Η σχέση μου με το «τέρας» ξεκίνησε πριν περίπου ένα χρόνο. Όλα φαίνονταν να κυλούν φυσιολογικά. Είχα χαθεί λίγο από τους φίλους μου, αλλά θεωρούσα ότι γίνονται αυτά όταν υπάρχει μια σχέση. Δεν έδειχνε να ζηλεύει, ωστόσο δεν έκανα και πολλά πράγματα χωρίς αυτόν. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν έκανα τίποτα χωρίς αυτόν, αλλά ήταν επιλογή μου…
Ανακαλύπτω λίγους μήνες μετά πως θα φέρω στον κόσμο ένα παιδί. Το περίεργο είναι πως ποτέ δεν είχα πει πως θέλω να αποκτήσω ένα παιδί εκείνη τη στιγμή και δεν κατάλαβα τι ακριβώς είχε γίνει. Ωστόσο αποφάσισα (αποφάσισε;) να το κρατήσουμε. Τελικά για λόγους υγείας, έπρεπε να γίνει διακοπή της κύησης. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έφαγα χαστούκι την ημέρα που έπρεπε να γίνει το χειρουργείο για τη διακοπή κύησης. Η αλήθεια είναι πως υπήρχαν συχνά ανεπαίσθητα σπρωξίματα ή πιέσεις στο σώμα, κάποια υποτιμητικά σχόλια, αλλά υπήρχε λόγος.
Μέχρι που κατάλαβα ότι δεν υπήρχε λόγος, μέχρι που κατάλαβα ότι δεν υπάρχει λόγος να σε σφίγγουν στο λαιμό, να σε μειώνουν, να σε θεωρούν κτήμα τους και να σε απειλούν πως θα σε σκοτώσουν αν φύγεις. Και αποφάσισα να χωρίσω. Αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια από ειδικό.
Προσπάθησε να καταπνίξει τα πάντα. Προσπάθησε να πει ψέματα στον ειδικό, προσπάθησε να με πείσει ότι με αγαπάει, πως το μόνο που ήθελε είναι να είμαστε καλά και πως αξίζει να προσπαθήσουμε. Πολλά τηλέφωνα, πολλές βιντεοκλήσεις, πολλά λόγια…κι εμένα η ανάγκη μου να είναι αλήθεια όλα αυτά μεγάλη. Και ενέδωσα στο να τον συναντήσω. Αν και η οικογένειά μου, όλοι μου έλεγαν πως δεν πρέπει. Αν και μου έλεγαν ότι τουλάχιστον πρέπει να είναι η συνάντηση σε δημόσιο χώρο, μου προκαλούσαν νεύρα και θυμό. Τι καταλάβαιναν κι αυτοί; Πόλεμο μου έκαναν. Και μπήκα. Μπήκα στο αυτοκίνητο μαζί του. Και φύγαμε να πάμε βόλτα να μιλήσουμε…να τα βρούμε…αφού πρώτα αναγκάστηκα να πληρώσω για τη βενζίνη. Αρχίζει να έχει ένταση η οποία γίνεται όλο και πιο έντονη χωρίς κανένα ερέθισμα. Οδηγεί επικίνδυνα, τρέχει, φρενάρει, αλλάζει πορεία και ξαφνικά σταματάει για να με αναγκάσει να κάνω πράγματα που δε θέλω. Ξεκινά πάλι και αρχίζει να μου λέει ότι θα με σκοτώσει, ότι έχω κάνει κακό σε αυτόν και την οικογένειά του, πως είναι οι τελευταίες μου στιγμές, με βρίζει χυδαία και λέει πως ήμουν χαζή που πίστεψα στα γλυκόλογά του. Μετά από συγκρούσεις στη μπάρα, το αυτοκίνητο σταματάει και το τέρας βγαίνει από το αυτοκίνητο βρίζοντας. Ενώ τρέμω, μου έρχεται αναλαμπή να πάρω την αστυνομία. Το καταλαβαίνει, μου αρπάζει το κινητό, πετάει τα πράγματα από την τσάντα, με σέρνει έξω, με αρχίζει στα χαστούκια. Προσπαθώ να τρέξω, μυρίζω το θάνατό μου, αυτοκίνητα περνούν δίπλα μου, δε σταματά κανείς, νομίζω κάποιος κόρναρε. Με πιάνει, μου χτυπάει το κεφάλι, ζαλίζομαι και παραιτούμαι, ξέρω ότι δε θα αναπνεύσω ξανά…όταν σα θαύμα, νόμιζα πως είναι όνειρο, βλέπω δύο αστυνομικούς να έρχονται και να ρωτάνε τι συμβαίνει. Έμαθα μετά πως ένας κύριος είχε ειδοποιήσει. Μας βάζουν σε ξεχωριστά περιπολικά και εγώ φτάνω στο νοσοκομείο σε κατάσταση σοκ. Παίρνω την ψυχολόγο, δεν το σηκώνει, μήπως δε θέλει να με ακούσει σκέφτηκα. Παίρνω την αδελφή μου. Τελικά μιλάω και με την ψυχολόγο. Ευτυχώς έρχονται και οι δύο, είναι εκεί, είμαι ασφαλής και κάνω ό,τι χρειάζεται για να καταγγείλω το γεγονός. Παρόλο που είναι ανυπόφορο, παρόλο που θέλω να προσποιηθώ ότι απλά δε συνέβη. Και η υπόθεση πάει στο δικαστήριο. Και είμαι εκεί. Για να ζήσω ξανά τον εφιάλτη, αλλά να ΜΙΛΗΣΩ και να υπερασπίσω τον εαυτό μου. Και κερδίζω. Βλέπω το τέρας απέναντί μου και αντέχω, γιατί τώρα ξέρω…θέλω να ζήσω και δε θέλω να το ξαναζήσω! Και θα κερδίσω κι άλλα νομικά. Και με το τέρας μέσα μου παλεύω καθημερινά…και θα έρθει η μέρα που όλο αυτό θα είναι μια τραγική εμπειρία, αλλά και μια εμπειρία που στάθηκε αφορμή να αρχίσω να φροντίζω τον εαυτό μου, να μην ντρέπομαι γι αυτά που μου συμβαίνουν και να νιώθω πως ΑΞΙΖΩ ΝΑ ΖΩ.
Κι ΕΣΥ αξίζεις να ζεις. Που με διαβάζεις. Και σε είδες μέσα από αυτές τις λέξεις. Ή είδες τη φίλη σου ή τη συνάδελφό σου ή την ένοικο στον κάτω όροφο ή την άγνωστή σου μέσα στο πλήθος μέσα από αυτές τις γραμμές. Να είσαι εκεί για σένα, για όλες μας! Μπορείς!
(Το κείμενο βασίζεται σε πραγματική μαρτυρία με αλλοιωμένα κάποια στοιχεία. Ευχαριστούμε την Κ. ,πρώην φιλοξενούμενη του Ξενώνα μας, που έδωσε πλήρως την άδεια να μοιραστούμε την εμπειρία της)
Καραθανάση Όλγα-Παναγιώτα, Ψυχολόγος
Ξενώνας Φιλοξενίας Γυναικών Θυμάτων Βίας του Δήμου Τρίπολης
