Τα ήθη δεν χαλαρώνουν, αλλά μέσω της ποιητικής τέχνης συσφίγγουν τις σχέσεις των συνανθρώπων, επειδή το «συν» εκλείπει και αυτό έχει οδηγήσει στην αποδόμηση των κοσμοθεωριών. Ο αναγνώστης δεν επιτρέπεται να παρακολουθήσει πλέον αμέτοχος, από το περιορισμένο πλαίσιο του αποδέκτη, τα τεκταινόμενα και οι εξελίξεις δεν γίνεται να τον αφήνουν πίσω.
Η ποίηση όπως και η τέχνη γενικά, οφείλει να αφυπνίζει και όχι να αποκοιμίζει αντιπαραγωγικά τις αισθήσεις, με αποτέλεσμα η οποιαδήποτε αντίδραση να έρχεται μετά τη δράση. Κάθε δράση, αν προετοιμαστεί σωστά πνευματικά, δεν θα φέρει αντίδραση, εφόσον έχει σπείρει και καλλιεργήσει πάνω σε έδαφος γόνιμο, ξεχερσώνοντας τις κοτρόνες όπου πάνω και γύρω τους τίποτα δεν ευδοκιμεί.
Ο κόσμος δεν μπορεί να προοδεύει υποταγμένος στο χτες, αλλά προετοιμασμένος στις επιταγές του αύριο. Αν αυτό δεν το οραματιστούν οι κατ’ εξοχήν αρμόδιοι τεχνίτες που υπηρετούν την τέχνη τους, τότε ένα δυσοίωνο μέλλον θα χαράξει και θα είναι ευθύνη όλων.
Η ποίηση δεν είναι πληροφορία, αλλά γνώση. Αυτά τα δυο δεν πρέπει να συγχέονται. Ένας κόσμος σε λήθαργο σώζεται μόνο μέσα από την τέχνη και την επιστήμη. Μόνο έτσι ξαναφυτρώνει η ελπίδα και η προσμονή.
Ως επίλογος, το ποίημα μου με τίτλο «Μετά δόλου».
ΜΕΤΑ ΔΟΛΟΥ
Οι ποιητές
προσκαλούν τις λέξεις σε επίσημο δείπνο
και ερωτοτροπούν δήθεν αθώα
πάνω σε καρό κουβέρτα του πικνίκ
κερνώντας τες κοκτέιλ επιθέτων
και παραισθησιογόνα ουσιαστικά
μεθώντας τες με ναρκωτικά ρημάτων
ώσπου να τις στείλουν ντοπαρισμένες ισόβια
πίσω από τα σίδερα των γραμμών των τετραδίων
ταΐζοντας τες ευλαβικά με το μολύβι
εδέσματα υψηλής γαστρονομίας.
* Η Γκέλη Ντηλιά είναι ποιήτρια και συγγραφέας. Η πρόσφατη ποιητική συλλογή της με τίτλο «XL» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
