Απόφοιτος του Ιστορικού Τμήματος του Ιονίου Πανεπιστημίου, με 2 μεταπτυχιακά στο Λονδίνο και στο Παρίσι όχι πάνω στο αντικείμενό του, αλλά πάνω στο πάθος του, τη φωτογραφία και ειδικά στον τομέα του φωτορεπορτάζ, δεν δίστασε να έρθει σε αντιπαράθεση με τις οικογενειακές νόρμες και να τις καταλύσει. Από το 2017 που τον γνώρισα ως μαθητή που χρειάστηκε τις υπηρεσίες μου για να πάρει το Proficiency μέχρι σήμερα ήταν αναπόφευκτο να μη με αγγίξει ο τρόπος που μετουσίωνε τα μηνύματα του σύμπαντος. Τον παρακολουθούσα να δουλεύει με τον εαυτό του κόντρα σε ένα περιβάλλον που είχε αποφασίσει πριν από αυτόν για αυτόν. Πόσοι μπορούν να το κάνουν; Πόσοι τολμούν να αποτινάξουν τον ζυγό και να μη τσιμπήσουν το δόλωμα του βολέματος;
Μέχρι να διαβεί τον δικό του Ρουβίκωνα όσο περισσότερα εμπόδια συναντούσε, τόσο πείσμωνε και ετοιμαζόταν για τη κίνηση ματ. Γιατί τέτοιος παίκτης είναι ο Ιάσωνας, «παίκτης της ζωής», όπως τον αποκαλώ. Θυμάμαι όσο έμεινε στη Λευκωσία, μετά το στρατιωτικό του στην ΕΛΔΥΚ, με τη ζωή να τον κοντράρει και το απέναντι τούρκικο βουνό να τον πιέζει στο λαιμό μαζί με την απαραίτητη δόση υποτίμησης από το άτομο που έπρεπε να τον κατανοεί περισσότερο από όλους. Μου είχε πει «Κάποιες φορές είναι καλό να σε χτυπάνε πολύ και για πολύ. Τότε έχεις μαζέψει τον απαιτούμενο πόνο για να τον κάνεις χαρά ως προς εσένα και μετά προς τους άλλους».
Η απόφαση να έχει ως βάση τη Πόλη του Φωτός ήταν αμετάκλητη. Ονειρευόταν τη στιγμή που θα επέστρεφε ως επαγγελματίας πλέον εκεί. Γέφυρες θα κοβόντουσαν αναγκαστικά. Η καραντίνα έβαλε μια παύση στα σχέδια του. Η έμπνευση μου ήταν αστείρευτη. Αυτός μιλούσε και εγώ έγραφα ποίηση…
Πριν φύγει, πέρασε ένα εξάμηνο στη Πάργα, όπου πήρε μια ανάσα φωτογραφίζοντας τη φύση και την ιστορία, όπως στη φωτογραφία του άρθρου, τραβηγμένη στο κάστρο του Αλή Πασά στην Ανθούσα. Σε συνειδητή απομόνωση, γαλήνεψε περιφερόμενος στα λιόδεντρα, τα ερείπια και τα ξωκλήσια της περιοχής ολοκληρώνοντας το πρότζεκτ για την τοπική φύση και ιστορία. Εκεί απέβαλλε το συναίσθημα της ντροπής που του επέβαλλε ο παραδοσιακός οικογενειακός πυρήνας.
Άτομο με μεγάλη θρησκευτική πίστη, στοχοπροσήλωση, παρατηρητής της στιγμής για να την αιχμαλωτίσει με τον φακό του για ένα πρότζεκτ ή κάτι άλλο, όταν όλα πλέον είχαν ωριμάσει, πήρε την ευχή μου, έπιασε το τιμόνι, έβαλε πίσω τον σκύλο του και οδήγησε από Γιάννενα σχεδόν 3 ημέρες μέχρι Γαλλία. Τότε ο καθρέφτης του έδειξε πως το πρόσωπο που μέσα του καθρεφτίζεται αντανακλά ψυχική, σωματική και πνευματική αρμονία.
Αν σήμερα ψάχνουμε για νέους που να αποτελέσουν παράδειγμα για τους νεότερους, ο Ιάσωνας είναι ένας από αυτούς. «Για να φύγει κάποιος στο εξωτερικό πρέπει να το κάνει με όλο του το είναι ή καθόλου», μου έστειλε πρόσφατα σε ηχητικό μήνυμα. Πώς θα μπορούσα να διαφωνήσω;
Ο Πρόεδρος της International Art Society Γιώργος Φουντούλης και η Επιτροπή που αξιολογεί τις υποψήφιες συλλογές έκριναν ότι αυτή η ποιητική καταγραφή άξιζε να ξεχωρίσει. Τους ευχαριστώ θερμά για αυτή τη τιμή.
Ακολουθούν 2 αντιπροσωπευτικά ποιήματα της συλλογής.
12
Και αυτή η φωτοσκίαση
που λάγνα απλώνεται
στον πέτρινο τοίχο του κάστρου
θα γίνει σε λίγο δική του
θα σμίξει αναπόφευκτα με τη σκιά του,
ένα κλικ είναι αρκετό
να ενώσει το αιώνιο με το εφήμερο
τη πέτρα με το σώμα του.
16
Βαράει τα σήμαντρα του σύμπαντος
ντεσιμπέλ διακτινίζονται ακανόνιστα
ως τους αστερισμούς που κρύβονται το σούρουπο
και αποκαλύπτουν τα διαμαντικά τους
μόνο σε όσους περιλαμβάνει η προσευχή του.
Το φως που τον ξεπλένει
δεν είναι από εκείνες τις οφθαλμαπάτες του υπαρκτού,
αλλά από τις φωτοσκιάσεις του ιδεατού
μετά από τόσες δηλώσεις και διαδηλώσεις
που εκστομίζει για την επίτευξη
της πολυπόθητης πλανητικής ευθυγράμμισης.
Σε λίγο θα κλείσει το πήγαινε-έλα των προθέσεων.
Σε λίγο οι σπόροι στις τσέπες του
θα έχουν γίνει περικοκλάδες
που θα στολίζουν τη φαρέτρα των ονείρων του.
Ανάβει τέσσερα κεριά.
Το ένα είναι δικό μου.
