Ως ιδιαίτερα αντικείμενα μελέτης, ο ζεϊμπέκικος και το τσιφτετέλι, δύο χοροί που κατέχουν κεντρική θέση σε πολλά σύγχρονα-κοσμικά και λαϊκά- γλέντια, προσφέρονται για ανάλυση και προβληματισμό των βασικών χαρακτηριστικών τους.
Στην παρούσα παρουσίαση, θα ασχοληθούμε με τη Νεοελληνική μορφή των χορών, όπως διαμορφώθηκε στην Ελλάδα μετά το 1922, μέσα από δύο παραμέτρους: η πρώτη αφορά τον προσδιορισμό τους ως λαϊκό φαινόμενο και η δεύτερη ως επιτέλεση.