μας τις ελπίδες στους ξένους…
Αμερικανοί, Εβραίοι και Γάλλοι στα στρατιωτικά και η Λαγκάρντ στα οικονομικά. Άβουλοι και μοιραίοι αναμένουμε το θαύμα. (Σαν τους Βυζαντινούς που περίμεναν τον Αρχάγγελο, αλλά ήρθαν οι Οθωμανοί και τους έσφαξαν).200 χρόνια πριν από σήμερα, κατέφθασε ο Δράμαλης στην Αργολίδα. Γεμάτος έπαρση (σαν τον Ερντογάν).
Η ζωγραφιά τα δείχνει με τον πιο παραστατικό τρόπο. Ο Δράμαλης (με το λοφίο) εν μέσω των επιτελών του. Επιτελείο στο οποίο είχε μερικούς από τους επιφανέστερους πασάδες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μπροστά δεξιά με τις πίπιζες και τα νταούλια οι δερβίσηδες που προσεύχονταν για τη νίκη του. Στο βάθος διαγράφεται αχνά η «λιονταροκεφαλή» του Παλαμηδιού με την Ακροναυπλία στα πόδια της…
Η μουσική των δερβίσηδων έκανε φοβερή εντύπωση. Μαζί με τη θέα του μεγάλου ασκεριού (30.000!!!! στρατός) οδήγησαν τους κατοίκους των πεδινών χωριών στην προσφυγιά. «Γυμνοί και ανυπόδητοι κατέφυγον εις τα όρη», γράφει ο Λαμπρινίδης, για να δείξει το μέγεθος του τρόμου που πλάκωσε στις καρδιές των Ελλήνων.
Οι «συνετοί» περί την τότε Κυβέρνηση Μαυροκορδάτου, έβλεπαν λύση μόνο εάν τεθούμε υπό ξένη προστασία. Φρόντισαν μόνο να φυγαδεύσουν τα αρχεία στα καράβια. Παρέδωσαν αμαχητί την Κόρινθο (μέχρι τότε πρωτεύουσα), κατέφυγαν στους Μύλους, μπήκαν στα πλοία και ανοίχθηκαν στο πέλαγος.Ευτυχώς, ο Κολοκοτρώνης κράτησε την ψυχραιμία του.
«Τα βρήκε» με τους αντιπάλους του κληρικούς και προεστούς της Πελοποννήσου και σχεδίασε τις κινήσεις, που θα τον έφερναν νικητή στα Δερβενάκια. Χωρίς καμιά ξένη βοήθεια.Χωρίς πλεονέκτημα σε δύναμη πυρός και ανθρώπινο δυναμικό.
Η στρατιά του Δράμαλη συνετρίβη στα Δερβενάκια.Μήπως πρέπει να τιμήσουμε την επέτειο; Μήπως πρέπει να υπενθυμίζουμε στους νεοΟθωμανούς της Άγκυρας τις νίλες που υπέστησαν κατά τη διάρκεια του αγώνα; (Στα πλαίσια και μόνο ανεβάσματος του ηθικού του λαού;)
ΥΓ Ο Δράμαλης δεν μπήκε στο Ανάπλι. Οι δικοί μας Οθωμανοί δεν τον άφησαν. Τον έβαλαν να μένει σε τσαντίρια στη Γλυκιά.
