Σε εκδήλωση-συζήτηση με θέμα «η διαχείριση και προστασία των υδάτων, η πρόταση του ΚΚΕ» πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 6 Ιουλίου, στο Ναύπλιο, από την ΤΕ Αργολίδας του ΚΚΕ.
Η κεντρική ομιλία έγινε από τον Αντώνη Ραλλάτο, μέλος της ΚΕΟΕ και υπεύθυνος του τμήματος περιβάλλοντος της ΚΕ. Παρεμβάσεις έγιναν από του δημοτικούς συμβούλους της «Λαϊκής Συσπείρωσης», Άργους-Μυκηνών Γιώργο Θεοδοσίου, όπου ανέδειξε τα προβλήματα της άρδευσης στο κάμπο της Αργολίδας, ενώ ο Κώστας Γκόνης στο δήμο Ναυπλίου, τα ζητήματα τη ύδρευσης που αντιμετωπίζουν χρόνια οι κάτοικοι της Αργολίδας.
Μέσα από την ομιλία, αναδέχθηκαν τα ζητήματα για τη σημερινή αντιλαϊκή πολιτική που αντιμετωπίζει το νερό σαν εμπόρευμα με τις ευθύνες όλων των κυβερνήσεων, για την ελλιπής αξιοποίηση των υδάτινων πόρων που θα μπορούσαν να καλύψουν τις λαϊκές ανάγκες, για την εκτίναξη των τιμών λαϊκής κατανάλωσης, την υποβάθμιση της ποιότητας του νερού.
Η νέα αντιλαϊκή πολιτική τιμολόγησής του, αποτελούν κεντρική πολιτική της ΕΕ και όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, όπου αξιοποιούν ως πρόσχημα την εξοικονόμηση της ζήτησης νερού, προωθώντας όλα αυτά τα χρόνια την εμπορευματοποίησή του ως εργαλείου για την προώθηση της εξοικονόμησης.
Όπως είναι η εκτόξευση του κόστους για το νερό. Το νερό και οι υπόλοιπες σχετικές υπηρεσίες, από ακριβές που είναι σήμερα, θα γίνουν πανάκριβες, τη στιγμή που πιο πολλά λαϊκά νοικοκυριά δυσκολεύονται να τα φέρουν βόλτα, λόγω της συνολικής αφαίμαξης του εισοδήματός τους.
Θα μπει σε κίνδυνο η υγεία της λαϊκής οικογένειας από την υποβάθμιση της ποιότητας του νερού και λόγω των παλαιωμένων δικτύων που δεν συντηρούνται, επειδή για τους καπιταλιστές είναι κόστος που μειώνει την κερδοφορία τους.
Στο πλαίσιο των δεσμευτικών οδηγιών της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να διασφαλίσει μια φιλολαϊκή διαχείριση του νερού, μια ουσιαστική ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.
Η αξιοποίηση του νερού προς όφελος του λαού προϋποθέτει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης.
Με κοινωνικοποιημένα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και εργατικό έλεγχο.
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας Διαχείρισης του Νερού θα μπορεί να κατοχυρώνει το νερό ως κοινωνικό αγαθό και όχι ως εμπόρευμα.
Θα μπορεί να διασφαλίζει τη συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, αφού θα έχει ξεριζωθεί ο ανταγωνισμός των χρήσεων και της αξιοποίησης του νερού με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος και θα αξιοποιεί το τεράστιο πλεονέκτημα του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού της κοινωνικοποιημένης παραγωγής.
Αυτός ο σχεδιασμός μόνο μπορεί να προβλέπει και να ικανοποιεί το σύνολο των λαϊκών αναγκών στο συγκεκριμένο τομέα και γενικότερα και θα μπορέσει να υλοποιήσει:
• Την εξασφάλιση επαρκούς λαϊκής κατανάλωσης και ιδιαίτερα ύδρευσης με ελεγμένο, ποιοτικό νερό.
• Κατοχυρώνοντας το νερό ως κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα.
• Με αύξηση των αρδευόμενων εκτάσεων για τη στήριξη της εγχώριας αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής.
• Με την κατασκευή υποδομών εμπλουτισμού των επίγειων και υπόγειων υδροφορέων, καθώς και την ενεργοποίηση τεχνικών εξοικονόμησης του διαθέσιμου νερού.
• Την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας.
• Την ανάταξη των οικοσυστημάτων των ποταμών και των λιμνών, την προστασία των δασών.
• Τη μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας με αξιοποίηση του πλούσιου υδατικού δυναμικού της και την αξιοποίηση της κατασκευής υδροηλεκτρικών σταθμών και έργων υποδομής ύδρευσης, άρδευσης, αντιπλημμυρικής προστασίας ως μοχλών ανάπτυξης εγχώριων βιομηχανικών κλάδων της μεταποίησης και των κατασκευών.
• Με τη συμβολή στη σχεδιασμένη ισόρροπη ανάπτυξη των περιφερειών της χώρας.
Για να ανοίξει ο δρόμος προς αυτήν τη μόνη ελπιδοφόρα διέξοδο της εργατικής εξουσίας, εμείς πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι σημερινοί αγώνες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να στοχεύουν στη συνολική ανατροπή της κοινοτικής πολιτικής εμπορευματοποίησης του νερού, που επιτρέπει την επιχειρηματική δράση με κριτήριο το κέρδος, τόσο από ιδιωτικούς ομίλους όσο και από μεικτές επιχειρήσεις και κοινοπραξίες.
Για να έχει ο αγώνας συνέχεια, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική, πρέπει να προτάξει την απαίτηση να ικανοποιηθεί το σύνολο των λαϊκών αναγκών και όχι να επιλέξει το δήθεν "λιγότερο επώδυνο μοντέλο" εμπορευματοποίησης του νερού.
