Μόνο το πρώτο τρίμηνο του έτους, 7,1 δισ. ευρώ έμμεσοι φόροι προστέθηκαν στη σφοδρή επίθεση που δέχεται το λαϊκό εισόδημα, με την κυβέρνηση να πανηγυρίζει για υπερκάλυψη του στόχου των εσόδων κατά 15,7%. Μάλιστα, από την επόμενη βδομάδα η σκυτάλη περνά στον ΕΝΦΙΑ, που διατηρήθηκε από όλες τις κυβερνήσεις εδώ και 10 χρόνια.
Οι φόροι «αυγατίζουν», μαζί με την ακρίβεια από το ξεσάλωμα των επιχειρηματικών ομίλων. Όμως την ίδια στιγμή οι μισθοί εξανεμίζονται, παρά τις «αυξήσεις» στον κατώτατο μισθό τις οποίες διαφημίζει η κυβέρνηση. Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ δείχνουν ότι ο μέσος πραγματικός μισθός μειώθηκε κατά 7,4% λόγω του πληθωρισμού.
Επιβεβαιώνουν δηλαδή ότι ο μνημονιακός νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου, με κριτήρια «την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα της οικονομίας», ψηφίστηκε και εφαρμόζεται κατά σειρά από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ για την προστασία της εργοδοσίας από τις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων, με αποτέλεσμα ο κατώτατος μισθός να είναι σήμερα σχεδόν ίδιος με πριν από 11 χρόνια!
Η πολιτική τους είναι αυτή που ευθύνεται και για το γεγονός ότι σε μεγάλους κλάδους, με δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, παρά τα ρεκόρ κερδοφορίας η εργοδοσία αρνείται εδώ και 13 χρόνια να υπογράψει κλαδική ΣΣΕ με αυξήσεις στους μισθούς, όπως σε Εμπόριο, Τρόφιμα, Φάρμακο κ.α.
Για μετά τις εκλογές, όλοι τους συμφωνούν στα ματωμένα πλεονάσματα που έρχονται ήδη από φέτος, ως «προαπαιτούμενο» τόσο για την «επενδυτική βαθμίδα» όσο και για τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης, κάτι που μεταφράζεται σε πάνω από 3 δισ. ευρώ επιπλέον φοροληστείας για τον λαό κάθε χρόνο, είτε η κυβέρνηση είναι «αυτοδύναμη», είτε συνεργασίας, είτε με «ανοχή» από όποιον πρόθυμο προκύψει.
Από την άλλη, η κοινή στρατηγική που ακολουθούν εκφράζεται και στην «ασυζητητί» απόρριψη, από όλους, των τροπολογιών και των προτάσεων του ΚΚΕ, όπως για την κατάργηση του ΦΠΑ και των ειδικών φόρων σε καύσιμα και Ενέργεια, για διαγραφή οφειλών.
Όλοι μαζί απέρριψαν την πρόταση νόμου που επεξεργάστηκαν πάνω από 500 εργατικά σωματεία, για κατάργηση των μνημονιακών νόμων που απαγορεύουν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον κατώτατο μισθό, για επαναφορά των κλαδικών ΣΣΕ, των τριετιών κ.ο.κ.
Και πώς να υιοθετήσουν τέτοιες προτάσεις τα κόμματα εκείνα που προβλέπουν τη συνέχιση στην «αναβαλλόμενη φορολογία των τραπεζών»; Που στα προγράμματά τους έχουν την «εθελοντική φορολογία των εφοπλιστών», την οποία εισήγαγε ο ΣΥΡΙΖΑ και συνέχισε η ΝΔ; Που προβλέπουν τη μείωση της φορολογίας των μερισμάτων των καπιταλιστών, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε από το 15% στο 10%, η ΝΔ στο 5% κ.ο.κ.;
Ακόμα και οι όποιες «υποσχέσεις» τους στον λαό για ...ενδεχόμενα «μέτρα ανακούφισης» γίνονται σκόνη και θρύψαλα από εκείνα που είναι σίγουρα για την επόμενη μέρα: Την αύξηση των επιτοκίων δανεισμού, τα κάθε λογής «πράσινα χαράτσια», τις νέες φοροαπαλλαγές για τους ομίλους και τα «επενδυτικά κίνητρα» που θα πληρωθούν ξανά από τον λαό.
Είναι λοιπόν καθαρό ότι και σε σχέση με τον μισθό και το εισόδημα, αυτό που κρίνεται δεν είναι ποια θα είναι η κυβέρνηση που θα αναλάβει τη συνέχιση της αντιλαϊκής επέλασης. Κρίνεται το πόσο δυνατός θα βγει ο λαός απέναντι σε αυτήν την κυβέρνηση, με ισχυρό ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που δεν βάζει τις ανάγκες των εργαζομένων στο «ζύγι» της ανταγωνιστικότητας και των «αντοχών» της κερδοφορίας μιας χούφτας καπιταλιστών.
Βασιλική Γκιόκα
Μέλος του Γραφείου Περιοχής Πελοποννήσου και Γραμματέας της ΤΕ Αργολίδας του ΚΚΕ
