Του Τόλη Κοϊνη
Απρίλιος 1821. Ένας νεαρός άνδρας σπρώχνει κρυφά ένα μονόξυλο, σε μια παραλία της Λευκάδας, παίρνει προφυλάξεις από τις Εγγλέζικες περιπόλους, και περνάει απέναντι στην Στερεά Ελλάδα.
Λίγες μέρες μετά τον βρίσκουμε ως ιατροχειρούργο (=στρατιωτικό ιατρό) σε ένα Ελληνικό στρατιωτικό σώμα που πολεμάει στα βουνά ης Ακαρνανίας. Δείχνει στην πράξη και τις δυο αρετές και του γιατρού και του στρατιώτη.
Μετά την καταστροφή του Πέτα, καλοκαίρι του 1822, καταφεύγει με τα υπολείμματα του Ελληνικού στρατού στο Μεσολόγγι. Εκεί αφήνει εποχή ως ιατροχειρούργος σε όλες τις πολιορκίες της Ιεράς Πόλεως. Το θρυλικό εκείνο βράδυ του 1826, οπλισμένος σαν απλός στρατιώτης συμμετέχει στην ηρωική έξοδο και μετά από λίγες ημέρες καταφθάνει μαζί με τους άλλους πρόσφυγες στο Ανάπλι.
Για 5 χρόνια το μετατρέπει σε ένα από τα καλλίτερα Νοσηλευτικά Ιδρύματα της Ευρώπης. Εκεί συναντήθηκαν και οι δρόμοι του με τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ο Κυβερνήτης συμπαραστάθηκε με κάθε τρόπο. Η ιατρική περίθαλψη του λαού ήταν βασικός στόχος της ευνομούμενης πολιτείας. Τα στατιστικά στοιχεία λειτουργίας του Νοσοκομείου Ναυπλίου εντυπωσιάζουν καλοτυπωμένα από το Εθνικό Τυπογραφείο (αυτό που ήταν στο μισογκρεμισμένο κτίριο δίπλα στον Άγιο Γεώργιο).
Στην ημέρα της δολοφονίας του Κυβερνήτη, κάνει την δεύτερη και πετυχημένη ταρίχευση του Κυβερνήτη (ο ίδιος γράφει πως τα σπλάχνα του Καποδίστρια είναι θαμμένα κάτω από το Ιερό βήμα του Αγίου Σπυρίδωνα). Μόλις ήρθαν οι Συνταγματικοί(= αγγλόφιλοι και γαλλόφιλοι, ήτοι μενουμευρώπηδες της εποχής) κλείνουν το Νοσοκομείο.
Ο γιατρός όμως της ιστορίας μας μετακόμισε το 1835 στην Αθήνα. Προσπάθησαν να του πάρουν και την άδεια άσκησης του επαγγέλματος. Εννοείται πως δεν τον ξαναδιόρισαν στο Δημόσιο. Ήταν «εχθρός του καθεστώτος» ως συνεργάτης του Καποδίστρια. Θεωρήθηκε ύποπτος συμμετοχής σε συνωμοσία κατά του Όθωνα, στην περίφημη «Φιλορθόδοξη», το 1838. Πρόκειται για την ίδια ιστορία που έκλεισαν φυλακή τον Νικηταρά και βγήκε τυφλός και έγινε ζητιάνος «με άδεια». Ο γιατρός μας περιμένοντας την σύλληψή του έγραψε και έκδωσε τα απομνημονεύματά του, αν και δεν είχε φτάσει ακόμα τα 50.
Το βιβλίο θεωρήθηκε σχεδόν απαγορευμένο. Βρέθηκε μετά από 100 χρόνια ένα και μοναδικό αντίτυπό του. Και εκείνο με καλυμμένο το εξώφυλλο, ως παράνομο ανάγνωσμα. Το αντίτυπο αυτό ήρθε στα χέρια του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης και μετά από κάποια χρόνια έφτασε – για καλή μας τύχη – στα χέρια του κ. Τριαντάφυλλου Σκλαβενίτη. Λευκαδίτης ο σεβαστός από όλους μας ιστορικός μελέτησε το βιβλίο και ανέστησε (κυριολεκτικά) την μνήμη του συμπατριώτη του και ηρωικού ιατρού.Το όνομα του ιατροχειρούργου Πέτρος Στεφανίτσης.
Δεν θα το βρούμε στα ονόματα των δρόμων και των πλατειών του Ναυπλίου. Η πόλη προτίμησε να δώσει ονόματα στους δρόμους από παλιούς πολιτευτές και βασιλιάδες. Τον άνθρωπο, που για πέντε δύσκολα χρόνια οργάνωσε μια πρότυπη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στην πόλη, τον ξέχασε.
Εμείς τον μάθαμε για πρώτη φορά το βράδυ του περασμένου Σάββατου στην εκδήλωση των φίλων των Γ.Α.Κ. Ναυπλίου. Με την προεδρία του αειθαλούς Βασίλη Δωροβίνη, ο κ. Σκλαβενίτης μας παρουσίασε τον βίο και την πολιτεία του Πέτρου Στεφανίτση, ο κ. Δημ. Γεωργόπουλος μας παρουσίασε μια σειρά ντοκουμέντα από την λειτουργία του Νοσοκομείου και ο κ. Αντωνιάδης μας έδειξε φωτογραφίες και τοπογραφικά διαγράμματα του κτιρίου (κατεδαφίστηκε το 1948, αφού είχε πολλές καταστροφές από τον πόλεμο).
Ωραία ήταν και η παρατήρηση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Πουλά, ο οποίος κάνοντας συγκρίσεις της ιασιμότητας των νοσηλευθέντων την περίοδο 1827-1832, είπε ότι είναι περίπου στα σημερινά επίπεδα… απόδειξη του σοβαρού έργου που έκανε ο ιατροχειρούργος Πέτρος Στεφανίτσης στο Ναύπλιο.
Μετά την καταστροφή του Πέτα, καλοκαίρι του 1822, καταφεύγει με τα υπολείμματα του Ελληνικού στρατού στο Μεσολόγγι. Εκεί αφήνει εποχή ως ιατροχειρούργος σε όλες τις πολιορκίες της Ιεράς Πόλεως. Το θρυλικό εκείνο βράδυ του 1826, οπλισμένος σαν απλός στρατιώτης συμμετέχει στην ηρωική έξοδο και μετά από λίγες ημέρες καταφθάνει μαζί με τους άλλους πρόσφυγες στο Ανάπλι.
Στο Ανάπλι από το 1823 λειτουργεί ένα υποτυπώδες νοσοκομείο. Σε ένα κτίριο πάνω από τα Πέντε Αδέρφια, με άπλετη θέα στη θάλασσα, ιδιοκτησία κάποιου ΓιουσούφΜπέη, χρησιμοποιήθηκε ως Νοσοκομείο… το πρώτο «Πολιτικό» Νοσοκομείο της Ελεύθερης Ελλάδας. Το 1827 διορίζουν το νεαρό γιατρό που ήρθε από το Μεσολόγγι μαζί με τον γιατρό του (μακαρίτη τότε) Λόρδου Βύρωνα διευθυντή αυτού του Νοσοκομείου.
Για 5 χρόνια το μετατρέπει σε ένα από τα καλλίτερα Νοσηλευτικά Ιδρύματα της Ευρώπης. Εκεί συναντήθηκαν και οι δρόμοι του με τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ο Κυβερνήτης συμπαραστάθηκε με κάθε τρόπο. Η ιατρική περίθαλψη του λαού ήταν βασικός στόχος της ευνομούμενης πολιτείας. Τα στατιστικά στοιχεία λειτουργίας του Νοσοκομείου Ναυπλίου εντυπωσιάζουν καλοτυπωμένα από το Εθνικό Τυπογραφείο (αυτό που ήταν στο μισογκρεμισμένο κτίριο δίπλα στον Άγιο Γεώργιο).
Στην ημέρα της δολοφονίας του Κυβερνήτη, κάνει την δεύτερη και πετυχημένη ταρίχευση του Κυβερνήτη (ο ίδιος γράφει πως τα σπλάχνα του Καποδίστρια είναι θαμμένα κάτω από το Ιερό βήμα του Αγίου Σπυρίδωνα). Μόλις ήρθαν οι Συνταγματικοί(= αγγλόφιλοι και γαλλόφιλοι, ήτοι μενουμευρώπηδες της εποχής) κλείνουν το Νοσοκομείο.
Το Ανάπλι δεν είχε ανάγκη για Νοσοκομείο για τους κατοίκους του. Δόθηκε στο Γαλλικό εκστρατευτικό σώμα (!!!) Μετά από λίγο κατέφθασε ο Όθων στο Ναύπλιο. Η σοφή Αντιβασιλεία είχε την ίδια άποψη με τους Συνταγματικούς, «δεν έχουν ανάγκη οι Ναυπλιώτες από Νοσοκομείο». Μόνο όταν πήραν από εδώ την πρωτεύουσα (Γενάρης 1835) λειτούργησε ξανά το Νοσοκομείο με ευθύνη του Δήμου Ναυπλιέων.
Ο γιατρός όμως της ιστορίας μας μετακόμισε το 1835 στην Αθήνα. Προσπάθησαν να του πάρουν και την άδεια άσκησης του επαγγέλματος. Εννοείται πως δεν τον ξαναδιόρισαν στο Δημόσιο. Ήταν «εχθρός του καθεστώτος» ως συνεργάτης του Καποδίστρια. Θεωρήθηκε ύποπτος συμμετοχής σε συνωμοσία κατά του Όθωνα, στην περίφημη «Φιλορθόδοξη», το 1838. Πρόκειται για την ίδια ιστορία που έκλεισαν φυλακή τον Νικηταρά και βγήκε τυφλός και έγινε ζητιάνος «με άδεια». Ο γιατρός μας περιμένοντας την σύλληψή του έγραψε και έκδωσε τα απομνημονεύματά του, αν και δεν είχε φτάσει ακόμα τα 50.
Το βιβλίο θεωρήθηκε σχεδόν απαγορευμένο. Βρέθηκε μετά από 100 χρόνια ένα και μοναδικό αντίτυπό του. Και εκείνο με καλυμμένο το εξώφυλλο, ως παράνομο ανάγνωσμα. Το αντίτυπο αυτό ήρθε στα χέρια του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης και μετά από κάποια χρόνια έφτασε – για καλή μας τύχη – στα χέρια του κ. Τριαντάφυλλου Σκλαβενίτη. Λευκαδίτης ο σεβαστός από όλους μας ιστορικός μελέτησε το βιβλίο και ανέστησε (κυριολεκτικά) την μνήμη του συμπατριώτη του και ηρωικού ιατρού.Το όνομα του ιατροχειρούργου Πέτρος Στεφανίτσης.
Δεν θα το βρούμε στα ονόματα των δρόμων και των πλατειών του Ναυπλίου. Η πόλη προτίμησε να δώσει ονόματα στους δρόμους από παλιούς πολιτευτές και βασιλιάδες. Τον άνθρωπο, που για πέντε δύσκολα χρόνια οργάνωσε μια πρότυπη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στην πόλη, τον ξέχασε.
Εμείς τον μάθαμε για πρώτη φορά το βράδυ του περασμένου Σάββατου στην εκδήλωση των φίλων των Γ.Α.Κ. Ναυπλίου. Με την προεδρία του αειθαλούς Βασίλη Δωροβίνη, ο κ. Σκλαβενίτης μας παρουσίασε τον βίο και την πολιτεία του Πέτρου Στεφανίτση, ο κ. Δημ. Γεωργόπουλος μας παρουσίασε μια σειρά ντοκουμέντα από την λειτουργία του Νοσοκομείου και ο κ. Αντωνιάδης μας έδειξε φωτογραφίες και τοπογραφικά διαγράμματα του κτιρίου (κατεδαφίστηκε το 1948, αφού είχε πολλές καταστροφές από τον πόλεμο).
Ωραία ήταν και η παρατήρηση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Πουλά, ο οποίος κάνοντας συγκρίσεις της ιασιμότητας των νοσηλευθέντων την περίοδο 1827-1832, είπε ότι είναι περίπου στα σημερινά επίπεδα… απόδειξη του σοβαρού έργου που έκανε ο ιατροχειρούργος Πέτρος Στεφανίτσης στο Ναύπλιο.
