ΚΚΕ: Απαράδεκτος ο βανδαλισμός επιγραφής του Γρηγόρη Φαράκου στο Ναύπλιο

«Είναι γνωστό ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ούτε έχουν, ούτε είχαν ποτέ σχέση με παρόμοιες ενέργειες, οι οποίες συνδέονται μόνο με προβοκάτορες και αντικομμουνιστές».

Με τις φράσεις αυτές αντιδρά το γραφείο Τύπου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ στην απαράδεκτη, όπως τη χαρακτηρίζει, ενέργεια βανδαλισμού της επιγραφής στην οδό «Γρηγόρη Φαράκου» στο Ναύπλιο, αλλά και τα σχόλια κάποιων καλοθελητών, όπως αναφέρει, οι οποίοι «βρήκαν την ευκαιρία να διακινήσουν κακόβουλα σχόλια συνδέοντας το συγκεκριμένο γεγονός με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ».

Κατά συνέπεια, ΚΚΕ και ΚΝΕ ουδέποτε είχαν σχέση με τέτοιες ενέργειες, «κάτι το οποίο ισχύει προφανώς και για το παραπάνω περιστατικό», καταλήγει το σχόλιο του γραφείου Τύπου του ΚΚΕ.

Ποιος ήταν ο Γρηγόρης Φαράκος 

Ο Γρηγόρης Φαράκος του Κωνσταντίνου (Ναύπλιο, 11 Ιανουαρίου 1923 – Αθήνα, 23 Μαρτίου 2007) ήταν Έλληνας πολιτικός και συγγραφέας. Υπήρξε Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, (Ιούλιος 1989 - Φεβρουάριος 1991) και βουλευτής του ΚΚΕ και, αργότερα, του Συνασπισμού. Επίσης διετέλεσε διευθυντής της εφημερίδας «Ριζοσπάστης».
Βιογραφία

Ο Γρηγόρης Φαράκος γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1923 και αργότερα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Το 1941 εισέρχεται στη σχολή Μηχανολόγων Ηλεκτρολόγων του Ε.Μ.Π, απ' όπου αποφοίτησε το 1946. Σπούδασε επίσης κοινωνικές και οικονομικές επιστήμες και ειδικεύτηκε σε θέματα ενεργειακής οικονομίας.

Στην Κατοχή πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος της ΟΚΝΕ, της ΕΠΟΝ (σπουδάζουσας), ως καπετάνιος λόχου του ΕΛΑΣ (σπουδαστών) και ως «καπετάνιος» του λόχου «Λόρδος Μπάυρον» (των φοιτητών). Είχε γίνει μέλος του ΚΚΕ το 1941.

Κατά τα Δεκεμβριανά τραυματίσθηκε στην Αθήνα. Το 1947 εξορίστηκε στην Ικαρία, αλλά διέφυγε και πήρε μέρος στον Εμφύλιο στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας όπου και τραυματίσθηκε για δεύτερη φορά.

Μετά την ήττα του ΔΣΕ τον Αύγουστο του 1949 εγκαταστάθηκε σαν πολιτικός πρόσφυγας στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.Έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ από το 1961 και από το 1968 ήταν μέλος του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος. Στη διάρκεια της δικτατορίας ήλθε παράνομα στην Ελλάδα ως υπεύθυνος του κλιμακίου της Κ.Ε του ΚΚΕ, συνελήφθη το 1968 και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Απελευθερώθηκε τον Ιούλιο του 1974.

Μετά τη Μεταπολίτευση εκλέγονταν βουλευτής Αθηνών του ΚΚΕ από το 1974 μέχρι το 1989 και από το 1989 έως το 1993 με το Συνασπισμό. Το Μάιο του 1991, παραιτήθηκε και από την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και ασχολήθηκε με την ιστορική μελέτη και συγγραφή. Έκτοτε κατοικούσε μόνιμα στην Αθήνα.

Έργα του

Ενεργειακή οικονομία και πολιτική, 1961.
Ένας αιώνας του Κεφαλαίου, 1967.
Επιστημονικοτεχνική επανάσταση και εργατική τάξη, 1973.
Η Νεολαία και το εργατικό κίνημα, εκδόσεις Οδηγητή, 1977.
Θέματα του ελληνικού κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, 1978.
Μαρτυρίες και στοχασμοί, 1941-1991: 50 χρόνια πολιτικής δράσης, εκδόσεις Προσκήνιο, Αθήνα, 1993. Εισαγωγή - ιστορική επιμέλεια Παύλος Β. Πετρίδης.
Η μάχη των συμβόλων: το κατέβασμα της χιτλερικής σημαίας από την αρχαία Ολυμπία, εκδόσεις Φιλίστωρ, 1996.
Άρης Βελουχιώτης: το χαμένο αρχείο, άγνωστα κείμενα, η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι στον Άρη Βελουχιώτη, 1941-1945, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 1997.
Δεκέμβρης του 44: νεότερη έρευνα, νέες προσεγγίσεις, εκδόσεις Φιλίστωρ. Πρακτικά επιστημονικής συνάντησης, 2000.
Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία Ι - Το αντάρτικο-στρατός για τώρα και για μετά, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2000.
Ο ΕΛΑΣ και η εξουσία ΙΙ - Μυστική έκθεση 1946 και άλλα ντοκουμέντα, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2000.
Σχέσεις ΚΚΕ και Διεθνούς Κομμουνιστικού Κέντρου, 2004.
Σχετικά με το ΚΚΕ και το Κομμουνιστικό Κίνημα, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 2006.