· Θα προτιμούσα να έχω δίκιο ή να είμαι χαρούμενη;
· Διαλέγω να με θαυμάζει η κοινωνία ή να νιώθω πλήρης το βράδυ πριν πάω για ύπνο;
· Η καλύτερη λύση σε ένα πρόβλημα είναι η ιδανική ή η πιο ρεαλιστική;
· Θέλω να με χαιρετούν οι συνάδελφοί μου εκτός δουλειάς ή να είμαι καλύτερη από αυτούς και να μην έχω καμία επαφή μαζί τους;
· Στους υφιστάμενούς μου έχω μόνο δικαιώματα ή και υποχρεώσεις;
· Θέλω έναν άντρα με θέση σοβαρή ή μπορώ να ζήσω και μόνη μου;
· Θέλω να μεγαλώσω παιδιά ή απλά να τα γεννήσω;
· Ξέρω καλύτερα εγώ τι πρέπει να γίνει στο σχολείο, το φροντιστήριο, τη δραστηριότητα, τον οδοντίατρο κτλ του παιδιού μου μόνο και μόνο επειδή «είμαι μάνα και ξέρω»;
· Πιστεύω ότι αν είχα λιγότερα κιλά και πιο γαλλική μύτη, η ζωή μου θα ήταν πιο εύκολη;
· Καλύτερα χωρισμένη (από κάποιον με καλή δουλειά κατά προτίμηση) ή «ανύπαντρη γεροντοκόρη» στα 40 μου;
· Ο άντρας μου έχει δίκιο ώρες ώρες που με βρίζει επειδή κι εγώ τον φτάνω στα όριά του;
· Δε χωρίζω για τα παιδιά μου;
· Δεν πειράζει αν είμαι δυστυχισμένη….θα κάνω και κάποιον άλλο για να έχω παρέα;
· Δεν πειράζει που η προσωπική μου ζωή είναι σε τέλμα, επειδή στη δουλειά όλοι με φοβούνται;
· Πού θα βρω άλλον αν με παρατήσει;
· Δεν έχω λεφτά για ψυχολόγο, αλλά μπορώ να διαθέσω τα διπλάσια για νύχια και τσάντα…τουλάχιστον αυτά φαίνονται;
· Μάλλον το μέλλον μου θα φτιάξει με τη βοήθεια ενός μέντιουμ;
· Έχω κάνει τρία μεταπτυχιακά, είμαι πρόεδρος σε πέντε συλλόγους, ο άντρας μου είναι διευθυντής, τα παιδιά μου βγάζουν 19 και 10/13….γιατί παθαίνω ακόμα κρίσεις πανικού;
· Δεν μπορώ να διεκδικήσω τα αυτονόητα στη δουλειά μου, γιατί , δεν ξέρω τι, αλλά κάτι θα γίνει, κάτι θα μου κάνουν;
· Θέλω να είμαι υπεύθυνη (Α’ και όχι Β’), αλλά η ευθυνοφοβία μου χτυπάει κόκκινο;
· Έχω δεχτεί βία, αλλά προσποιούμαι ότι είμαι μια χαρά για να μη «γίνω ρεζίλι»;
· Πάντα οι άλλοι είναι το πρόβλημα και όχι εγώ;
· Μπορώ να δεχτώ αγάπη ή νιώθω μια μικρή αμηχανία;
· Εντοπίζω το ίδιο εύκολα τα θετικά και τα αρνητικά γεγονότα μέσα στη μέρα μου;
· Καπνίζω, πίνω, τρώω για να ξεχάσω;
· Θυμώνω τόσο πολύ με τον εαυτό μου όσο και με τους άλλους όταν μου φέρομαι καταπιεστικά και υποτιμητικά;
· Θεωρώ ότι «χαλάω τα χατίρια» όταν βάζω όρια;
· Όταν μια μέρα νιώσω όμορφα, ξαφνικά αγχώνομαι που όλα πάνε καλά;
· Θέλω να υποτιμήσω τους ανθρώπους που με αγαπούν για να αποδείξω ότι «όλοι είναι ίδιοι» και άρα εγώ είμαι άτυχη μεν, αλλά δε χρειάζεται να προσπαθήσω κιόλας;
· Θεωρώ ότι η άγνοια σώζει;
· Με έχουν απασχολήσει τα παραπάνω ή άλλα τέτοια διλήμματα;
…..Τελικά….ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ;
Ξενώνας Φιλοξενίας Γυναικών Θυμάτων Βίας Δήμου Τρίπολης
Καραθανάση Όλγα-Παναγιώτα, Ψυχολόγος
