Η ζωή του ήταν μία αξιέπαινη πορεία δημιουργίας, σκληρής εργασίας από νεαράς ηλικίας και καταξιώσεως στην τοπική κοινωνία, ένας άνθρωπος ο οποίος με τον κόπο των χειρών του ανδρώθηκε, εργάσθηκε τίμια και προσέφερε στην κοινωνία των Αργείων μία ευλογημένη οικογένεια και ένα όνομα, συνώνυμο της αξιοπρέπειας και παραδείγματος προς μίμηση.
Η αγωνία και το καμάρι του κ. Δημήτρη ήταν πάντοτε η οικογένειά του, οικογένεια για την οποία μαζί με την αγαπημένη του Σοφία, αφιέρωσαν ολόκληρη την ζωή τους και το είναι τους. Η αγάπη τους για τα παιδιά τους, όπως και όλων των γονέων, ήταν μία διαρκής θυσία και ένας μόχθος όχι μόνο για την επιβίωση, αλλά και για την ολοκληρωμένη φροντίδα και μόρφωσή τους.
Τον αξίωσε ο Θεός να δει την πορεία του μικρότερου υιού του από τα στάδια της θύραθεν παιδείας, προς την είσοδο στους κόλπους της Εκκλησίας και της εκκλησιαστικής και θεολογικής παιδείας. Όπως όλοι οι γονείς, έτσι και ο κ. Δημήτρης, καμάρωνε τον Κωνσταντίνο όταν εκείνος με σπουδή και σοβαρότητα περάτωνε τι σπουδές του στη Νομική Σχολή και ονειρευόταν να τον καμαρώσει άξιο Δικηγόρο στην τοπική κοινωνία της Αργολίδος, επιβεβαίωση των κόπων και των μόχθων των βιοπαλαιστών γονέων.
Όμως, «ἄλλαι μὲν βουλαὶ ἀνθρώπων, ἄλλα δὲ Θεὸς κελεύει». Κατά την ορκωμοσία ο υιός του Κωνσταντίνος ήταν πλέον ο Διάκονος Καλλίνικος. Για τον κ. Δημήτρη όμως, αυτή η ανατροπή των ονείρων του δεν ήταν εύκολα αποδεκτή και ουδέποτε μεταφράσθηκε σε απογοήτευση, παρά το γεγονός ότι πλείστοι των απλοϊκών ανθρώπων δυσκολεύονται να αποδεχθούν την αλλαγή της κοσμικής καριέρας των παιδιών τους με την επιλογή μίας άλλης πολιτείας και ενός διαφορετικού ένθεου δρόμου εντός των κόλπων της Εκκλησίας. Ο κ. Δημήτρης δεν αντιτάχθηκε στο θέλημα του Θεού και ανταμείφθηκε από Αυτόν, διότι τον αξίωσε να δει τον Καλλίνικο να ανεβαίνει τις βαθμίδες της ιερωσύνης και να χειροτονείται Επίσκοπος Επιδαύρου στο Άργος και στη συνέχεια να ενθρονίζεται Μητροπολίτης στην περήφανη και ιστορική Άρτα.
Η χαρά αυτή ήταν απόλυτη για τον κ. Δημήτρη, μπορεί να μην εκφραζόταν με κοσμικό ενθουσιασμό και καύχηση, άλλωστε οι εκδηλώσεις αυτές ήσαν ξένες για τον χαρακτήρα του, όμως η αγνή πίστη του και η πηγαία θρησκευτικότητά του έδειχναν ότι η κατά Θεόν περηφάνια του για τα γεγονότα αυτά αποτυπώνονταν στην ύπαρξή του, στη στάση του και στο βαθύ βλέμμα του. Ελάχιστοι είναι οι γονείς αυτοί, οι οποίοι αξιώνονται να δουν τα παιδιά τους Επισκόπους. Για όσους τον γνωρίσαμε από κοντά, ο κ. Δημήτρης μιλούσε με τα πεντακάθαρα μάτια του, δίδασκε με την παρουσία του και την σοβαρότητά του, με το ακέραιο του χαρακτήρος του, με την τιμιότητα της ζωής του και την ειλικρινή αγάπη του για όλους μας. Αυτός ήταν ο αγαπητός μας Δημήτριος Κορομπόκης. Ας είμαι ελαφρύ το χώμα που σκέπασε τους κόπους, τις χαρές, αλλά και τις λύπες μιάς ολόκληρης ζωής. Αιωνία η μνήμη του!
Κωνσταντίνος Ψυχάρης
Εκπρόσωπος Τύπου Ι. Μ. Μεσσηνίας
