Αρχιερατική Θεία λειτουργία τέλεσε ο Μητροπολίτης Αργολίδας στην Ι. Μονή Ταλαντίου το πρωί της Πέμπτης 20 Απριλίου στο Αραχναίο, στα πλαίσια της Διακαινησίμου εβδομάδος. 
Στο Αραχναίο, ή όπως το λένε οι ντόπιοι "Χέλι", βρίσκονται η Παλαιά και Νέα Μονή Ταλαντίου. Το Αραχναίο βρίσκεται ανάμεσα στην οροσειρά της Τραπεζώνας και στο όρος Αραχναίο, σε απόσταση 30 χλμ από το Ναύπλιο.
Στο Αραχναίο, ή όπως το λένε οι ντόπιοι "Χέλι", βρίσκονται η Παλαιά και Νέα Μονή Ταλαντίου. Το Αραχναίο βρίσκεται ανάμεσα στην οροσειρά της Τραπεζώνας και στο όρος Αραχναίο, σε απόσταση 30 χλμ από το Ναύπλιο.Στο ανατολικό άκρο του χωριού και ακριβώς μετά τη διασταύρωση του δρόμου που οδηγεί από το Αραχναίο στο Λυγουργιό, βρίσκεται η εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου, στην οποία έχει προσκολληθεί και ένα μικρό παρεκκλήσι. Αυτός ο ναός ήταν και το πρώτο καθολικό της Μονής Ταλαντίου.
Στο εσωτερικό του ναού σώζονται όχι τόσο καλά διατηρημένες αγιογραφίες, οι οποίες μάλλον υποδεικνύουν την εργασία τεχνίτη της Κρητικής Σχολής του 16ου αιώνα.
Δεν έχει σωθεί η κτητορική επιγραφή, αλλά από την τοιχοποιία και ειδικά από το σωζόμενο διάκοσμο, συμπεραίνει κανείς ότι έχει χτιστεί μέσα στους Βυζαντινούς χρόνους. Ίσως ο τρούλος να ανήκει σε μεταγενέστερους χρόνους από την κτίση του ναού.
Στο παρεκκλήσι που έχει προσκολληθεί στο ναό έχει διασωθεί τοιχογραφία Αγίας με επιγραφή Α.Κ., πιθανόν της Αγίας Κυριακής. Οι Χελιώτες όμως παραμένουν να το αποκαλούν το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας.
Το 1761 οι μοναχοί μετοίκησαν από την Παλαιά στη Νέα Μονή. Ο ηγούμενος Χελιώτης Γρηγόριος Κουκινιώτης φρόντισε για την ανάπτυξή της. Το 1841, σύμφωνα με εντοιχισμένη πλάκα ανακαινίστηκε όλη η βόρεια πλευρά του.
Το 1892 η μονή συγχωνεύτηκε για δέκα περίπου χρόνια με τις μονές Ταξιαρχών και Αγνούντος της Επιδαύρου. Το 1933 ενώθηκε με τη μονή Καρακαλά. Σύμφωνα με ομολογίες των Χελιωτών, η Μονή κατοικούνταν μέχρι και την κατοχή και μάλιστα επιτελούσε σπουδαίο έργο φροντίζοντας τυφλούς.
Το 1761 οι μοναχοί μετοίκησαν από την Παλαιά στη Νέα Μονή. Ο ηγούμενος Χελιώτης Γρηγόριος Κουκινιώτης φρόντισε για την ανάπτυξή της. Το 1841, σύμφωνα με εντοιχισμένη πλάκα ανακαινίστηκε όλη η βόρεια πλευρά του.
Το 1892 η μονή συγχωνεύτηκε για δέκα περίπου χρόνια με τις μονές Ταξιαρχών και Αγνούντος της Επιδαύρου. Το 1933 ενώθηκε με τη μονή Καρακαλά. Σύμφωνα με ομολογίες των Χελιωτών, η Μονή κατοικούνταν μέχρι και την κατοχή και μάλιστα επιτελούσε σπουδαίο έργο φροντίζοντας τυφλούς.
Σε ό,τι αφορά την αρχιτεκτονική της Νέας Μονής, το καθολικό της βρίσκεται στο κέντρο του αύλειου χώρου και είναι σταυρεπίστεγο κτίσμα με ημικυκλική αψίδα στο ιερό.
Το εσωτερικό του ναού έχει διακοσμηθεί με αγιογραφίες, χωρίς να σώζεται το όνομα του αγιογράφου. Στη δυτική πλευρά του ναού στέκεται ένα δίλοβο καμπαναριό.
Οι μοναχές της Μονής Καρακαλά φροντίζουν για τη διατήρηση της επισκεψιμότητας του χώρου.
Το εσωτερικό του ναού έχει διακοσμηθεί με αγιογραφίες, χωρίς να σώζεται το όνομα του αγιογράφου. Στη δυτική πλευρά του ναού στέκεται ένα δίλοβο καμπαναριό.
Οι μοναχές της Μονής Καρακαλά φροντίζουν για τη διατήρηση της επισκεψιμότητας του χώρου.
