Το θέατρο φορέας και τροφός της ζωής των ανθρώπων (Στην αθάνατη Ηθοποιό Κατερίνα Χέλμη)

Η τέχνη του θεάτρου είναι η μεγαλύτερη τέχνη που αγκαλιάζει, μπολιάζει και καλλιεργεί όλα τα είδη της δημιουργικής σκέψης.

Οι σπόροι του ευδοκιμούν καλύτερα σε πνεύματα οξυδερκή που κατοικούν σε εξοργισμένες, επαναστατικές συνειδήσεις και μεγάλες ψυχές. Επιπλέον η τέχνη του θεάτρου ως φορέας ηθικής υγείας μπορεί να συνεισφέρει τα μέγιστα στην προσπάθεια των ανθρώπων να δημιουργήσουν μια κοινωνική αναγέννηση.

Το θέατρο ως μια δράση μεγαλειώδης είναι συνυφασμένη με την ίδια την δημιουργική ενέργεια της ζωής που ασταμάτητα ρέει, μεγαλώνει και βαθαίνει όπως το ποτάμι της ίδιας της ζωής στην προσπάθειά της να συνθέσει και να ανασυνθέσει με απώτερο σκοπό την δημιουργία νέων και τελειότερων μορφών ζωής. Η τέχνη του θεάτρου μέσα από την δράση, την αντίδραση και την ανάδραση που τροφοδοτούν την δημιουργική σκέψη και τα πληθωρικά συναισθήματα μίας ηθοποιού αντιμάχεται την αδράνεια του θανάτου που είναι ταυτόσημος με μια συμβιβασμένη και αδιατάραχτη-«νεκρή» ζωή.

Δυστυχώς στις παρηκμασμένες κοινωνίες κυριαρχεί η αδράνεια και η αταραξία εφόσον εκλείπει το βασικό συστατικό που αποτελεί το κίνητρο της δημιουργίας που δεν είναι άλλο από την εσωτερική ενέργεια του ανθρώπου-μέλους της κοινωνίας. Οι αδρανοποιημένες κοινωνίες είναι στείρες από την δημιουργική ώθηση της προσπάθειας και είναι αδύνατον να δράσουν δημιουργικά ώστε να συμπαρασύρουν στο ποτάμι της εξέλιξης και άλλες κοινωνίες, έθνη, τάξεις, ομάδες, φυλές με στόχο την συ-έν-ωση και την ειρήνη.

Ανεξάρτητα από τις πολιτισμικές διαφορές, το θέατρο μπορεί να θρέψει την συμφιλίωση και την ενότητα των λαών, διότι από μόνο του είναι ΕΝΑ. Το θέατρο είναι ενιαίο και η αποστολή του είναι να εναρμονίζει την ανθρωπότητα δίνοντας την κατάλληλη μουσική τροφή μέσα από νότες, όργανα, φωνές και ανθρώπινες ΔΥΝΑΤΕΣ παρουσίες.

Η τέχνη του θεάτρου ανήκει στην εξωστρέφεια και δεν μπορεί να πραγματωθεί από την εσωστρέφεια, την επιφυλακτικότητα και την αδράνεια. Οι Ψυχές- σύμπαντα είναι οι καθοδηγήτριες του θεάτρου σε αντίθεση με τις μικρές-μίζερες ψυχές που είναι οι φορείς της στασιμότητας και του θανάτου.

Οι πραγματικοί ηθοποιοί (ουδεμία σχέση έχουν με τους ερασιτέχνες του είδους) είναι πληθωρικοί φύσει – θέσει, μπορεί να ξαποσταίνουν για λίγο καιρό όμως ποτέ δεν εγκαταλείπουν την μάχη. Είναι οι δυνατοί που χαίρονται τον αγώνα τους μέσα από το έντονο πάθος του θεάτρου αλλά και με τα φώτα της λογικής μονίμως αναμμένα απέναντί τους. Αυτός ο μαγικός συνδυασμός είναι εκείνος που εξυψώνει τον νου, ομορφαίνει το σώμα και γαληνεύει την έκφραση δημιουργώντας έναν τέλεια εναρμονισμένο ηθοποιό, που όμως δεν ενδιαφέρεται μόνο για την ατομική του επιτυχία αλλά αναμένει από τον συνάδελφο, από τον συνάνθρωπο ότι δεν κατόρθωσε εκείνος να το εκπληρώσει ο επόμενος προς όφελος των υπολοίπων.

Οι πραγματικοί ηθοποιοί ως γνήσιοι επαναστάτες της ίδιας της πραγματικής τους ζωής είναι η φωνή του κόσμου, του εργαζόμενου, του εργάτη και δεν «αποστασιοποιούνται», δεν προδίδουν και δεν λιποτακτούν. Παρορμητικοί, ενθουσιώδεις, με δυνατή κράση, ανήσυχοι και άγρυπνοι φρουροί της κοινωνίας «αυτό-ωθούνται» και «αυτό-εξωθούνται» σε τεράστιους και ατελείωτους αγώνες που αρχίζουνε με την γέννηση τους και τελειώνουν με τον θάνατο τους.

Μια τέτοια ηθοποιός ήταν η Κατερίνα Χέλμη ντόμπρα, γενναία, ενθουσιώδης, υπέρμαχος της αγάπης και του αλτρουϊσμού.

Καλό της ταξίδι!

Αλεξία Πετροπούλου
Ηθοποιός εκ Μυκηνών