Το 1537 ήλθε στη μονή Διονυσίου, όπου ασκήθηκε υπεράνθρωπα επί συνεχή 68 έτη, δίχως ποτέ να εξέλθει από αυτή. Αγωνίσθηκε σ’ ένα μικρό σπήλαιο-κελλί, παρά το «δοχειό» της μονής. Ήταν πλουτισμένος ο χαριτωμένος όσιος με διορατικό και προορατικό χάρισμα. «Πλήρης γενόμενος ο άγιος και απ΄ αυτά τα θεία χαρίσματα προέβλεπε σαφέστατα τους διαλογισμούς και τας πράξεις των προς αυτόν ερχομένων. Εκείνοι δε μανθάνοντες παρά του οσίου τα κρύφια της καρδίας των επρόκοπταν εις την άσκησιν και πολλοί απ΄ αυτούς εσώθησαν».
Προείδε το τέλος του και αναπαύθηκε ειρηνικά μετά μικρή ασθένεια στις 16 Μαρτίου 1605. Μετά την ταφή του και κατά την ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του, «βλέπουσιν οφθαλμοφανώς οι αδελφοί το οσιακόν εκείνο σώμα πανταχόθεν βλύζον άγιον μύρον». Γι΄ αυτό καλείται Μυροβλύτης.
Είναι άγνωστος ο βιογράφος του, ο όποιος τον βίο έγραψε μάλλον λίγο μετά την κοίμηση του οσίου. Ο κατά πλάτος βίος σώζεται σε χειρόγραφο της μονής και πρόκειται για παράφραση του πρωτοτύπου βίου.
H μνήμη του τιμάται στις 18 Ιουνίου.
