Τα πρωτότυπα βρέθηκαν σε ναυάγιο το 1972 στο Ριάτσε της Ιταλίας και φιλοξενούνται σήμερα στο μουσείο στο Ρέτζιο ντι Καλάμπρια
Δείτε παρακάτω σε βίντεο πλάνα από την τοποθέτηση των αγαλμάτων:
Ποιοι ειναι οι πολεμιστές του Ριάτσε
Οι πολεμιστές του Ριάτσε είναι δύο μεγάλα Ελληνικά χάλκινα αγάλματα τα οποία χρονολογούνται γύρω στο 460-450 π.Χ. και βρέθηκαν στο βυθό της θάλασσας κοντά στο Riace το 1972. Σήμερα βρίσκονται στο Εθνικό Μουσείο της Μεγάλης Ελλάδας στην ιταλική πόλη Ρέτζιο Ντι Καλάμπρια (Reggio Calabria) της Ιταλίας.
Πρόκειται για δύο από τα λίγα αρχαία ελληνικά χάλκινα αγάλματα που αποδεικνύουν την εξαιρετική τεχνική δεξιοτεχνία και τα εξαιρετικά καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά τους.
Αν και ανακαλύφθηκαν το 1972, το 1981 έγινε η δημόσια προβολή τους στη Φλωρεντία και στη Ρώμη και ήταν το πολιτιστικό γεγονός εκείνης της χρονιάς στην Ιταλία, παρέχοντας την κάλυψη τους από πολλά περιοδικά. Τώρα θεωρούνται ένα από τα σύμβολα της Καλαβρίας.
Τα δύο γλυπτά είναι αναφέρονται ως «Άγαλμα Α”, που απεικονίζει έναν νεότερο πολεμιστή, και το «Άγαλμα Β”, υποδεικνύοντας την πιο ώριμη εμφάνιση των δύο. Το άγαλμα Α έχει ύψος 203 εκατοστά, ενώ το άγαλμα Β έχει ύψος 196,5 εκατοστά.
Ανακάλυψη
Ο Stefano Mariottini, χημικός από τη Ρώμη, ανακάλυψε τα χάλκινα αγάλματα, ενώ έκανε ψαροντούφεκο στις διακοπές του. Κατά τη διάρκεια της κατάδυσης του και περίπου 200 μέτρα από την ακτή του Ριάτσε, σε βάθος έξι έως οκτώ μέτρων, παρατήρησε το αριστερό χέρι του αγάλματος Α που αναδύθηκε από την άμμο. Στην αρχή σκέφτηκε ότι είχε βρει ένα νεκρό ανθρώπινο σώμα, αλλά όταν άγγιξε το χέρι συνειδητοποίησε ότι ήταν ένας χάλκινος βραχίονας. Ο Mariottini άρχισε να σπρώχνει την άμμο μακριά από το υπόλοιπο άγαλμα Α. Αργότερα, παρατήρησε και την παρουσία ενός άλλου αγάλματος κοντά και αποφάσισε να καλέσει την αστυνομία. Μια εβδομάδα αργότερα, στις 21 Αυγούστου, το άγαλμα Β αφαιρέθηκε από το νερό και δύο ημέρες αργότερα το άγαλμα Α.
Τα μπρούντζινα αγάλματα και η ιστορία της ανακάλυψής τους εμφανίστηκαν στο πρώτο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς ντοκιμαντέρ του BBC 2005 How Art Made the World, που περιελάμβανε συνέντευξη από τον Stefano Mariotini.
Ιστορία και προέλευση
Η πιο δημοφιλής θεωρία είναι ότι δύο ξεχωριστοί Έλληνες καλλιτέχνες δημιούργησαν τα χάλκινα αγάλματα περίπου τον 5ο αιώνα π.Χ. Το άγαλμα Α δημιουργήθηκε πιθανότατα μεταξύ των ετών 460 και 450 π.Χ. και το άγαλμα Β μεταξύ 430 και 420 π.Χ. Κάποιοι πιστεύουν ότι το «Άγαλμα Α” ήταν το έργο του Μύρωνα και ότι ένας μαθητής του Φειδία, που ονομάζεται Αλκαμένης, δημιούργησε το «Άγαλμα Β”. Το άγαλμα Α απεικονίζει έναν νεαρό πολεμιστή ή έναν θεό με υπερήφανη εμφάνιση, έχοντας επίγνωση της ομορφιάς και της εξουσίας του. Το άγαλμα Β, από την άλλη πλευρά, απεικονίζει έναν παλαιότερο πιο ώριμο ήρωα πολεμιστή με χαλαρή στάση και ευγενικό βλέμμα.
Οι πολεμιστές του Ριάτσε αποτελούν παραδείγματα της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής. Ανήκουν σε μια μεταβατική περίοδο από την αρχαϊκή Ελληνική γλυπτική μέχρι το πρώιμο κλασσικό στυλ, συγκαλύπτοντας την εξιδανικευμένη γεωμετρία και την αδύνατη ανατομία κάτω από μια αποσπασματική και ελκυστική ” ρεαλιστική ” επιφάνεια.
Τα αγάλματα είναι χυτά με την τεχνική του χαμένου κεριού, κανοντάς τα αρκετά εντυπωσιακά. Το μυϊκό τους σύστημα είναι σαφές, και φαίνεται αρκετά μαλακό ώστε να είναι ορατό και ρεαλιστικό. Τα χάλκινα κεφάλια τους όχι μόνο προσδίδουν κίνηση, αλλά και προσθέτουν ζωή στα σχήματα. Η ασύμμετρη διάταξη των χεριών και των ποδιών τους προσθέτει ρεαλισμό.
Οι αρχαιολόγοι πίστευαν ότι τα μάτια τους ήταν φτιαγμένα από ελεφαντόδοντο, αλλά οι ερευνητές δεν βρήκαν κανένα οργανικό υλικό στα μάτια κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης ανάλυσης αποκατάστασης. Αντ ‘αυτού, τα μάτια των αγαλμάτων σχηματίζονται από ασβεστίτη, ενώ τα δόντια τους είναι κατασκευασμένα από ασήμι. Τα χείλη και οι θηλές τους είναι κατασκευασμένα από χαλκό. Κάποια στιγμή κρατούσαν δόρατα και ασπίδες, αλλά αυτά δεν βρέθηκαν. Επιπλέον, ο πολεμιστής Β φορούσε κάποτε ένα κράνος ενώ ότι ο Πολεμιστής Α μπορεί να φορούσε στεφάνι πάνω του.
Δεν είναι αδύνατο τα αγάλματα να κατευθήνονταν προς έναν τοπικό προορισμό. Περαιτέρω εξερευνήσεις που έγιναν από μια κοινή ιταλοαμερικανική ομάδα αρχαιολόγων προσδιόρισαν τα θεμέλια ενός ιωνικού ναού στην ακτή όπου βρέθηκαν. Υποθαλάσσιες εξερευνήσεις με ρομποτικά οχήματα κατά μήκος της βυθισμένης ακτής από το Locri στο Soverato παρέχουν μια πιο λεπτομερή εικόνα αυτής της ακτής στην Αρχαιότητα, αν και δεν βρέθηκαν άλλα αγάλματα συγκρίσιμα με αυτά του Ριάτσε.
Οι παραδοχές τέτοιων θεαματικών έργων τέχνης από διάσημους γλύπτες ακολούθησαν παραδοσιακές γραμμές, και μερικοί μελετητές είναι πρόθυμοι να εξετάσουν ένα μη-αττικό, ακόμη και ένα «αποικιακό» εργαστήριο προέλευσης, σε αντίθεση με τον «κυρίαρχο αθηνοκεντρισμό των προηγούμενων χρόνων».
Ενώ είναι βέβαιο ότι τα χάλκινα αγάλματα είναι πρωτότυπα έργα υψηλής ποιότητας, έχει επίσης υποστηριχθεί ότι τα κορδόνια τους έχουν παραχθεί από ένα μόνο μοντέλο, το οποίο στη συνέχεια μεταβλήθηκε με άμεσες τροποποιήσεις στο κερί πριν από τη χύτευση.
Μυθολογία
Δεν υπάρχει σαφής μαρτυρία στην αρχαία λογοτεχνία για τον εντοπισμό των αθλητών ή των ηρώων που απεικονίζονται από χαλκό. Φαίνεται ότι τα δύο αγάλματα αποτελούσαν αρχικά μέρος μιας αναθηματικής ομάδας σε ένα μεγάλο ιερό. Υποτίθεται ότι τα χάλκινα γλυπτά μπορεί να αντιπροσωπεύουν τον Τυδέα και τον Αμφιάραο αντίστοιχα, δύο πολεμιστές από τη μνημειώδη ομάδα «Επτά επί Θήβας» όπως σημειώνει ο Παυσανίας.
Εντούτοις, μπορεί να είναι και Αθηναίοι πολεμιστές από τους Δελφούς, μέρος του μνημείου της Μάχης του Μαραθώνα, ή να προέρχονται από την Ολυμπία.
Το Άργος, οι Δελφοί και η Ολυμπία ήταν τρεις εξέχοντες ελληνικές πόλεις που κατασκευάζονταν γλυπτά υψηλής ποιότητας αλλά και οι τρεις ήταν ευάλωτες στην λεηλασία μετά τη ρωμαϊκή κατοχή. Ίσως να μεταφέρονταν στη Ρώμη ως λεία, όταν μια καταιγίδα βούλιαξε το πλοίο τους, αλλά δεν έχει βρεθεί καμία απόδειξη ναυαγίου.
Άλλοι πάλι υποστηρίζουν πρόκειται για τον γιο της Αθηνάς, και τον γιο του Ποσειδώνα
