Δεκαετία του 1990. Ο σχολικός χώρος άρχισε ν’ ανοίγεται δειλά-δειλά στις τοπικές κοινωνίες αναζητώντας παιδαγωγικά ερεθίσματα. Ο Οδυσσέας Κουμαδωράκης διδάσκει στο Άργος από το 1977. Έχει ήδη στην ψυχή του μια πλούσια εμπειρία ζωής που την προσφέρει με στοργική αγάπη στους μαθητές του και με άδολη προθυμία στην τοπική κοινωνία.
Έτσι, το 1994 ξεκινά μια ερευνητική προσπάθεια με τα παιδιά του σχολείου του (4ο Γυμνάσιο Άργους) που έμελλε να γίνει σημείο αναφοράς για τις νέου τύπου σχολικές δραστηριότητες. Το 1997 η προσπάθεια κατέληγε στην έκδοση με τίτλο «Γνωρίζοντας το Άργος» που περιλάμβανε ένα πλήθος κειμένων που υπέγραφε ο κάθε μαθητής μέλος της ερευνητικής ομάδας και ένα πλήθος πληροφοριών, άγνωστων σχεδόν στο ευρύ κοινό όχι μόνο της πόλης του Άργους. Τι τύχη! Η φωτογραφία του οπισθόφυλλου με τους μαθητές που συμμετείχαν στην έρευνα είναι ίσως η καλύτερη επιβράβευσή τους. Μια έκδοση ερευνητικής εργασίας με την υπογραφή τους!
Η συγγραφική προσπάθεια του Οδυσσέα συνεχίστηκε με μια ποιοτική ένταση που μας χάρισε όμορφες λογοτεχνικές δημιουργίες για παιδιά και ενήλικες και σημαντικές λαογραφικές καταγραφές. Δύσκολο στα πλαίσια ενός περιορισμένου κειμένου να αναφερθούμε σε όλα. Υπενθυμίζουμε χρονολογικά: «Τα χαμένα δώρα» 1985, «Ως ελαιόκαρπος» 1986, «Ο κόσμος της Καστανούλας» 1990, «Τα παράξενα ανθρωπάκια οι Δροσουλίτες» 1992, «Ο κυνηγός των μαργαριταριών» 1996, «Γνωρίζοντας το Άργος» 1997, «Ο εξωλέστατος» 1999, «Πολυδίψιον Άργος» 2007, «Στα χνάρια του χθες» 2010. Στο τελευταίο, ο Οδυσσέας καταφέρνει να συγκεντρώσει ένα πλούσιο λαογραφικό υλικό για τα επαγγέλματα, τις τεχνικές παραγωγής σε διάφορους τομείς, τα εργαλεία, τους ανθρώπους και πολλά άλλα στοιχεία που για πρώτη φορά υπήρχαν σε έναν τόμο. Συχνά βέβαια, οι αναφορές στο πλούσιο συγγραφικό του έργο επισκιάζουν δυο άλλες σημαντικές πολιτιστικές προσφορές και δράσεις του: τη θεατρική με τη συμμετοχή του στο θίασο της Πολιτιστικής Αργολικής Πρότασης και τη συμμετοχή του στην συντακτική ομάδα της «Αργειακής Γης», ενός εκ των σημαντικότερων περιοδικών εκδόσεων, για την πόλη του Άργους και την Αργολίδα, όπως επίσης και της συμμετοχής του στον «Κύκλο της Αναγέννησης» και το περιοδικό της.
Η συγγραφική προσπάθεια του Οδυσσέα συνεχίστηκε με μια ποιοτική ένταση που μας χάρισε όμορφες λογοτεχνικές δημιουργίες για παιδιά και ενήλικες και σημαντικές λαογραφικές καταγραφές. Δύσκολο στα πλαίσια ενός περιορισμένου κειμένου να αναφερθούμε σε όλα. Υπενθυμίζουμε χρονολογικά: «Τα χαμένα δώρα» 1985, «Ως ελαιόκαρπος» 1986, «Ο κόσμος της Καστανούλας» 1990, «Τα παράξενα ανθρωπάκια οι Δροσουλίτες» 1992, «Ο κυνηγός των μαργαριταριών» 1996, «Γνωρίζοντας το Άργος» 1997, «Ο εξωλέστατος» 1999, «Πολυδίψιον Άργος» 2007, «Στα χνάρια του χθες» 2010. Στο τελευταίο, ο Οδυσσέας καταφέρνει να συγκεντρώσει ένα πλούσιο λαογραφικό υλικό για τα επαγγέλματα, τις τεχνικές παραγωγής σε διάφορους τομείς, τα εργαλεία, τους ανθρώπους και πολλά άλλα στοιχεία που για πρώτη φορά υπήρχαν σε έναν τόμο. Συχνά βέβαια, οι αναφορές στο πλούσιο συγγραφικό του έργο επισκιάζουν δυο άλλες σημαντικές πολιτιστικές προσφορές και δράσεις του: τη θεατρική με τη συμμετοχή του στο θίασο της Πολιτιστικής Αργολικής Πρότασης και τη συμμετοχή του στην συντακτική ομάδα της «Αργειακής Γης», ενός εκ των σημαντικότερων περιοδικών εκδόσεων, για την πόλη του Άργους και την Αργολίδα, όπως επίσης και της συμμετοχής του στον «Κύκλο της Αναγέννησης» και το περιοδικό της.
Η παράσταση «Παραμύθι χωρίς όνομα» θα μείνει ίσως στην ιστορία της αργολικής θεατρικής παραγωγής καθώς ήταν μια παράσταση εξαιρετική που την παρακολούθησαν δεκάδες πολίτες από την Αργολίδα και τους γύρω νομούς. Ο Οδυσσέας έπαιξε με επιτυχία δυο ρόλους συμβάλλοντας στο εξαιρετικό αποτέλεσμα. Ο ίδιος είχε γράψει ένα θεατρικό σενάριο με τίτλο «Γλυκιά μου Σοφία» κωμωδία, η παράσταση της οποίας απέσπασε ειδική διάκριση στους 8ους περιφερειακούς θεατρικούς αγώνες (2002). Έγραψε επίσης ένα μονόπρακτο («Η συνάντηση») το οποίο, δυστυχώς, έμεινε αδημοσίευτο.
Η συμμετοχή του στη συντακτική επιτροπή της ετήσιας επιστημονικής και λογοτεχνικής έκδοσης «Αργειακή Γη» ήταν σημαντική καθώς με την εμπειρία που είχε αποκτήσει στο πεδίο των εκδόσεων και με εκείνη του φιλολόγου στήριξε την ποιοτική προσπάθεια. Ο ίδιος γράφει τον «υπέροχο ελληνιστή» το 2005, χαρίζοντας γλυκιές εικόνες από τη νεανική του ζωή στο αναγνωστικό κοινό:
-Βάλε ταβερναρά κρασί, να πιουν τα παλικάρια
Να πιω κι εγώ κι ο μαύρος μου.
Τον τελευταίο στίχο τον βρίσκω συγκλονιστικό. Ναι, το άλογο πίνει κρασί μαζί με τα παλικάρια, για να εφρανθεί όπως και η δική μου η φοράδα πριν από χρόνια, τότε που έκανα κάθε λογής τρελά κατορθώματα. Ήμασταν σιόκαιροι. Απριλιάτικη εκείνη, εγώ στερνότερος, γεννημένος τον αλωνάρη. Όμως, εγώ την πρωτοκαβάλησα επάνω στο χρόνο κι εγώ πρώτος ένιωσα τη ζεστασιά του καστανού της κορμιού. Ήταν πια ένα ώριμο και δυνατό άλογο, εγώ ένα ανώριμο κι αδύνατο μα σκληρό παληκαράκι, που πήγαινα δεν πήγαινα ακόμη στο σκολειό.
Και χαιρόμουνα, όταν της ρίχναμε στο σαμάρι τον σιτζαντέ – προικιό της μάνα μου – ένα κόκκινο χοντρό χράμι με μπόλικα πλουμίδια. Τη βολτάριζα, την καθάριζα από τις μύγες, την έξυνα με την ξύστρα, την πότιζα, την τάιζα, της έδινα παξιμάδι και σταφύλι κι εκείνη, σαν σεμνό και μετρημένο κορίτσι, το ξερώγιζε με υπομονή και στο τέλος άρπαγε και το τσαμπί κι εγώ την αγκάλιαζα τότε κι ακουμπούσα το μάγουλό μου στο δικό της.
Ο Οδυσσέας Κουμαδωράκης ξεκίνησε για το μεγάλο του ταξίδι και θα θυμόμαστε πάντα τον πράο χαρακτήρα, την ευγένεια, το ζεστό όλο αγάπη χαμόγελό του. Όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έκαναν τον άνθρωπο να ξεχωρίζει, τον τόπο να αισθάνεται τυχερός που τον έχει και όλες/όλους εμάς να χαιρόμαστε που τον γνωρίζαμε. Την Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2022 στον Αγ. Πέτρο Άργους, θα τελεστεί η επιμνημόσυνη δέηση για το μεγάλο του ταξίδι. Θα τον μνημονεύουμε….
(Γ. Κόνδης)
(Γ. Κόνδης)
