 |
| © Θανάσης Καρατζάς |
Πρόκειται για το αυτοκίνητο που έχει απασχολήσει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλο τα φώτα της επικαιρότητας το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα, κι όχι άδικα. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσαμε για αυτοκίνητο που κατασκευάζεται από το μηδέν στο χέρι και συναρμολογείται στην χώρα μας, με επίσημες πινακίδες και όλες τις σχετικές πιστοποιήσεις προκειμένου να κυκλοφορεί στους δρόμους; Στο άκουσμα και μόνο της είδησης, μπορεί να καταλάβει κανείς για πόσο δύσκολο εγχείρημα μιλάμε σε μια χώρα, που κάθε ανάλογη κίνηση αποτύγχανε είτε εξαιτίας του κόστους παραγωγής είτε λόγω του μικρού μεγέθους της ελληνικής αγοράς και της αδυναμίας ανταγωνισμού των ξένων, αλλά και της γραφειοκρατίας. Το Super K, έμεινε στα χαρτιά για 14 περίπου χρόνια μέχρι σήμερα, που δόθηκε το πράσινο φως και τα δύο πρώτα αυτοκίνητα πήραν αριθμούς κυκλοφορίας.
Συνάντησα τους δημιουργούς του στον χώρο που σχεδιάζεται, στην περιοχή του Πολυγώνου, σε ένα «ατελιέ» διαφορετικό από τα άλλα, με δεκάδες πολύχρωμα έργα τέχνης και installations στους τοίχους και ένα σασί στο κέντρο ανάμεσα σε ανταλλακτικά και εξοπλισμό που βλέπεις σε κάθε συνοικιακό συνεργείο. Ο Παύλος εκτός από εξελικτής αυτοκινήτων είναι και ζωγράφος, έτσι το studio που εργάζονται και δημιουργούν τα πρωτότυπα για τα αυτοκίνητά τους λειτουργεί και ως αίθουσα τέχνης με τους πελάτες να έρχονται για να επισκευάσουν το αμάξι τους ή για να αγοράσουν κάποιον πίνακα.
«Τρία πράγματα δεν θα αποχωριζόμουν ποτέ, τον Παύλο, το Keraboss Super K που είναι παιδί μου και το κόκκινο κραγιόν μου.» Είναι τα πρώτα λόγια που άκουσα από την Στέλλα. «Ο δικός μου πρίγκιπας αντί για λευκό άλογο οδηγούσε μια μηχανή Harley Davidson και τον γνώρισα στο Ναύπλιο, στο αγαπημένο αυτό μέρος που πέρναγα όλα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων, μια υπέροχη πρωτομαγιά όταν ήμουν 20 χρονών. Από τότε είμαστε μαζί κάθε μέρα 24 ώρες και ποτέ χωριστά, δημιουργώντας τα πάντα μαζί. Ουσιαστικά άλλαξα όλη την πορεία της ζωής μου από την στιγμή που τον γνώρισα για να τον ακολουθήσω στα δικά του αυτοκινητιστικά μονοπάτια, κι εγώ δικό του δημιούργημα, αφού διαμόρφωσα τον χαρακτήρα μου τα τελευταία 24 χρόνια που είμαστε μαζί.»
Τα λόγια της με έκαναν να θέλω να μάθω περισσότερα για τον σύντροφό της που όπως ανακάλυψα αργότερα, πρόκειται για έναν άνθρωπο με παρουσία στον ελληνικό χώρο του αυτοκινήτου και πλούσιο portfolio κατασκευών και εξελίξεων αυτοκινήτων από το 1975, σε μια εποχή που οι «τέσσερις τροχοί» ήταν πάθος για τους περισσότερους άνδρες. Μου περιγράφει πως ξεκίνησε το 1966 να συμμετέχει στο ράλι Ακρόπολις μέχρι τον τελευταίο του αγώνα το 1972 στο ράλι Μόντε Κάρλο. «Πώς έφτασες όμως στο συγκεκριμένο project ζωής;» τον ρωτάω.
«Ο παππούς μου όπως με έβλεπε από μικρό παιδί, έλεγε πως το κισμέτ μου είναι τα αυτοκίνητα. Μια μέρα πριν από 15 χρόνια επισκεφτήκαμε ένα φίλο που στη συζήτηση επάνω άρχισε να μου λέει "Εσύ που έχεις κάνει τόσες κατασκευές και δημιουργίες, δεν μπορεί να μην κάνεις κάτι καινούργιο, κάτι νέο! Πρέπει να δημιουργήσεις! Εκείνη τη στιγμή του απαντώ εκνευρισμένος "μη μου μιλάς για κατασκευές, δεν θέλω να ακούω", καθώς δεν βρισκόμουν και σε κατάλληλο timing. Μόλις φύγαμε από τον φίλο μου, στο ένα χιλιόμετρο αυτό το "timing" μέσα μου άλλαξε και λέω στη Στέλλα, "θα κατασκευάσουμε αυτοκίνητο"!»
«Κάπως έτσι από διοίκηση και οικονομία επιχειρήσεων που έχω σπουδάσει μυήθηκα και εγώ στον χώρο του αυτοκινήτου με πάθος. Διάβασα και μελέτησα όλα όσα με ενδιέφεραν μηχανολογικά και έφτασα στο να κατασκευάζω το αυτοκίνητο μόνη μου, με τα ίδια μου τα χέρια και να έχω μάλιστα την παραδοχή και την βοήθεια ανά πάσα στιγμή, των σοβαρών τεχνικών συνεργατών μας.» συμπληρώνει η Στέλλα για την περίοδο που ξεκίνησε το συναρπαστικό και μεγάλο ταξίδι τους.
Ότι αυτοκίνητο μπορεί να παράγεται στην Ελλάδα μέχρι σήμερα, ήταν συναρμολόγηση ή μετατροπή με το σασί κάποιας άλλης εταιρείας. Το Super K έχει δικό του πλαίσιο - σασί και αριθμό πλαισίου διεθνούς κατασκευαστή, από την στιγμή όμως που δεν υπήρχε νομοθεσία για κατασκευή ελληνικού επιβατικού αυτοκινήτου, καθυστέρησε για 14 ολόκληρα χρόνια.
«Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την ημέρα που γυρίσαμε τον διακόπτη και πήρε μπροστά ο κινητήρας. Το βγάλαμε αμέσως την πρώτη του βόλτα με απερίγραπτη συγκίνηση από την οδηγική του συμπεριφορά, που ήταν απίστευτη κι από εκείνη την ημέρα δεν οδηγήσαμε ποτέ άλλο αυτοκίνητο. Δεν θα ξεχάσουμε ούτε τα ξενύχτια που έχουμε κάνει και τις σκέψεις που μας ξύπναγαν μέσα στο βράδυ για διάφορα τεχνικά θέματα και λύσεις που σκεπτόμασταν αλλά και για το πώς θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε οικονομικά και να τα καταφέρουμε. Διάφοροι γνωστοί και φίλοι βλέποντας ότι δεν είχαμε πάρει ακόμα άδεια κυκλοφορίας και πινακίδες μας έλεγαν "αφήστε το ρε παιδιά γιατί εδώ στη Ελλάδα δεν γίνεται τίποτα" ή "αν ήσασταν στο εξωτερικό θα σας είχανε βοηθήσει και θα είχατε κάνει και άλλα πράγματα". Αυτό ήταν ό,τι πιο απογοητευτικό μπορούσαμε να ακούσουμε γιατί εμείς είμαστε δημιουργοί, κάναμε τιτάνιες προσπάθειες ζωής για να τα καταφέρουμε και το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν η εμψύχωση.
Έπειτα δεν ξεχνιέται το άγχος για την ολοκλήρωση της νομοθεσίας με εμάς να ελπίζουμε για χρόνια πως κάθε μέρα θα ήταν και η τελευταία της αναμονής και τα αυτοκίνητα μας θα έπαιρναν πινακίδες και άδεια κυκλοφορίας για να ξεκινήσει η παραγωγή τους και να είναι διαθέσιμα προς πώληση. Όταν αυτό έγινε τελικά, ήταν σαν να είχαμε κερδίσει τον κόσμο όλο. Δεν υπάρχει πιο τιμητική στιγμή, από αυτή που κάποιος θα έρθει να πληρώσει για να πάρει αυτό που εσύ δημιούργησες και που θα του δώσει χαρές, σαν αυτές που παίρνεις και εσύ. Το όραμα πλέον είναι να μπορέσουμε μετά από όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής εξάντλησης, να συνεχίσουμε αξιοπρεπώς και να βρούμε τους οικονομικούς πόρους που χρειαζόμαστε, για να ικανοποιήσουμε τα σχέδια μας και τον κόσμο που θέλει να αγοράσει τα αυτοκίνητά μας. Το 2022 είναι από τις χρονιές που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.»
Μετά τη διήγησή του Παύλου και της Στέλλας δεν γινόταν να μην μπω στον πειρασμό: Τους ζήτησα τα κλειδιά και πήδηξα κατευθείαν μέσα στο μαύρο off road μοντέλο με την κόκκινη οροφή που ήταν σταθμευμένο απέξω και πήρα τον δρόμο προς τα Τουρκοβούνια. Πρώτη μου φορά σε «Made in Greece» αυτοκίνητο, που δεν είναι μαζικής παραγωγής που βγαίνει από υπερσύγχρονες μονάδες παραγωγής, αλλά κατασκευάζεται και συναρμολογείται σε μικρές εγκαταστάσεις με παραδοσιακές μεθόδους στο χέρι, γι’ αυτό και επίσημα ανήκει στην κατηγορία των Μεμονωμένων Οχημάτων Ιδιαίτερης Κατασκευής. Οι δημιουργοί του το χαρακτηρίζουν ως ένα «island car», που προορίζεται κυρίως για νησιά, αμμώδεις παραλίες και γενικά εκτός δρόμου καταστάσεις, εκτιμώντας πως με τη βοήθεια κάποιου αναπτυξιακού προγράμματος μπορούν να κατασκευάζουν 70 αυτοκίνητα το χρόνο. Οι δυο τους καμάρωναν καθώς ξεμάκραινα στην οδό Βριλησσού, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, τo «παιδί» τους έβγαινε βόλτα στην πόλη…
Συνάντησα τους δημιουργούς του στον χώρο που σχεδιάζεται, στην περιοχή του Πολυγώνου, σε ένα «ατελιέ» διαφορετικό από τα άλλα, με δεκάδες πολύχρωμα έργα τέχνης και installations στους τοίχους και ένα σασί στο κέντρο ανάμεσα σε ανταλλακτικά και εξοπλισμό που βλέπεις σε κάθε συνοικιακό συνεργείο. Ο Παύλος εκτός από εξελικτής αυτοκινήτων είναι και ζωγράφος, έτσι το studio που εργάζονται και δημιουργούν τα πρωτότυπα για τα αυτοκίνητά τους λειτουργεί και ως αίθουσα τέχνης με τους πελάτες να έρχονται για να επισκευάσουν το αμάξι τους ή για να αγοράσουν κάποιον πίνακα.
«Τρία πράγματα δεν θα αποχωριζόμουν ποτέ, τον Παύλο, το Keraboss Super K που είναι παιδί μου και το κόκκινο κραγιόν μου.» Είναι τα πρώτα λόγια που άκουσα από την Στέλλα. «Ο δικός μου πρίγκιπας αντί για λευκό άλογο οδηγούσε μια μηχανή Harley Davidson και τον γνώρισα στο Ναύπλιο, στο αγαπημένο αυτό μέρος που πέρναγα όλα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων, μια υπέροχη πρωτομαγιά όταν ήμουν 20 χρονών. Από τότε είμαστε μαζί κάθε μέρα 24 ώρες και ποτέ χωριστά, δημιουργώντας τα πάντα μαζί. Ουσιαστικά άλλαξα όλη την πορεία της ζωής μου από την στιγμή που τον γνώρισα για να τον ακολουθήσω στα δικά του αυτοκινητιστικά μονοπάτια, κι εγώ δικό του δημιούργημα, αφού διαμόρφωσα τον χαρακτήρα μου τα τελευταία 24 χρόνια που είμαστε μαζί.»
Τα λόγια της με έκαναν να θέλω να μάθω περισσότερα για τον σύντροφό της που όπως ανακάλυψα αργότερα, πρόκειται για έναν άνθρωπο με παρουσία στον ελληνικό χώρο του αυτοκινήτου και πλούσιο portfolio κατασκευών και εξελίξεων αυτοκινήτων από το 1975, σε μια εποχή που οι «τέσσερις τροχοί» ήταν πάθος για τους περισσότερους άνδρες. Μου περιγράφει πως ξεκίνησε το 1966 να συμμετέχει στο ράλι Ακρόπολις μέχρι τον τελευταίο του αγώνα το 1972 στο ράλι Μόντε Κάρλο. «Πώς έφτασες όμως στο συγκεκριμένο project ζωής;» τον ρωτάω.
«Ο παππούς μου όπως με έβλεπε από μικρό παιδί, έλεγε πως το κισμέτ μου είναι τα αυτοκίνητα. Μια μέρα πριν από 15 χρόνια επισκεφτήκαμε ένα φίλο που στη συζήτηση επάνω άρχισε να μου λέει "Εσύ που έχεις κάνει τόσες κατασκευές και δημιουργίες, δεν μπορεί να μην κάνεις κάτι καινούργιο, κάτι νέο! Πρέπει να δημιουργήσεις! Εκείνη τη στιγμή του απαντώ εκνευρισμένος "μη μου μιλάς για κατασκευές, δεν θέλω να ακούω", καθώς δεν βρισκόμουν και σε κατάλληλο timing. Μόλις φύγαμε από τον φίλο μου, στο ένα χιλιόμετρο αυτό το "timing" μέσα μου άλλαξε και λέω στη Στέλλα, "θα κατασκευάσουμε αυτοκίνητο"!»
«Κάπως έτσι από διοίκηση και οικονομία επιχειρήσεων που έχω σπουδάσει μυήθηκα και εγώ στον χώρο του αυτοκινήτου με πάθος. Διάβασα και μελέτησα όλα όσα με ενδιέφεραν μηχανολογικά και έφτασα στο να κατασκευάζω το αυτοκίνητο μόνη μου, με τα ίδια μου τα χέρια και να έχω μάλιστα την παραδοχή και την βοήθεια ανά πάσα στιγμή, των σοβαρών τεχνικών συνεργατών μας.» συμπληρώνει η Στέλλα για την περίοδο που ξεκίνησε το συναρπαστικό και μεγάλο ταξίδι τους.
Ότι αυτοκίνητο μπορεί να παράγεται στην Ελλάδα μέχρι σήμερα, ήταν συναρμολόγηση ή μετατροπή με το σασί κάποιας άλλης εταιρείας. Το Super K έχει δικό του πλαίσιο - σασί και αριθμό πλαισίου διεθνούς κατασκευαστή, από την στιγμή όμως που δεν υπήρχε νομοθεσία για κατασκευή ελληνικού επιβατικού αυτοκινήτου, καθυστέρησε για 14 ολόκληρα χρόνια.
«Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την ημέρα που γυρίσαμε τον διακόπτη και πήρε μπροστά ο κινητήρας. Το βγάλαμε αμέσως την πρώτη του βόλτα με απερίγραπτη συγκίνηση από την οδηγική του συμπεριφορά, που ήταν απίστευτη κι από εκείνη την ημέρα δεν οδηγήσαμε ποτέ άλλο αυτοκίνητο. Δεν θα ξεχάσουμε ούτε τα ξενύχτια που έχουμε κάνει και τις σκέψεις που μας ξύπναγαν μέσα στο βράδυ για διάφορα τεχνικά θέματα και λύσεις που σκεπτόμασταν αλλά και για το πώς θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε οικονομικά και να τα καταφέρουμε. Διάφοροι γνωστοί και φίλοι βλέποντας ότι δεν είχαμε πάρει ακόμα άδεια κυκλοφορίας και πινακίδες μας έλεγαν "αφήστε το ρε παιδιά γιατί εδώ στη Ελλάδα δεν γίνεται τίποτα" ή "αν ήσασταν στο εξωτερικό θα σας είχανε βοηθήσει και θα είχατε κάνει και άλλα πράγματα". Αυτό ήταν ό,τι πιο απογοητευτικό μπορούσαμε να ακούσουμε γιατί εμείς είμαστε δημιουργοί, κάναμε τιτάνιες προσπάθειες ζωής για να τα καταφέρουμε και το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν η εμψύχωση.
Έπειτα δεν ξεχνιέται το άγχος για την ολοκλήρωση της νομοθεσίας με εμάς να ελπίζουμε για χρόνια πως κάθε μέρα θα ήταν και η τελευταία της αναμονής και τα αυτοκίνητα μας θα έπαιρναν πινακίδες και άδεια κυκλοφορίας για να ξεκινήσει η παραγωγή τους και να είναι διαθέσιμα προς πώληση. Όταν αυτό έγινε τελικά, ήταν σαν να είχαμε κερδίσει τον κόσμο όλο. Δεν υπάρχει πιο τιμητική στιγμή, από αυτή που κάποιος θα έρθει να πληρώσει για να πάρει αυτό που εσύ δημιούργησες και που θα του δώσει χαρές, σαν αυτές που παίρνεις και εσύ. Το όραμα πλέον είναι να μπορέσουμε μετά από όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής εξάντλησης, να συνεχίσουμε αξιοπρεπώς και να βρούμε τους οικονομικούς πόρους που χρειαζόμαστε, για να ικανοποιήσουμε τα σχέδια μας και τον κόσμο που θέλει να αγοράσει τα αυτοκίνητά μας. Το 2022 είναι από τις χρονιές που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.»
Μετά τη διήγησή του Παύλου και της Στέλλας δεν γινόταν να μην μπω στον πειρασμό: Τους ζήτησα τα κλειδιά και πήδηξα κατευθείαν μέσα στο μαύρο off road μοντέλο με την κόκκινη οροφή που ήταν σταθμευμένο απέξω και πήρα τον δρόμο προς τα Τουρκοβούνια. Πρώτη μου φορά σε «Made in Greece» αυτοκίνητο, που δεν είναι μαζικής παραγωγής που βγαίνει από υπερσύγχρονες μονάδες παραγωγής, αλλά κατασκευάζεται και συναρμολογείται σε μικρές εγκαταστάσεις με παραδοσιακές μεθόδους στο χέρι, γι’ αυτό και επίσημα ανήκει στην κατηγορία των Μεμονωμένων Οχημάτων Ιδιαίτερης Κατασκευής. Οι δημιουργοί του το χαρακτηρίζουν ως ένα «island car», που προορίζεται κυρίως για νησιά, αμμώδεις παραλίες και γενικά εκτός δρόμου καταστάσεις, εκτιμώντας πως με τη βοήθεια κάποιου αναπτυξιακού προγράμματος μπορούν να κατασκευάζουν 70 αυτοκίνητα το χρόνο. Οι δυο τους καμάρωναν καθώς ξεμάκραινα στην οδό Βριλησσού, κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, τo «παιδί» τους έβγαινε βόλτα στην πόλη…
Πηγή:athensvoice.gr
Φωτογραφία: Θανάσης Καρατζάς
