Αφιέρωμα της ομογενειακής εφημερίδας "Νέος Κόσμος".
Ένας χρόνος ακριβώς έχει περάσει από τότε που ο δραστήριος ομογενής από την Αργολίδα, Τζακ (Ζαχαρίας) Γαλάνης, “έφυγε” για το αιώνιο ταξίδι, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο κενό στην οικογένειά του, αλλά και την ευρύτερη παροικία της Μελβούρνης.
Ήταν ο άνθρωπος που συνέβαλε καθοριστικά στην ίδρυση της Φιλανθρωπικής Αδελφότητας Αργολίδας το “Παλαμήδι”, όπου διετέλεσε πρόεδρος για 26 χρόνια, ξοδεύοντας πολύ χρόνο και χρήματα για να έχουν οι συμπατριώτες του μια στέγη στη Μελβούρνη, μακριά από τα μέρη τους.
“Ήθελε να φέρει μαζί όλους τους συμπατριώτες του”, εξηγεί στον “Νέο Κόσμο” ο γιος του Steven Galanis, και προσθέτει ότι προσπαθούσε τον τελευταίο καιρό να ενθαρρύνει και τη νέα γενιά να συνεχίσει το έργο των πατεράδων τους στον σύλλογο.
Γεννημένος το 1942 στο όμορφο ορεινό χωριό Καρυά στις πλαγιές του Αρτεμισίου Όρους, ο Τζακ Γαλάνης ήταν το μικρότερο παιδί από πέντε αδέλφια. Ενώ λάτρευε το χωριό του, και σε όλη τη ζωή του το επισκεπτόταν και το στήριζε γενναιόδωρα, είχε πνεύμα ανήσυχο και ήθελε να εξερευνήσει τον κόσμο που εξαπλωνόταν πέρα από τα στενά σύνορα της γενέτειράς του.
Έτσι, στα 13 του χρόνια έφυγε από το πατρικό του και εγκαταστάθηκε στο Άργος όπου παράλληλα με το νυχτερινό σχολείο μάθαινε και τη δουλειά του μηχανικού αυτοκινήτων σε μηχανουργείο της πόλης. Στα 17 του, με τη δίψα του να γνωρίζει και άλλα μέρη, σάλπαρε για την Αυστραλία για να βρει τον μεγάλο αδελφό του στο τέλος του 1960.
Μπορεί τον πρώτο καιρό να τον έπνιγε η νοσταλγία για την πατρίδα του, αλλά σύντομα άδραξε τις ευκαιρίες που του προσέφερε η νέα του πατρίδα για ανέλιξη. Σπούδαζε τη νύχτα και το πρωί εργαζόταν στο Country Road Board όπου επισκεύαζε φορτηγά. Σαν να μην έφτανε αυτό, μετά την πρωινή δουλειά εργαζόταν και ως μεσίτης και βοηθούσε τους συμπατριώτες τους να αποκτήσουν το πρώτο τους σπίτι στην ξενιτιά. Πολλοί φίλοι του ακόμα ζουν στο σπίτι που τους βρήκε ο Γαλάνης εκείνα τα χρόνια.
Με επιχειρηματικό δαιμόνιο από τα γεννοφάσκια του, σκοπός του νεαρού τότε Γαλάνη ήταν να ανοίξει τη δική του επιχείρηση. Μόλις έλαβε την πιστοποίηση του μηχανικού, άνοιξε μαζί με τον ξάδερφό του, το πρώτο ελληνικό πρατήριο στο Windsor. Η κατασκευή της νέας γέφυρας Upton Road, τους ανάγκασε να μετακομίσουν στο πρατήριο Ampol Service Station στην High Street στο Prahran. Εκεί έφταναν Έλληνες από όλες τις γωνιές της Μελβούρνης όχι μόνο για να φτιάξουν τα αυτοκίνητά τους, αλλά και για συμβουλές, βοήθεια για την έναρξη της δικής τους επιχείρησης και υποστήριξη. Ήταν ένα μέρος όπου όλοι ήταν ευπρόσδεκτοι.
Ο Τζακ Γαλάνης δεν ξέχασε ποτέ τη γενέτειρά του, με την οποία έμεινε συνδεδεμένος μέσα από τη δράση του στη Φιλανθρωπική Αδελφότητα Αργολίδας “Το Παλαμήδι”, ενώ παράλληλα ήταν ενεργό και γενναιόδωρο μέλος στον τοπικό Σύλλογο του χωριού του “Το Αρτεμίσιο”.
Η παρέα του στην μακρινή Αυστραλία μεγάλωνε στους κύκλους των ομογενών, όπου και γνώρισε και ερωτεύτηκε την ομογενή που μετανάστευσε από την Αίγυπτο, Γεωργία Κούγιου. Παντρεύτηκαν το 1968 και απέκτησαν δύο γιους, τον John και τον Steven. Η ζωή τους μαζί ήταν ευτυχισμένη, γεμάτη με περιπέτειες, ταξίδια, αλλά και σκληρή δουλειά καθώς ο δραστήριος Έλληνας αναζητούσε συνεχώς νέες ευκαιρίες στον επιχειρηματικό κόσμο.
Έτσι, στα 13 του χρόνια έφυγε από το πατρικό του και εγκαταστάθηκε στο Άργος όπου παράλληλα με το νυχτερινό σχολείο μάθαινε και τη δουλειά του μηχανικού αυτοκινήτων σε μηχανουργείο της πόλης. Στα 17 του, με τη δίψα του να γνωρίζει και άλλα μέρη, σάλπαρε για την Αυστραλία για να βρει τον μεγάλο αδελφό του στο τέλος του 1960.
Μπορεί τον πρώτο καιρό να τον έπνιγε η νοσταλγία για την πατρίδα του, αλλά σύντομα άδραξε τις ευκαιρίες που του προσέφερε η νέα του πατρίδα για ανέλιξη. Σπούδαζε τη νύχτα και το πρωί εργαζόταν στο Country Road Board όπου επισκεύαζε φορτηγά. Σαν να μην έφτανε αυτό, μετά την πρωινή δουλειά εργαζόταν και ως μεσίτης και βοηθούσε τους συμπατριώτες τους να αποκτήσουν το πρώτο τους σπίτι στην ξενιτιά. Πολλοί φίλοι του ακόμα ζουν στο σπίτι που τους βρήκε ο Γαλάνης εκείνα τα χρόνια.
Με επιχειρηματικό δαιμόνιο από τα γεννοφάσκια του, σκοπός του νεαρού τότε Γαλάνη ήταν να ανοίξει τη δική του επιχείρηση. Μόλις έλαβε την πιστοποίηση του μηχανικού, άνοιξε μαζί με τον ξάδερφό του, το πρώτο ελληνικό πρατήριο στο Windsor. Η κατασκευή της νέας γέφυρας Upton Road, τους ανάγκασε να μετακομίσουν στο πρατήριο Ampol Service Station στην High Street στο Prahran. Εκεί έφταναν Έλληνες από όλες τις γωνιές της Μελβούρνης όχι μόνο για να φτιάξουν τα αυτοκίνητά τους, αλλά και για συμβουλές, βοήθεια για την έναρξη της δικής τους επιχείρησης και υποστήριξη. Ήταν ένα μέρος όπου όλοι ήταν ευπρόσδεκτοι.
Ο Τζακ Γαλάνης δεν ξέχασε ποτέ τη γενέτειρά του, με την οποία έμεινε συνδεδεμένος μέσα από τη δράση του στη Φιλανθρωπική Αδελφότητα Αργολίδας “Το Παλαμήδι”, ενώ παράλληλα ήταν ενεργό και γενναιόδωρο μέλος στον τοπικό Σύλλογο του χωριού του “Το Αρτεμίσιο”.
Η παρέα του στην μακρινή Αυστραλία μεγάλωνε στους κύκλους των ομογενών, όπου και γνώρισε και ερωτεύτηκε την ομογενή που μετανάστευσε από την Αίγυπτο, Γεωργία Κούγιου. Παντρεύτηκαν το 1968 και απέκτησαν δύο γιους, τον John και τον Steven. Η ζωή τους μαζί ήταν ευτυχισμένη, γεμάτη με περιπέτειες, ταξίδια, αλλά και σκληρή δουλειά καθώς ο δραστήριος Έλληνας αναζητούσε συνεχώς νέες ευκαιρίες στον επιχειρηματικό κόσμο.
Αργότερα, το 1978 άνοιξε ένα πετυχημένο συνεργείο επισκευής σιγαστήρων με την ονομασία Perfect Exhaust στο “ελληνικό” προάστιο του Richomond.
“Τον ήξεραν όλοι. Στου Τζακ πάντα πήγαιναν αν χρειάζονταν κάτι για τα αυτοκίνητά τους οι Έλληνες”, μας λέει η σύζυγός του, κα Γεωργία. “Όταν κάποιος δεν είχε, δεν του τα χρέωνε. Γενικότερα έδινε και βοηθούσε, ακόμα και αν στο σπίτι του δεν είχε. Ήθελε να είναι αγαπητός σε όλον τον κόσμο”.
Μπορεί λόγω ασθένειας το 2000, να αναγκάστηκε να αποσυρθεί από την επιχείρησή του, αλλά ο Τζακ Γαλάνης δεν σταμάτησε ποτέ να σκαρφίζεται νέες ιδέες και να δοκιμάζει καινούργια εγχειρήματα. “Ήταν και ριψοκίνδυνος”, λέει γελώντας ο γιος του Steven. “Έφερνε κρασί, ελιές, έπιπλα, από την Ελλάδα. Εγκατέστησε ακόμα και ηλιακούς συλλέκτες στην Ελλάδα!”
Δεν είχε σημασία τι είδους επιχείρηση ήταν, προσθέτει ο γιος του. “Συχνά γελούσαμε στο σπίτι με τις τρελές επιχειρηματικές του ιδέες. Ακόμη και αν κάποιες από τις επιχειρήσεις του δεν έβγαζαν καθόλου χρήματα, ήταν παθιασμένος με κάθε μία από αυτές”.
“Είχε τόσες πολλές τρελές ιδέες. Όταν δεν είχαν επιτυχία, έλεγε ότι ήθελε την εμπειρία!” λέει η σύζυγός του.
“Μας έμαθε τόσα πολλά για την επιχειρηματικότητα. Παρόλο που ο πατέρας μου εργαζόταν πολύ σκληρά, ήθελε να απολαμβάνει τα καλύτερα που είχε να προσφέρει η ζωή”.
Γύρισε τον κόσμο με τη σύζυγό του και τα παιδιά του. Κάθε Σάββατο η οικογένεια έβγαινε για να απολαύσει μαζί ένα γεύμα στο εστιατόριο.
“Του άρεσαν οι μικρές πολυτέλειες, και ήθελε να μας δείξει τι μπορούμε να απολαύσουμε στη ζωή μας αν δουλεύουμε σκληρά. Ήταν ένα καλό πρότυπο για μας. Μας έδειξε τι σημαίνει η επιτυχία”, λέει ο Steven Galanis.
Ένα από τα μεγαλύτερα χόμπι του Τζακ Γαλάνη, ήταν να φτιάχνει το δικό του κρασί. Παρακολούθησε ακόμα και μαθήματα στο Deakin για να μάθει ακριβώς τη διαδικασία.
“Μαζευόντουσαν πολλοί ομογενείς και έκαναν μαζί τα κρασιά τους”, λέει η κα Γεωργία.
Έχουν μείνει πολλά μπουκάλια από το κρασί του στο κελάρι του σπιτιού του με την ετικέτα να διαφημίζει το χωριό του Καρυά.
Μετρώντας ένα χρόνο από την απουσία του, η οικογένειά του, οι αγαπημένοι του συγγενείς και φίλοι μπορούν να τον θυμηθούν και να γιορτάσουν τη ζωή του, πίνοντας από το δικό του κρασί, για το οποίο ήταν τόσο περήφανος.
“Του άρεσαν οι μικρές πολυτέλειες, και ήθελε να μας δείξει τι μπορούμε να απολαύσουμε στη ζωή μας αν δουλεύουμε σκληρά. Ήταν ένα καλό πρότυπο για μας. Μας έδειξε τι σημαίνει η επιτυχία”, λέει ο Steven Galanis.
Ένα από τα μεγαλύτερα χόμπι του Τζακ Γαλάνη, ήταν να φτιάχνει το δικό του κρασί. Παρακολούθησε ακόμα και μαθήματα στο Deakin για να μάθει ακριβώς τη διαδικασία.
“Μαζευόντουσαν πολλοί ομογενείς και έκαναν μαζί τα κρασιά τους”, λέει η κα Γεωργία.
Έχουν μείνει πολλά μπουκάλια από το κρασί του στο κελάρι του σπιτιού του με την ετικέτα να διαφημίζει το χωριό του Καρυά.
Μετρώντας ένα χρόνο από την απουσία του, η οικογένειά του, οι αγαπημένοι του συγγενείς και φίλοι μπορούν να τον θυμηθούν και να γιορτάσουν τη ζωή του, πίνοντας από το δικό του κρασί, για το οποίο ήταν τόσο περήφανος.
Δυστυχώς, εξαιτίας των αυστηρών μέτρων της πανδημίας, τον Σεπτέμβριο του 2021, μόνο δέκα άνθρωποι βρέθηκαν στην κηδεία του για το τελευταίο “αντίο”.
Και ήταν πολύ κρίμα, ιδιαίτερα για έναν άνθρωπο τόσο κοινωνικό όσο ήταν ο Τζακ Γαλάνης. Αναζητούσε πάντα την παρέα, λάτρευε και γινόταν θυσία για τους φίλους του, και το σπίτι του ήταν ανοιχτό για γνωστούς, φίλους και τους πατριώτες του.
“Το πως “έφυγε” μόνος του, δεν ξέρω”, λέει με συγκίνηση η γυναίκα του. Ο Τζακ Γαλάνης “έφυγε” πολύ ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση.
“Έφυγε ωραία και γελούσε κι όλας”, λέει συγκινημένη η σύζυγός του που αισθάνεται την παρουσία του παντού μέσα στο σπίτι και στεναχωριέται. Πρόλαβε ευτυχώς να ζήσει για λίγα χρόνια το μονάκριβο εγγόνι του, και αυτός Ζαχαρίας, ο οποίος δίνει κουράγιο στη γιαγιά του λέγοντας ότι ο Τζακ Γαλάνης, δεν έφυγε. Είναι παντού.
Πηγή: neoskosmos.com
Φώτο: Supplied
