Απαρτίζεται από την Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού, Δρ. Φιλολογίας, συγγραφέα και Πρόεδρο του Συνδέσμου Φιλολόγων Λευκάδας, τους ποιητές Αντώνη Φωστιέρη και Ηλία Κεφάλα, τον Κώστα Καρούσο, Πρόεδρο Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, ποιητή και τον Γιάννη Παππά, εκδότη-διευθυντή του περιοδικού «Διαπολιτισμός», ποιητή.
Με 200 συμμετοχές ο διαγωνισμός απέδειξε την εμβέλεια και το κύρος του ανάμεσα στις προτιμήσεις των διαγωνιζομένων.
Η συμμετοχή της Γκέλης Ντηλιά με το ποίημα «Τα πίσω θρανία της ζωής», έλαβε τον 2ο Έπαινο και νωρίτερα το 2ο Βραβείο στον 21ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ε.Τ.Ε.Π. Κερατσινίου από μια επίσης αυστηρή επιτροπή.
Πώς καταλήγουν με παραβατική συμπεριφορά οι περισσότεροι από όσους κάθονται αθέατοι στο τελευταίο θρανίο; Πώς γίνεται κανείς να μην έσκυψε από πάνω τους για να τους προτείνει να αλλάξουν θέση; Γιατί κανένας καλύτερος μαθητής δεν προσφέρθηκε να καθίσει δίπλα τους ή να τους βοηθήσει να αλλάξουν οπτική γωνία στα πιο σημαντικά χρόνια της ζωής τους, τα εφηβικά;
Πόσες ταμπέλες έχουν αλλάξει τον χαρακτήρα τους προς το χειρότερο; Τελικά, πόση αγάπη λείπει από τη ζωή τους; Στη 59η θέση των 100 καλύτερων ταινιών όλων των εποχών σταθερά ο «Επαναστάτης χωρίς αιτία» παρουσιάζει την προβληματική αυτών των παιδιών με την ερμηνεία του πρόωρα χαμένου Τζέημς Ντιν για να καταλήξει ότι η σωτηρία είναι μια χίμαιρα σε αυτές τις περιπτώσεις.
Η περιθωριοποίηση θα φέρει τη παρανομία και τα πρωτοσέλιδα. Η αναστροφή μάταιος κόπος.
Κάπως αργά η αναζήτηση της δεύτερης ευκαιρίας είναι επιβεβλημένη. Όμως δεν πρόκειται για κάτι δεδομένο. Κανείς δεν την χρωστάει και ούτε ενδιαφέρεται να ανοίξει τη πόρτα στη ζωή σε κάποιον που πέταξε στα σκουπίδια την πρώτη. Οι γνώμες διίστανται, διχάζοντας την κοινωνία.
Ο αρχικός σκοπός της ποιήτριας ήταν μεταξύ των άλλων να περάσει το μήνυμα ότι περιμένοντας μόνο από τους άλλους την πολυπόθητη ευκαιρία για να καθίσεις σε ένα από τα μπροστινά θρανία της ζωής μπορεί να μην προκύψει, αν δεν δράσεις και δεν αποφασίσεις εσύ να τη δώσεις στον εαυτό σου. Τρόποι υπάρχουν.
Τα πίσω θρανία της ζωής
Οι μαθητές των πίσω θρανίων
κουβαλούν φορτία αβάσταχτα σε άδειες τσάντες
έρχονται από πεδία γκρίζα
με μαύρα ανεξίτηλα σημάδια στα πόδια
και δεν νοιάζονται για τα απαξιωτικά βλέμματα,
έχουν συνηθίσει τα μαχαιρώματα στη πλάτη
πριν στρίψουν στη γωνία.
Αυτοαπορρίπτονται χαμηλώνοντας το κεφάλι
την ώρα του μαθήματος,
δήθεν αδιάφορα,
χαράσσοντας στην επιφάνεια του θρανίου
με το μπρελόκ της μηχανής
στιχάκια αντικοινωνικά, χωρίς ελπίδα.
Τα μέτωπά τους,
παράνομες πίστες αγώνων στη παραλιακή τα ξημερώματα
όπου η κόντρα είναι πρωτίστως με τον εαυτό τους.
Τα χέρια τους
χειρονομούν κατά πάντων, σωτήρων και μη
φτάνει να μη πιάσουν μολύβι,
το έχουν για κακό,
μπορεί να τους βάλει στον ίσιο δρόμο
και τότε
όσες απουσίες προστέθηκαν
αφαιρώντας ευκαιρίες,
θα πρέπει να αντιστρέψουν
όλα όσα τους κράτησαν στο περιθώριο.
