Οι φράσεις αυτές του Γιώργου Σεφέρη για τον Κωνσταντίνο Κατσίμπαλη, γραμμένες το 1937, ήρθαν στον νου μας, μόλις πληροφορηθήκαμε ότι έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Β. Δερτιλής, Ομότιμος Καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και Ακαδημαϊκός.
Η είδηση του θανάτου του ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρίᾳ. Βούρκωσαν τα μάτια μας, ένας λυγμός στάθηκε και νιώσαμε πως μόλις στερηθήκαμε έναν δικό μας άνθρωπο. Όχι γιατί ο εκλιπών υπήρξε και επίτιμο μέλος του Συνδέσμου μας, αλλά γιατί στάθηκε ένα πρότυπο για όλους όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε από κοντά, να ακούσουμε τη βαθιά φωνή του να μας μιλάει με τόση αγάπη, να είναι ο Δάσκαλός μας, όχι μόνο για την Ιστορία, αλλά για την ίδια τη ζωή.
Μας αποκαλούσε «ιεραποστόλους», μας αγαπούσε ωσάν γονιός μας, αυτός ο τόσο σπουδαίος άνθρωπος και επιστήμονας! Διάνθιζε τον λόγο του με μια δόση καβαφικής ειρωνείας, η οποία κατέληγε σε αυτοσαρκασμό. Η ευγένειά του ήταν απαράμιλλη! Η απλότητά του ήταν παροιμοιώδης! Το ιστορικό του έργο ήταν τιτάνιο!
Για τον Σύνδεσμό μας, ο εκλιπών στάθηκε πολύτιμος αρωγός! Οτιδήποτε κι αν πούμε για τον Γιώργο Β. Δερτιλή δεν μπορεί να εκφράσει το μεγαλείο του!
Η σκέψη μας είναι στην Εριέττα Μαυρουδή.
Είμαστε, χωρίς καμία αμφιβολία, φτωχότεροι. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει αυτόν τον Τιτάνα!
