Η είδηση του θανάτου του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, απλά μας θύμισε ότι ζούσε. Ο θάνατος του υπήρξε ακαριαίος όταν μια ωραία ημέρα κάποιοι γραφικοί σταλινικοί προσπάθησαν να κάνουν πραξικόπημα, αυτό το εκμεταλλεύτηκε ο Γραμματέας του Κ.Κ. της Ρωσίας και μέλος του Πολιτμπυρώ του ΚΚΣΕ αξιότιμος σύντροφος Γιέλτσιν. Ο Γιέλτσιν κήρυξε εκτός νόμου το ίδιο το κόμμα του, που ήταν και Γραμματέας!!!!!
Ο πολιτικός θάνατος του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ είχε προαναγγελθεί ακόμα και σε μας εδώ…
Αρχή ήταν η παρουσία του Σοβιετικού Πρεσβευτή Αντρόπωφ (γιού του τότε Γ.Γ. του ΚΚΣΕ) στο Ξενία Παλάς στο Ναύπλιο. Αρχές δεκαετίας του 80. Γινόταν σκνίπα από το πολύ αλκοόλ. Θέαμα που δεν ταίριαζε με τίποτε στον εκπρόσωπο ενός σοσιαλιστικού κράτους.
Σκηνή δεύτερη. Πάλι στο Ξενία Παλάς του Ναυπλίου. Επίσκεψη του Σοβιετικού Πρεσβευτή Στουκάλιν συνοδεύοντας έναν υφυπουργό Τουρισμού και αναπληρωματικό μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΣΕ. Ο Στουκάλιν ήταν ένας συμπαθητικός άνθρωπος, ρωτούσε για τα πάντα και πρόσεχε ό,τι του λέγαμε. Ο άλλος, ο υφυπουργός, χρησιμοποίησε την κομματική του θέση και ζήτησε συνάντηση με τοπικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Πήγαμε εγώ, ο Αντρέας Ντούτσος και ο Γιάννης Κουτσογιάννης.
Θα περιηγηθούμε, λίγο, την πινακοθήκη των απαράδεκτων. Αρχής γενομένης από τον φοβερό Γιέλτσιν. Μοίρασε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της τεράστιας χώρας του σε ολιγάρχες (ένας απ’ αυτούς, από το τίποτε, βρέθηκε να είναι ο βασικός παραγωγός νικελίου στον κόσμο!!) με στόχο ότι έτσι θα σχηματιζόταν μια εθνική αστική τάξη, που θα οδηγούσε τη Ρωσία στον καπιταλισμό.
Στις υπόλοιπες ΣΣΔ οι πρώην ηγέτες του ΚΚΣΕ, που το έπαιζαν κάποτε κομμουνιστές, έφτιαξαν προσωπικές δυναστείες, που κυβερνούν εδώ και τριάντα χρόνια (τόσο δημοκρατικά είναι τα πράγματα, που στις εκλογές δεν πέφτουν κάτω από 90%). Αλίγιεφ στο ΑϊζερμπαΪτζάν (τώρα κυβερνάει ο γιος του), Καρίμωφ στο Ουζμπεκιστάν και Ναζαρμπάγιεφ στο Καζακστάν (και οι τρεις τους έχουν τεράστιες ακίνητες περιουσίες στις τουρκικές ακτές του Αιγαίου). Η διαφορά τους από τον Γιέλτσιν είναι ότι όχι μόνο βοήθησαν τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά αντί να κάνουν άλλους ολιγάρχες, έγιναν οι ίδιοι, ιδιοποιούμενοι την πρώην δημόσια περιουσία. Και οι τρεις ήταν μέλη του Πολιτικού Γραφείου του Κομμουνιστικού Κόμματος!!!
Κάποιοι δεν ήταν τυχεροί. Ο Σεβαρντνάτζε, πρώην υπουργός εξωτερικών της ΕΣΣΔ, δεν είχε τύχη στην Γεωργία. Οι Αμερικανοί οργάνωσαν για χάρη του μια «πορτοκαλί επανάσταση» ανατρέποντας τον εκλεγμένο πρόεδρο (δεξιό εθνικιστή, αντικομουνιστή), τον έφεραν στην εξουσία, ιδιωτικοποίησε τα πάντα (ναι, ο πρώην κομμουνιστής!!!), αλλά επειδή δεν θέλησε να γίνει η χώρα του αιχμή του επιθετικού βέλους των Δυτικών κατά της Ρωσίας, τον ανέτρεψαν με μια δεύτερη «πορτοκαλί επανάσταση», έφεραν στην εξουσία έναν αστείο υπάλληλό τους, που οδήγησε την Γεωργία σε πόλεμο με την Ρωσία και τον έχασε. Τώρα, ο Έντβαρντ Σεβαρντνάτζε έχει πεθάνει, κυβερνούν οι πρώην δικοί του και έχουν βάλει φυλακή, ως επικίνδυνο στοιχείο τον αντικαταστάτη του!!!
Ο Γκορμπατσώφ ακολούθησε μια ανερμάτιστη πολιτική, χωρίς σαφή στόχο. Είχε την δυνατότητα να αντιγράψει την Κίνα, όπου ήδη μια δεκαετία τότε, υπό την καθοδήγηση του Τεγκ Χσιάο Πινγκ, αν και πούλησε την εργατική δύναμη της χώρας του στους Δυτικούς κεφαλαιούχους, κράτησε τις δομές της Λαϊκής Δημοκρατίας. Δεν έπραξε κάτι παρόμοιο ο Γκορμπατσώφ και επέφερε τον πολιτικό του θάνατο, τριάντα χρόνια πριν από την βιολογική του θανή. Ας τον συγχωρήσει ο Θεός (και να μην του τύχει να συναντήσει στον άλλον κόσμο τον Λένιν και τον Στάλιν…).
Υ.Γ. Αυτά συμβαίνουν όταν υπόσχεσαι «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ» και τελικά δίνεις «όλη την εξουσία στο κόμμα».
Ο πολιτικός θάνατος του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ είχε προαναγγελθεί ακόμα και σε μας εδώ…
Αρχή ήταν η παρουσία του Σοβιετικού Πρεσβευτή Αντρόπωφ (γιού του τότε Γ.Γ. του ΚΚΣΕ) στο Ξενία Παλάς στο Ναύπλιο. Αρχές δεκαετίας του 80. Γινόταν σκνίπα από το πολύ αλκοόλ. Θέαμα που δεν ταίριαζε με τίποτε στον εκπρόσωπο ενός σοσιαλιστικού κράτους.
Σκηνή δεύτερη. Πάλι στο Ξενία Παλάς του Ναυπλίου. Επίσκεψη του Σοβιετικού Πρεσβευτή Στουκάλιν συνοδεύοντας έναν υφυπουργό Τουρισμού και αναπληρωματικό μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΣΕ. Ο Στουκάλιν ήταν ένας συμπαθητικός άνθρωπος, ρωτούσε για τα πάντα και πρόσεχε ό,τι του λέγαμε. Ο άλλος, ο υφυπουργός, χρησιμοποίησε την κομματική του θέση και ζήτησε συνάντηση με τοπικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Πήγαμε εγώ, ο Αντρέας Ντούτσος και ο Γιάννης Κουτσογιάννης.
Ήθελε να μας εξηγήσει τι γίνεται με την Περεστρόικα και την Γκλασνόστ. Αισθάνθηκα ότι ο άνθρωπος αυτός ουσιαστικά απολογείτο. Μια υπερδύναμης έδινε τον λόγο σε τρία μικρομεσαία επαρχιακά στελέχη του ΠΑΣΟΚ!!! Έβγαλα το συμπέρασμα ότι επίκειται η κηδεία του καθεστώτος… ίσως για αυτό ο Στουκάλιν μου χάρισε ένα δίσκο με Γεωργιανή εκκλησιαστική μουσική (!!!! Κάτι θα κατάλαβε).
Σκηνή Τρίτη. Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα των σταλινικών και την πλήρη επικράτηση του Γιέλτσιν, καταφθάνει στο Ναύπλιο μια μαούνα, αράζει δυτικά από το «Πί» και στην πλώρη της κυματίζει μια σημαία με μπλε και κίτρινο. Ήταν από το αγκυροβόλιο του σοβιετικού στόλου ανοικτά από τα Κύθηρα.
Την πήραν τρεις Ουκρανοί και την έφεραν με την προσδοκία να φορτώσουν πορτοκάλια και πάνε να τα πουλήσουν στην χώρα τους. Στρεβλή αντίληψη του καπιταλισμού είχαν και την πάτησαν… σε λίγο πείνασαν.Από την επόμενη χρονιά τα πλοία που έρχονταν για πορτοκάλια, δεν είχαν κρεμασμένη τη κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο… Ο σοσιαλισμός της ΕΣΣΔ είχε τελειώσει.
Οι κύριοι αυτοί, που ήταν ηγέτες του ΚΚΣΕ αποδείχτηκαν οι πιο αλητήριοι πολιτικοί όλων των ιδεολογιών σε όλη την ιστορία του πλανήτη. (Και να σκεφτείτε με τι σεβασμό τους περιέβαλαν οι κομμουνιστές και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα όλου του κόσμου…. Δυστυχώς!!!)
Θα περιηγηθούμε, λίγο, την πινακοθήκη των απαράδεκτων. Αρχής γενομένης από τον φοβερό Γιέλτσιν. Μοίρασε τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της τεράστιας χώρας του σε ολιγάρχες (ένας απ’ αυτούς, από το τίποτε, βρέθηκε να είναι ο βασικός παραγωγός νικελίου στον κόσμο!!) με στόχο ότι έτσι θα σχηματιζόταν μια εθνική αστική τάξη, που θα οδηγούσε τη Ρωσία στον καπιταλισμό.
Το μόνο που κατάφερε είναι η δημιουργία μιας παρασιτικής ολιγαρχίας που «έτρωγε» τα λεφτά της στο εξωτερικό (ποδοσφαιρικές ομάδες, ακριβά κότερα, καζίνα κλπ.) και δεν επανεπένδυε στην ίδια της την χώρα.
Έφερε την Ρωσία στο χείλος του γκρεμού (πέρασε και από το ΔΝΤ!!!) και τελικά αναγκάστηκε, με ένα βελούδινο πραξικόπημα της παλιάς γραφειοκρατίας, να παραδώσει την εξουσία στον Πούτιν. Ο Πούτιν στο πολιτικό φάσμα της Ρωσίας είναι το «κέντρο», αξιωματική αντιπολίτευση είναι οι καθαροί κομμουνιστές του Ζουγκάνωφ και την δεξιά αποτελούν οι ολιγάρχες και τα διάφορα φιλελέ γκρουμπούσκουλα, τα αφειδώς χρηματοδοτούμενα από την Δύση.
Στις υπόλοιπες ΣΣΔ οι πρώην ηγέτες του ΚΚΣΕ, που το έπαιζαν κάποτε κομμουνιστές, έφτιαξαν προσωπικές δυναστείες, που κυβερνούν εδώ και τριάντα χρόνια (τόσο δημοκρατικά είναι τα πράγματα, που στις εκλογές δεν πέφτουν κάτω από 90%). Αλίγιεφ στο ΑϊζερμπαΪτζάν (τώρα κυβερνάει ο γιος του), Καρίμωφ στο Ουζμπεκιστάν και Ναζαρμπάγιεφ στο Καζακστάν (και οι τρεις τους έχουν τεράστιες ακίνητες περιουσίες στις τουρκικές ακτές του Αιγαίου). Η διαφορά τους από τον Γιέλτσιν είναι ότι όχι μόνο βοήθησαν τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά αντί να κάνουν άλλους ολιγάρχες, έγιναν οι ίδιοι, ιδιοποιούμενοι την πρώην δημόσια περιουσία. Και οι τρεις ήταν μέλη του Πολιτικού Γραφείου του Κομμουνιστικού Κόμματος!!!
Κάποιοι δεν ήταν τυχεροί. Ο Σεβαρντνάτζε, πρώην υπουργός εξωτερικών της ΕΣΣΔ, δεν είχε τύχη στην Γεωργία. Οι Αμερικανοί οργάνωσαν για χάρη του μια «πορτοκαλί επανάσταση» ανατρέποντας τον εκλεγμένο πρόεδρο (δεξιό εθνικιστή, αντικομουνιστή), τον έφεραν στην εξουσία, ιδιωτικοποίησε τα πάντα (ναι, ο πρώην κομμουνιστής!!!), αλλά επειδή δεν θέλησε να γίνει η χώρα του αιχμή του επιθετικού βέλους των Δυτικών κατά της Ρωσίας, τον ανέτρεψαν με μια δεύτερη «πορτοκαλί επανάσταση», έφεραν στην εξουσία έναν αστείο υπάλληλό τους, που οδήγησε την Γεωργία σε πόλεμο με την Ρωσία και τον έχασε. Τώρα, ο Έντβαρντ Σεβαρντνάτζε έχει πεθάνει, κυβερνούν οι πρώην δικοί του και έχουν βάλει φυλακή, ως επικίνδυνο στοιχείο τον αντικαταστάτη του!!!
Ο Γκορμπατσώφ ακολούθησε μια ανερμάτιστη πολιτική, χωρίς σαφή στόχο. Είχε την δυνατότητα να αντιγράψει την Κίνα, όπου ήδη μια δεκαετία τότε, υπό την καθοδήγηση του Τεγκ Χσιάο Πινγκ, αν και πούλησε την εργατική δύναμη της χώρας του στους Δυτικούς κεφαλαιούχους, κράτησε τις δομές της Λαϊκής Δημοκρατίας. Δεν έπραξε κάτι παρόμοιο ο Γκορμπατσώφ και επέφερε τον πολιτικό του θάνατο, τριάντα χρόνια πριν από την βιολογική του θανή. Ας τον συγχωρήσει ο Θεός (και να μην του τύχει να συναντήσει στον άλλον κόσμο τον Λένιν και τον Στάλιν…).
Υ.Γ. Αυτά συμβαίνουν όταν υπόσχεσαι «Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ» και τελικά δίνεις «όλη την εξουσία στο κόμμα».
