Και ενώ παλιά η λέξη φόβος χρησιμοποιείτο για να δηλώσει το σεβασμό και το δέος, τώρα πια κατακλύζει τις ζωές μας και μας κάνει τελικά να ζούμε χωρίς να είμαστε πραγματικά ελεύθερες….
Μήπως κι εσύ φοβάσαι ότι…
· Θα σε παρατήσει και δε θα βρεις άλλον;
· Θα σε απολύσουν για κάποιον απροσδιόριστο λόγο;
· Θα πάρεις κιλά και δε θα αρέσεις σε κανέναν;
· Δε θα είσαι καλή μάνα;
· Θα φανείς χαζή;
· Όλοι θα σε εγκαταλείψουν και θα μείνεις μόνη;
· Οι γονείς σου δε σε αποδέχονται;
· Θα λιποθυμήσεις ή θα πεθάνεις;
Και επειδή φοβάσαι τα παραπάνω….
· Κάνεις τα «στραβά μάτια» αν φλερτάρει με άλλες, προσπαθείς να «κρατήσεις το σπιτικό σου» με κάθε κόστος, έχει πάψει να σε ενοχλεί που δεν έχετε ερωτική ζωή και θεωρείς ότι κάπου φταις όταν σου μιλάει υποτιμητικά ή σου φέρεται βίαια;
· Δεν διεκδικείς τα αυτονόητα, σου είναι δύσκολο να πάρεις ευθύνη για οτιδήποτε, έχεις «από κοντά» τους «από πάνω σου» και δεν τους χαλάς χατίρι, δεν μπορείς ποτέ να πεις όχι, πας στη δουλειά σου σχεδόν (ή και ολοκληρωτικά) βρίζοντας (από μέσα σου πάντα) κάθε μέρα και θεωρείς ότι χωρίς «μέσο» δε γίνεται τίποτα;
· Τρως πολύ, τρως κρυφά, δεν τρως, τρως όταν νιώθεις οτιδήποτε αρνητικό, μετά έχεις ενοχές και με το ψυγείο σου έχεις μια σχέση έρωτα-μίσους;
· Αγοράζεις στο παιδί σου οτιδήποτε σου ζητήσει με οποιοδήποτε κόστος, θεωρείς το όχι και τα όρια τιμωρία, υπερεμπλέκεσαι σε κάθε πλευρά της ζωής του «ξέροντας καλύτερα» από τον καθένα τι πρέπει να γίνει(δάσκαλο,ειδικό,φίλους…), τρέμεις ή δεν αντέχεις να ζήσεις μια «βαρετή καθημερινότητα» με το παιδί σου ή απέχεις τελείως ουσιαστικά από την οικογενειακή ζωή…αλλά «παρέχεις τα πάντα»(υλικής φύσης πάντα);
· Κάνεις συνεχώς εκπαιδεύσεις, μεταπτυχιακά, σεμινάρια, μικρές και μεγάλες επιμορφώσεις, σε κάθε συζήτηση έχεις άποψη και φυσικά προσωπική εμπειρία για όλα τα ζητήματα, φροντίζεις να τονίζεις άμεσα και έμμεσα πόσο καλά εσύ και μόνο εσύ χειρίστηκες ζητήματα, δεν εμπιστεύεσαι κανέναν και είσαι συνεχώς καχύποπτη, δεν εκφράζεις ποτέ άποψη, κλείνεσαι στον εαυτό σου, δε σηκώνεις ποτέ χέρι στην τάξη «μήπως πεις κάποια βλακεία και γίνεις ρεζίλι»;
· Υπερπροσπαθείς να είναι όλοι χαρούμενοι, θεωρείς ότι εσύ είσαι υπεύθυνη γι αυτούς, φεύγεις όταν δυσκολεύουν τα πράγματα και θεωρείς ότι «τουλάχιστον έφυγες πρώτος»;
· Παντρεύεσαι για να είναι καλά ο μπαμπάς, γεννάς για να «έχει πρόσωπο» η μαμά στη γειτονιά, πέφτεις στα πατώματα που πήρες 19 αντί για 20, θεωρείς ότι πρέπει να σπουδάσεις γιατί ο αδερφός σου δεν τον έκανε, ζεις τη ζωή των άλλων αλλά προσποιείσαι ότι είναι επιλογή σου και φυσικά έχεις την αίσθηση ότι πάλι δεν έχεις κάνει τίποτα;
· Δε βγαίνεις, δεν πας σε μέρη με κόσμο, δεν κάνεις εξετάσεις ή πας κάθε μέρα στο γιατρό, πονάς συνέχεια κάπου η δεν πονάς ποτέ πουθενά, έχεις ιεροτελεστίες σχεδόν για τα πάντα που «σε κρατούν ασφαλή», πίνεις χάπια ανεξέλεγκτα, «ξεχνάς» τον πόνο σου με ουσίες και τζόγο, θεωρείς ότι ο ψυχολόγος είναι για τρελούς οπότε μια προσέγγιση «να σου πω τη μοίρα σου» φαντάζει λιγότερο απειλητική;
Ξέρεις κάτι;
Ακόμα κι αν σε παρατήσει, αν χάσεις τη δουλειά σου, αν κάποιος δε σε συμπαθεί, αν δεν ταιριάζεις με τους γονείς σου, αν δυσκολεύεσαι κάπου, αν κάτι δεν το γνωρίζεις, αν το παιδί σου μιλήσει άσχημα και αν δεν αρέσεις επειδή δεν είσαι φουσκωτή κούκλα χωρίς αδυναμίες…Θα βρεις την άκρη, θα επιβιώσεις και θα πας παρακάτω, γιατί μάντεψε…γιατί μπορείς, γιατί η αξία σου δεν αλλάζει, δεν καθορίζεται από τις καλές και κακές στιγμές σου, ούτε από τη γνώμη των άλλων…και μάντεψε και κάτι άλλο…δε θέλουμε να είσαι συνεχώς ζεν και χαρούμενη (τουλάχιστον αν έχεις σκοπό να ζήσεις στη γη) γιατί μάντεψε και κάτι τελευταίο…σε αγαπάμε επειδή είσαι άνθρωπος και όχι ο Ρόμποκοπ!
Τι λες; Μπορείς να ζήσεις ελεύθερη; Ποτέ δεν είναι αργά για ένα βήμα….ας είναι μόνο «έρως ανίκατε μάχαν»!
Ξενώνας Φιλοξενίας Γυναικών Θυμάτων Βίας Δήμου Τρίπολης
Καραθανάση Όλγα-Παναγιώτα, Ψυχολόγος
