Γνώρισα τη Γιώτα κατά τη διάρκεια ενός σύντομου περάσματος από το 5ο Δημοτικό κατά τη σχολική χρονιά 2017-2018. Όταν μιλούσαμε στα διαλλείματα εξέπεμπε αύρα ηρεμίας που με το ηχόχρωμα της φωνής της, ήρεμο και μειλίχιο έδεναν αρμονικά.
Την χάζευα καθώς πάνω στους τοίχους του προαυλίου αποτύπωνε τον κόσμο της με σχέδια και χρώματα έτσι που μερικές φορές νόμιζα πως περιφέρονταν αόρατα τριγύρω, παίζοντας ένα δικό τους μυστικό παιχνίδι εκεί που ταυτόχρονα οι μαθητές κυνηγιόντουσαν ή κρυβόντουσαν.
Ο κόσμος της, αυτός της ζωγραφικής, ήταν το πιο έντονο στοιχείο της σε αντίθεση με τον χαρακτήρα της, που ήταν ηπίων τόνων. Όταν έπαινε το πινέλο για να προετοιμάσει μια γιορτή ή τον αποχαιρετισμό το καλοκαίρι, χωνόταν βαθιά στην έμπνευση μέχρι να φέρει το χάος σε τάξη μέσα και έξω της.
Θυμάμαι τον Ιούνη του 2017 που ήθελε να ζωγραφίσει το θέρος. Μου έριξε μια ματιά και ξεκίνησε τη βουτιά. Όταν τελείωσε, είδα τον εαυτό μου. Έκπληκτη της είπα ότι αυτό το πορτραίτο ήμουν εγώ!
-Σε μια νεότερη εκδοχή σου όμως!, μου απάντησε.
Τότε σαν αντίδωρο της έγραψα το πρώτο από τα δύο ποιήματα που της ανήκουν. Το παραθέτω σε πρώτη δημοσίευση, προς τιμή της.
ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ
Τραβώντας πινελιές,
αυταρχικές αχτίδες
δημιουργείς
τη θερινή μου αυτοπροσωπογραφία
ανίδεη ότι το κάνεις,
νεότερη ηλικιακά εκεί
λάμπω σαν ήλιος που δουλεύει υπερωρίες
εύχαρις
και η απεικόνιση
είναι σε απόλυτη ταύτιση με το πρωτότυπο.
Τελειώνοντας εκείνη η σχολική χρονιά μου άφησε ακόμη ένα ποίημα στο αρχείο μου, που επειδή μου άρεσε πολύ το ιδιαίτερο περιεχόμενό του, αποφάσισα να το συμπεριλάβω στην ποιητική μου συλλογή με τίτλο «XL» (εκδ. Κέδρος 2021). Αυτό συνέβη μετά από μια σύντομη συζήτησή μας εκείνο τον Ιούνη για το μαύρο χρώμα. Όσα ειπώθηκαν ακολουθούν σε στίχους.
ΟΔΗΓΙΕΣ ΕΠΙΔΟΞΟΥ ΠΟΔΗΛΑΤΗ
«Μην αφήσεις έξω από το καλοκαίρι το ποδήλατο σου», είπες
αλλιώς δεν θα βρεθείς
στη χώρα των θαυμάτων
που η καλοκαιρινή ραστώνη
σου επιφυλάσσει.
Συμπερίλαβε το λοιπόν στη ζωγραφιά
και ρίξε ορθοπεταλιές
πάνω, κάτω
στα ξανθά, ανέμελα μαλλιά του θέρους
με τα κερασένια χείλη
και τις σμαραγδένιες θάλασσες
για μάτια.
Κι αν η ελπίδα λιώσει
σαν Ίκαρος έτοιμος για όλα
θυμήσου,
«Το μαύρο με μέτρο».
Με τη Γιώτα είχαμε πει να βρισκόμαστε αρκετές φορές. Δεν έστερξε καμία. Ακόμη και φέτος, ατυχήσαμε. Όμως αυτό που μου άφησε ήταν 2 ποιήματα που συχνά οι στίχοι τους με συντροφεύουν σε στιγμές που ασυνείδητα η σκέψη μου φιλοσοφεί για καλοκαίρια και το μαύρο.
Γιώτα, σε ευχαριστώ δημόσια για όσα ποιητικά μου άφησες.
Καλό ταξίδι.
Ο κόσμος της, αυτός της ζωγραφικής, ήταν το πιο έντονο στοιχείο της σε αντίθεση με τον χαρακτήρα της, που ήταν ηπίων τόνων. Όταν έπαινε το πινέλο για να προετοιμάσει μια γιορτή ή τον αποχαιρετισμό το καλοκαίρι, χωνόταν βαθιά στην έμπνευση μέχρι να φέρει το χάος σε τάξη μέσα και έξω της.
Θυμάμαι τον Ιούνη του 2017 που ήθελε να ζωγραφίσει το θέρος. Μου έριξε μια ματιά και ξεκίνησε τη βουτιά. Όταν τελείωσε, είδα τον εαυτό μου. Έκπληκτη της είπα ότι αυτό το πορτραίτο ήμουν εγώ!
-Σε μια νεότερη εκδοχή σου όμως!, μου απάντησε.
Τότε σαν αντίδωρο της έγραψα το πρώτο από τα δύο ποιήματα που της ανήκουν. Το παραθέτω σε πρώτη δημοσίευση, προς τιμή της.
ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ
Τραβώντας πινελιές,
αυταρχικές αχτίδες
δημιουργείς
τη θερινή μου αυτοπροσωπογραφία
ανίδεη ότι το κάνεις,
νεότερη ηλικιακά εκεί
λάμπω σαν ήλιος που δουλεύει υπερωρίες
εύχαρις
και η απεικόνιση
είναι σε απόλυτη ταύτιση με το πρωτότυπο.
Τελειώνοντας εκείνη η σχολική χρονιά μου άφησε ακόμη ένα ποίημα στο αρχείο μου, που επειδή μου άρεσε πολύ το ιδιαίτερο περιεχόμενό του, αποφάσισα να το συμπεριλάβω στην ποιητική μου συλλογή με τίτλο «XL» (εκδ. Κέδρος 2021). Αυτό συνέβη μετά από μια σύντομη συζήτησή μας εκείνο τον Ιούνη για το μαύρο χρώμα. Όσα ειπώθηκαν ακολουθούν σε στίχους.
ΟΔΗΓΙΕΣ ΕΠΙΔΟΞΟΥ ΠΟΔΗΛΑΤΗ
«Μην αφήσεις έξω από το καλοκαίρι το ποδήλατο σου», είπες
αλλιώς δεν θα βρεθείς
στη χώρα των θαυμάτων
που η καλοκαιρινή ραστώνη
σου επιφυλάσσει.
Συμπερίλαβε το λοιπόν στη ζωγραφιά
και ρίξε ορθοπεταλιές
πάνω, κάτω
στα ξανθά, ανέμελα μαλλιά του θέρους
με τα κερασένια χείλη
και τις σμαραγδένιες θάλασσες
για μάτια.
Κι αν η ελπίδα λιώσει
σαν Ίκαρος έτοιμος για όλα
θυμήσου,
«Το μαύρο με μέτρο».
Με τη Γιώτα είχαμε πει να βρισκόμαστε αρκετές φορές. Δεν έστερξε καμία. Ακόμη και φέτος, ατυχήσαμε. Όμως αυτό που μου άφησε ήταν 2 ποιήματα που συχνά οι στίχοι τους με συντροφεύουν σε στιγμές που ασυνείδητα η σκέψη μου φιλοσοφεί για καλοκαίρια και το μαύρο.
Γιώτα, σε ευχαριστώ δημόσια για όσα ποιητικά μου άφησες.
Καλό ταξίδι.
