Ο Πέκκιο ήταν ένας από τους ξένους, περιηγητές και μη, που ήθελαν να δουν από κοντά τις θρυλικές φυσιογνωμίες του μεγάλου αγώνα.
Διαβάζουμε λοιπόν:
Ένας εξ αυτών ήτο και ο φλογερός φιλέλληνας, ο Ιταλός δημοσιογράφος ΙΩΣΗΦ ΠΕΚΚΙΟ, ο οποίος , όταν ήλθε στην επαναστατημένη Ελλάδα, το 1825, κατάφερε να πλησιάση τον στρατηγό Θοδωρή Κολοκοτρώνη και να του πάρη μία συνέντευξη (!!) την οποίαν εδημοσίευσε αργότερα στο "Λουγκάνο", γραφεται στο "Ημερολόγιον της Ελλάδος" του 1931 .
Μετά από προσπάθειες αρκετών ημερών, ο Ιωσή Πέκκιο, κατάφερε να συναντήσει τον θρυλικό "Γέρο του Μοριά" στη φυλακή του κι αφού προηγουμένως είχε παρακαλέσει θερμότατα τον Λάζαρο Κουντουριώτη, για να του επιτρέψει να τον επισκεφθεί.
Τον βρήκε ανάμεσα σε δέκα άλλους συντρόφους του και φρουρούμενον από αρκετούς στρατιώτες οι οποίοι έδειχναν προς τον Στρατηγόν βαθύτατον σεβασμόν.
Γράφει ο Πέκκιο:
"Ακτένιστα και άσπρα τα μαλλιά του έπιπτον εις αμφοτέρους τους ώμους του και ανακατεύοντο μπροστά με την άτακτον γενειάδα, την οποίαν μετά την αιχμαλωσίαν του είχεν αφήσει να αυξήση εις ένδειξιν πένθους και εκδικήσεως. Η μορφή του είναι άξεστος, ρωμαλέα. Τα μάτια του γεμάτα φωτιάν, το πολεμικόν και άγριον πρόσωπόν του ωμοίαζε με γέρικον απότομον βράχον".
Αμέσως ο Θ. Κολοκοτρώνης ρωτάει τον Ιωσήφ Πέκκιο τι νέα του φέρνει και ο Ιταλός δημοσιογράφος του απαντά, ότι οι Αιγύπτιοι ετοιμάζονται να κυριεύσουν το Ναυαρίνο.
Ο "Γέρος του Μοριά" εκούνησε μελαγχολικά το κεφάλι του και είπε:
-Δια να νικηθούν οι Αιγύπτιοι δεν εχρειάζοντο παρά άνδρες!..
Κάνοντας μάλιστα μία χαρακτηριστική κίνηση με το χέρι του βροντοφωνάζει:
- Για να βαρούν τα τουφέκια!…
Στη συνέχεια, στρεφόμενος προς τον Ιωσήφ Πέκκιο, λέει:
-Ξέρετε ποιος έδωσε τη νίκη στους Αιγύπτιους; Η ενότης της διοικήσεώς των, ενώ οι Έλληνες χάθηκαν με τη μανία που έχει ο καθένας να κουμαντάρη χωρίς να ξέρη!
Στο σημείο αυτό ο Πέκκιο δίνει χαρακτηριστική περιγραφή για τον Κολοκοτρώνη, μιας και αναφέρει, ότι ενώ σήκωνε το χέρι του διέκρινε στον βραχίονά του μια ουλή σπαθιάς. Τον ερώτησε πού έλαβε το τιμητικό αυτό παράσημο και ο Κολοκοτρώνης του απάντησε:
- Δεν είναι το μόνο παράσημο, πού έχω στο κορμί μου…
Αμέσως μετά του δείχνει μία άλλη ουλή από πυροβολισμό, που είχε στον άλλον βραχίονά του, την τρίτη ουλή στο δεξιό στήθος και μία τέταρτη ουλή στα πλευρά του.
Όπως μιλούσε, όμως, έπαιζε νευρικά το κομπολόϊ του, εσηκώνετο, εκάθητο και εφαίνετο ανήσυχος, ταραγμένος, σαν να εφοβείτο κάποιον εχθρό.
Λέει ο Πέκκιο:
"Ο Κολοκοτρώνης αναμφιβόλως δεν είναι κοινός άνθρωπος. Μετ’ ολίγας ημέρας απελύθη και έγινε πανηγυρικώς δεκτός εις Ναύπλιον. Κατά την στιγμήν της συμφιλιώσεώς του με την κυβέρνησιν, απήντησεν αυτοσχεδίως εις τον λόγον τον οποίον εξεφώνησε κάποιος εκ των επισήμων. Εις την άξεστον απάντησίν του είναι άξια σημειώσεως η παράγραφος εις την οποίαν είπε:
-Στο ταξίδι μου από την Ύδρα έως εδώ πέταξα στην θάλασσα τα παράπονά μου. Κάμετε το ίδιο και σεις και θάψετε μέσα σε κείνο το λάκκο τά μίση σας και τας διαφοράς. Αυτός θα είνε ο θησαυρός που θα κερδίσετε!…"
Και ο Πέκκιο καταλήγει με μία αξιοσημείωτη παρατήρηση:
"Ωμίλει την στιγμήν εκείνην εις την πλατείαν του Ναυπλίου, όπου οι κλάτοικοι έσκαπτον από πολλών ημερών με την ελπίδα (συχνήν εις την Ελλάδα) ότι θα εύρισκον θησαυρόν τινα (…).
Ίσως να μη κατάλαβαν καλά τα οικουμενικά και πανανθρώπινα λόγια του "γερο-Θοδωρή"!…
