Με την ακρίβεια να είναι το πρώτο θέμα συζήτησης καθημερινά σε κάθε λαϊκό σπίτι, ο Σεπτέμβρης παραδοσιακά γίνεται από τους πιο δύσκολους μήνες του χρόνου, με τους γονείς να μετρούν ευρώ το ευρώ τις λίστες των σχολικών ειδών, να βάζουν στο ζύγι ποιες και πόσες εξωσχολικές δραστηριότητες θα αντέξουν για τα παιδιά τους (δραστηριότητες που δεν θα ήταν αναγκαίες αν καλύπτονταν από το σχολικό πρόγραμμα) και να αγωνιούν από πάνω για το αν μετά από μερικούς μήνες θα έχει θέρμανση το σχολείο ή θα στέλνουν τα παιδιά με κουβέρτες (το είδαμε κι αυτό πέρυσι!)...
Με την πανδημία να είναι ακόμα εδώ, η κυβέρνηση άνοιξε τα σχολεία με μηδενικά μέτρα, χωρίς ούτε καν δωρεάν τεστ, με μειωμένο προσωπικό καθαριότητας, με αποκλειστικά ατομική ευθύνη σε γονείς, εκπαιδευτικούς και μαθητές, που τους έχει στοιβάξει προηγουμένως σε υπερμεγέθη τμήματα...
Με τα μορφωτικά κενά να έχουν πολλαπλασιαστεί, αλλά να μην έχουν καν αποτιμηθεί από την κυβέρνηση, τα σχολεία είναι βέβαιο ότι άνοιξαν πάλι με πάνω από 10.000 κενά εκπαιδευτικών, μόνο στην Αργολίδα λείπουν πάνω από 30 εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας.
Στο σχολείο αυτό, που η κυβέρνηση με μια σειρά νόμους μέσα στις καραντίνες και στα καλοκαίρια φρόντισε να το κάνει ακόμα χειρότερο, ο μόνος δρόμος είναι αυτός της διεκδίκησης για όλα όσα δικαιούνται τα παιδιά του λαού για τη μόρφωσή τους τον 21ο αιώνα.
Χρόνια τώρα, κάθε κυβέρνηση μας φλομώνει στα ψέματα και μας λέει ότι το σχολείο αναβαθμίζεται, ότι δήθεν γίνεται σύγχρονο. Την αλήθεια την ξέρουμε γιατί τη ζούμε.
Πόσο σύγχρονο είναι το σχολείο που διαχωρίζει και βάζει ταμπέλες σε μικρά παιδιά αντί να τα βοηθήσει για να προκόψουν όλα; Πόσο σύγχρονο είναι το σχολείο που ψάχνει να βρει πόρους γιατί το κράτος δεν του δίνει τα αναγκαία χρήματα; Πόσο σύγχρονο είναι το σχολείο να βάζει εισιτήριο στις απογευματινές δραστηριότητες;
Το κράτος διώχνει την ευθύνη του για να στηρίζει όλα τα σχολεία και όλα τα παιδιά και τη φορτώνει σε γονείς και εκπαιδευτικούς.
Το λογικό και αυτονόητο είναι:
Ένα σχολείο για όλα τα παιδιά που όλα θα μαθαίνουν τα ίδια σύγχρονα γράμματα της εποχής μας και όχι να αποκλείονται παιδιά από τη μόρφωση.
Ένα σχολείο που η λειτουργία του θα είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους και θα στηρίζεται από αυτό και όχι να «αξιολογείται» για το αν ανάγκασε τους γονείς να βάλουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Να καλυφτούν εδώ και τώρα όλα τα μορφωτικά κενά που δημιουργήθηκαν μέσα στην πανδημία. Να εντοπιστούν, να αντιμετωπιστούν με περισσότερους εκπαιδευτικούς, με φροντιστηριακά τμήματα δωρεάν και όχι κάθε οικογένεια να τρέχει για να τα καλύψει, όπως μπορεί και όσο μπορεί...
Η πείρα δείχνει ότι μόνο με αγώνες ανοίγει ο δρόμος για την ικανοποίηση των αναγκών μας!
Γι' αυτό και δεν συμβιβαζόμαστε με τη μιζέρια, με τα λίγα... Δεν στριμώχνουμε τις ανάγκες μας για μόρφωση και ζωή με δικαιώματα στα voucher και στα pass, δεν περνάει το κυβερνητικό αφήγημα για «καινοτομίες και επιστροφή στην κανονικότητα». Οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές και όλοι οι εργαζόμενοι μπορούν να ζήσουμε καλύτερα! Έχουν αποδείξει ότι μόνο με τη συλλογική οργάνωση, τους αγώνες και την αλληλεγγύη μπορούμε να έχουμε θετικά αποτελέσματα. Αυτό αποδεικνύουν οι αγώνες για να κρατήσουμε όρθια τα σχολεία όλα τα προηγούμενα χρόνια, αυτό γίνεται πράξη και σε μια σειρά άλλους χώρους δουλειάς και κλάδους όπου οι αγώνες των εργαζομένων έχουν επιτυχίες, με τελευταίες αυτές στα Λιπάσματα Καβάλας και αλλού. Έτσι ακυρώνονται στην πράξη κυβερνητικά μέτρα και άδικοι νόμοι.
Δεν μένουμε θεατές, ούτε περιμένουμε σωτήρες! Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας! Καμία αναμονή, κάνουμε παντού πράξη το σύνθημα «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό», με τη συμμετοχή μας στον αγώνα μέσα από τα σωματεία. Δημιουργούμε παντού εστίες αγωνιστικής αισιοδοξίας και διεκδίκησης. Με τη συμπόρευση γονιών, μαθητών, εκπαιδευτικών και όλων των κλάδων των εργαζομένων, στον δρόμο που φέρνει αποτελέσματα και ανοίγει προοπτική για γενικότερες ανατροπές. Τον γερασμένο δρόμο της κοινωνίας και του σχολείου για λίγους και εκλεκτούς τον ξέρουμε. Καιρός να περπατήσουμε τον δρόμο του σύγχρονου σχολείου για όλους και για όλες, της κοινωνίας που θα έχει στον νου της το παιδί!
Η μόνη ελπίδα είναι η δύναμη του λαού με ισχυρό ΚΚΕ.
