Είμαστε κομμάτι ενός κράτους που όχι μόνο μας στερεί βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και αγαθά, ιδιωτικοποιώντας ολοένα περισσότερα από αυτά, αλλά ταυτόχρονα θέτει διαρκώς τις ζωές μας σε κίνδυνο.
Όσο το προσωπικό συμφέρον και το χρηματικό κέρδος εξακολουθούν να θεωρούνται προτεραιότητες που υπερνικούν την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπειά της, όσο οι φιλοδοξίες πολυεθνικών και επενδυτών ξεπερνούν σε αξία τις ανάγκες του απλού λαού, όσο οι μπάτσοι κατακλύζουν τους δημόσιους χώρους μας και το πανεπιστημιακό άσυλο καταπατάται, όσο τα εργατά θεωρούνται αναλώσιμα υλικά, βορά στην βιομηχανική ανάπτυξη και τα κέρδη των αφεντικών τους, όσο τα συμφοιτητά και τα άτομα της κοινωνικής μας τάξης ρισκάρουμε τις ζωές μας κάνοντας κάτι τόσο απλό όπως το να επιβιβαστούμε σε ένα τρένο και όσο ο κόσμος που έχουν δημιουργήσει οι λίγοι προς όφελος τους προσπαθεί να μας ρουφήξει όλο και περισσότερο μέσα στην δίνη του.
42 ημέρες και όσες χρειαστεί θα βρισκόμαστε απέναντι σε οποιαδήποτε κατάχρηση εξουσίας στις σχολές μας, απέναντι σε κάθε κακοποιητή. Απέναντι σε κάθε Α.Τ, ο οποίος μέσα από το κέλυφος της κομματικής του ταυτότητας και της πρώην διοικητικής του θέσης παλεύει με οποιονδήποτε τρόπο να φιμώσει την φωνή των παθουσών. Συμπεριφορές όπως η παθητική στάση, η λευκή ψήφος, τα «τεχνικά προβλήματα σύνδεσης» και η ουδέτερη στάση -είναι συνενοχή.
Κέντρο Αγώνα Φοιτητριών-Φοιτητών Σχολής Καλών Τεχνών Ναυπλίου
Ζωές που εμείς τις ονειρευόμαστε γεμάτες τέχνη, δημιουργία, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη. Ταυτόχρονα, το κράτος και οι εκπρόσωποί του προσπαθούν κατ' επανάληψη να σκοτώσουν το όραμά μας, να μας βυθίσουν στο σκοτάδι, να αφαιρέσουν από τις ζωές μας το χρώμα και το φως.
Όσο το προσωπικό συμφέρον και το χρηματικό κέρδος εξακολουθούν να θεωρούνται προτεραιότητες που υπερνικούν την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπειά της, όσο οι φιλοδοξίες πολυεθνικών και επενδυτών ξεπερνούν σε αξία τις ανάγκες του απλού λαού, όσο οι μπάτσοι κατακλύζουν τους δημόσιους χώρους μας και το πανεπιστημιακό άσυλο καταπατάται, όσο τα εργατά θεωρούνται αναλώσιμα υλικά, βορά στην βιομηχανική ανάπτυξη και τα κέρδη των αφεντικών τους, όσο τα συμφοιτητά και τα άτομα της κοινωνικής μας τάξης ρισκάρουμε τις ζωές μας κάνοντας κάτι τόσο απλό όπως το να επιβιβαστούμε σε ένα τρένο και όσο ο κόσμος που έχουν δημιουργήσει οι λίγοι προς όφελος τους προσπαθεί να μας ρουφήξει όλο και περισσότερο μέσα στην δίνη του.
Για εμάς γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρος ο λόγος για τον οποίο συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε το ένα δίπλα στο άλλο, βάζοντας ως σαφή προτεραιότητα το συλλογικό καθήκον και θέτοντας στην άκρη το προσωπικό συμφέρον.
Τα συμφέροντά τούς οδηγούν συμπολιτά μας σε θάνατο. Δεν θα γίνουμε συνένοχα, δεν θα σιωπάσουμε, δεν θα υποχωρήσουμε. Τους απαντάμε ομόφωνα και πιο καθαρά από ποτέ, ενστερνίζοντας το σύνθημα του Βασίλη Μάγγου : "Κι ας μην νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα".
42 ημέρες και όσες χρειαστεί θα βρισκόμαστε απέναντι σε οποιαδήποτε κατάχρηση εξουσίας στις σχολές μας, απέναντι σε κάθε κακοποιητή. Απέναντι σε κάθε Α.Τ, ο οποίος μέσα από το κέλυφος της κομματικής του ταυτότητας και της πρώην διοικητικής του θέσης παλεύει με οποιονδήποτε τρόπο να φιμώσει την φωνή των παθουσών. Συμπεριφορές όπως η παθητική στάση, η λευκή ψήφος, τα «τεχνικά προβλήματα σύνδεσης» και η ουδέτερη στάση -είναι συνενοχή.
Όσο προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν, να μας καταπιέσουν, να μας τραμπουκίσουν, να μας επιβάλουν την υπακοή μέσω της καταστολής, τόσο θα μας βρίσκουν απέναντι τους, τόσο πιο ανυπότακτα θα γινόμαστε.
ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
Κέντρο Αγώνα Φοιτητριών-Φοιτητών Σχολής Καλών Τεχνών Ναυπλίου
