Τμήμα Θεατρικών Σπουδών: Κραυγή κατά της διχόνοιας, ύμνος για την Ειρήνη

Κάθε φορά που ένας τόσο σημαντικός χώρος όπως το Αρχαίο Θέατρο Άργους, φιλοξενεί ακμαίες παρουσιάσεις της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας, ο χώρος επιβεβαιώνει τη διαχρονική του σημασία για την κοινότητα και ανανεώνει την πνευματική του λάμψη πέρα από τα στενά όρια της πόλης. 

Κι αυτό γιατί πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα σε χωρητικότητα θέατρα της αρχαιότητας, από τα πιο ιδιαίτερα σε περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά και κυρίως επίκεντρο μιας ιστορικής διαχρονικότητας μοναδικής: ομφαλός ενός αστικού χώρου που κατοικείται αδιάλειπτα για 6.000 χρόνια περίπου!

Τα ίδια διαχρονικά θα πρέπει να είναι τα συναισθήματα που νιώθουν οι πολίτες που συμμετείχαν και συμμετέχουν σε μια παράσταση καθώς, στην κυριολεξία, βιώνουν ένα μοναδικό γεγονός που συνδυάζει απόκρυφη και φανερή δυναμική η οποία ενεργοποιεί αισθήσεις και πνευματικές αναζητήσεις. Ο χώρος δεν αναγνωρίζεται μόνο από το λαμπερό του παρελθόν αλλά και από τις ευκαιρίες μιας σύγχρονης δυναμικής παρουσίας. Η πρόσφατη παρουσίαση (23-10-2022) της πειραματικής-ερευνητικής παράστασης με τίτλο: Περί προσωπείου: Μια σύνθεση αποσπασμάτων από τις Φοίνισσες και τις Τρωάδες του Ευριπίδη», αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της σύγχρονης δυναμικής παρουσίας με πολλαπλούς προσανατολισμούς. Την επιλογή και τη δημιουργική αλληλουχία των κειμένων ανέλαβε η δραστήρια και έμπειρη διδάσκουσα στο ΤΘΣ, Αντωνία Βασιλάκου.

Το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου δια του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών (Σχολή Καλών Τεχνών, Ναύπλιο) αξιοποιεί το Αρχαίο Θέατρο, ενσωματώνοντας την ιστορική εμπειρία στις μαθησιακές πρακτικές, διαμορφώνοντας έτσι ένα πλούσιο παραγωγικά πλαίσιο όπου Λόγος, Σκέψη και Πράξη αναζητούν και βρίσκουν κλασικούς και σύγχρονους τρόπους έκφρασης επί της ορχήστρας.

Το «Περί Προσωπείου» αποτελεί αντικείμενο έρευνας διδακτορικής διατριβής της κας Σοφίας Μπαλτζώη (αρχαιολόγος) με την επίβλεψη της επίκουρης καθηγήτριας του ΤΘΣ Μαρίας Μικεδάκη. Η έρευνα για τη σημασία του τραγικού προσωπείου «στις παραστάσεις της αρχαιότητας και στην αναβίωση του αρχαίου δράματος στη νεότερη και σύγχρονη Ελλάδα» (τίτλος διατριβής), αποκτά ιδιαίτερο προσανατολισμό καθώς μετατρέπεται σε αντικείμενο συζήτησης ανάμεσα στην ερευνήτρια και το κοινό με τη διαμεσολάβηση των ηθοποιών, της σκηνοθέτριας, της ενδυματολόγου/προσωποποιού και του μουσικού. Ήδη η σύνθεση των αποσπασμάτων από τις δυο τραγωδίες, παρά τις θεματολογικές συγγένειες, αποτελούν μια εξαιρετική πνευματική άσκηση και ένδειξη επιστημονικής συνθετικής ικανότητας που, με τη σειρά τους, αντικατοπτρίζουν το υψηλό ποιοτικό επιστημονικό επίπεδο του ΤΘΣ.

Το ίδιο σημαντικές στη διαμόρφωση ενός καλού αποτελέσματος, είναι η σκηνοθετική οπτική, η υποκριτική ικανότητα των ηθοποιών και η κατασκευή προσωπείου που αφορά στο ίδιο το θέμα της έρευνας. Η σκηνοθετική οπτική που υιοθετείται είναι ίσως και ο ισχυρότερος συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο ερευνητικό πεδίο και το πεδίο πειραματισμού και εφαρμογής. Μιλώντας αυστηρά και μόνο από την πλευρά του θεατή, θεωρώ πως είναι το εργαλείο δημοσιοποίησης μιας ολόκληρης διεργασίας που έχει προηγηθεί, οι λεπτομέρειες της οποίας κοινοποιούνται στη διάρκεια της εξέλιξης της παράστασης. Από την άποψη αυτή το «στήσιμο» της παράστασης από την διδάσκουσα στο ΤΘΣ κ. Αντωνία Βασιλάκου, ανέδειξε τις αρετές κειμένου και υποκριτικής ικανότητας, χαρίζοντας με την κίνηση και τον φωνητικό χρωματισμό ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Οι ερμηνείες των φοιτητριών που συμμετείχαν και στις οποίες οφείλεται επίσης το εξαιρετικό αυτό αποτέλεσμα, ανάδειξαν στα μάτια των θεατών τις ψυχικές δυνατότητες των νέων ανθρώπων να αναλαμβάνουν και να υλοποιούν δράσεις στο δημόσιο χώρο. Γαληνού Μαρία, Μαρκουλή Βαρβάρα, Πουλημένου Παναγιώτα-Αθηνά, Στεργιάννη Αλεξάνδρα, Φραγκουλίδου Δέσποινα, και Χατζηπαπαδοπούλου Άννα, είναι οι φοιτήτριες του χορού που επάξια κέρδισε το παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού. Τέλος για τη σημαντική συνεισφορά τους, όπως ήδη σημείωσα, στην πετυχημένη αυτή παράσταση σημειώνουμε την κ. Μάρθα Φωκά (ενδυμασία/προσωπεία) και τον κ. Νικηφόρο Χρυσολωρά (μουσική).

(από το κοίλον)