Ζώντας μόνιμα στο Ναύπλιο με το σύζυγο και τα δύο τους παιδιά, δημιουργώντας αδιάκοπα νέα έργα τέχνης σε μία εκ βαθέων συνέντευξη για τη ζωή της, τα πρώτα της λόγια είναι: «Περνάω μια πολύ δημιουργική περίοδο που ανυπομονώ να τη μοιραστώ με τον κόσμο».
Η Ειρήνη Γκόγκουα μίλησε στην εφημερίδα Παραπολιτικά και στον Γιάννη Ξυνόπουλο για την εικαστική Τέχνη και πως αυτή δημιουργεί εικόνες αλλά και κείμενα, όπως το πρώτο της βιβλίο που αφορμή στάθηκε ένας πίνακά της.
Εμείς σε γνωρίσαμε ως ζωγράφο. Μίλησέ μας για την εξέλιξη της δουλειάς σου.
Η Ειρήνη Γκόγκουα μίλησε στην εφημερίδα Παραπολιτικά και στον Γιάννη Ξυνόπουλο για την εικαστική Τέχνη και πως αυτή δημιουργεί εικόνες αλλά και κείμενα, όπως το πρώτο της βιβλίο που αφορμή στάθηκε ένας πίνακά της.
Εμείς σε γνωρίσαμε ως ζωγράφο. Μίλησέ μας για την εξέλιξη της δουλειάς σου.
«Η ζωγραφική είναι ένα κομμάτι έκφρασης, με το οποίο πορευόμαστε μαζί και είμαστε συνταξιδιώτες. Είναι κάτι πολύ φυσιολογικό για μένα, όπως η αναπνοή. Επειδή η συγγραφή προέκυψε κατά κάποιο τρόπο από τη ζωγραφική θα μπορούσα να πω πώς την βλέπω ως εξέλιξη αυτής. Δεν μπορούσα τα προηγούμενα χρόνια να φανταστώ ότι θα εκφραζόμουν ποτέ και μέσω του γραπτού λόγου.
Είναι ιδιαίτερος ο τρόπος που ζωγραφίζεις
Είναι ιδιαίτερος ο τρόπος που ζωγραφίζεις
«Το ακούω συχνά αυτό, ότι αποτυπώνω στα έργα μου πηγάζει από εικόνες που δεν είναι υπαρκτές αλλά τις "βλέπω" με την αίσθηση του νου μου. Είναι ένα πολύ προσωπικό βίωμα, δεν ξέρω αν είναι ιδιαίτερο, για μένα είναι απλά οικείο».
Μέχρι σήμερα πόσες εκθέσεις έχεις κάνει;
Μέχρι σήμερα πόσες εκθέσεις έχεις κάνει;
«Ειλικρινά δεν ξέρω. Νομίζω 15, ίσως όμως και παραπάνω».
Από ποια στιγμή και μετά άρχισες να ευχαριστιέσαι όλη αυτή την εικαστική δράση που έχεις διαγράψει μέχρι σήμερα;
Από ποια στιγμή και μετά άρχισες να ευχαριστιέσαι όλη αυτή την εικαστική δράση που έχεις διαγράψει μέχρι σήμερα;
«Από τη στιγμή της πρώτης έκθεσης, η αίσθησή της δεν περιγράφεται και το λέω χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήταν μοναδική. Όλες οι υπόλοιπες (εκθέσεις) ήταν μεγάλες, ευχάριστες, ξεχωριστές… για παράδειγμα θυμάμαι στην τελευταία μου έκθεση, ένα ζευγάρι αγόρασε ένα έργο μου που όπως είπε το «ερωτεύτηκε» για το σπίτι τους στη Νέα Υόρκη. Λίγο καιρό αργότερα με ξάφνιασαν στέλνοντάς μου μία φωτογραφία που απεικονίζεται το σαλόνι τους με το έργο μου σε γνωστό διαδικτυακό περιοδικό διακόσμησης. Όλο αυτό το μοίρασμα είναι πολύ όμορφο, απλά έρχεται ως συμπλήρωμα στην κυρίαρχη ανάμνηση της πρώτης έκθεσης».
Μέσα σε όλα αυτά, πως προέκυψε το θεατρικό;
Μέσα σε όλα αυτά, πως προέκυψε το θεατρικό;
«Το κομμάτι της ζωγραφικής προέρχεται όπως προανέφερα από τις εικόνες που «βλέπω». Τις κάνω προσχέδιο για να μην τις ξεχάσω, επειδή "εξαφανίζονται" πολύ σύντομα. Μετά άρχισαν μαζί με τις εικόνες να έρχονται και κάποιες σκέψεις μου σε απρόσμενες στιγμές. Άλλες φορές πάλι, ένας μονόλογος, περιγραφές... Άρχισα να κρατάω σημειώσεις. Όπως σημείωνα τα έργα της ζωγραφικής έτσι σημείωνα και τις σκέψεις. Στην αρχή δεν έδινα πολύ βάση, απλά μου άρεσαν και τις κρατούσα για μένα.
Αυτό που θα σας περιγράφω ξεκίνησε πριν περίπου 3 χρόνια. Ξύπνησα ένα βράδυ γιατί μου ήρθε μια ιδέα που προέκυψε από την καθημερινότητα. Ήταν ένας πίνακας όπου άνθρωποι σπρώχνουν έναν μεγάλο ρολόι. Η εικόνα αυτή θύμιζε δούλους ή ζώα που έσπρωχναν κάποτε τον τροχό.
Στην αρχή, σκέφτηκα να την κάνω προσχέδιο. Αμέσως όμως είπα ότι αυτό θα ήταν και ένα πάρα πολύ ωραίο κινούμενο γλυπτό. Να υπάρχει στα αλήθεια αυτός ο τροχός που θα τον κινούν άνθρωποι ως δούλοι του χρόνου. Σε αυτή την ιδέα προστέθηκε ένας μονόλογος που είχα γράψει πριν αρκετό καιρό.
Σχεδόν το 70 με 80% των σημειώσεων που έγραφα τα τελευταία χρόνια ήρθαν και κούμπωσαν αβίαστα. Όλο αυτό έγινε εικόνα και χωρίς καμία προσπάθεια θεατρικό. Ήταν σαν να οπτικοποίησα τις σκέψεις μου και να τις έκανα μία ενέργεια πάνω σε μία σκηνή. Δεν υπήρχε σκοπός. Δεν είπα κάτσε να γράψω κάτι, απλά βγήκε. Σαν μία φυσαλίδα που βγαίνει από τον βυθό στην επιφάνεια της θάλασσας».
Αυτή η ιστορία με το κείμενο που μας είπες πριν, τι ακριβώς περιγράφει;
Αυτό που θα σας περιγράφω ξεκίνησε πριν περίπου 3 χρόνια. Ξύπνησα ένα βράδυ γιατί μου ήρθε μια ιδέα που προέκυψε από την καθημερινότητα. Ήταν ένας πίνακας όπου άνθρωποι σπρώχνουν έναν μεγάλο ρολόι. Η εικόνα αυτή θύμιζε δούλους ή ζώα που έσπρωχναν κάποτε τον τροχό.
Στην αρχή, σκέφτηκα να την κάνω προσχέδιο. Αμέσως όμως είπα ότι αυτό θα ήταν και ένα πάρα πολύ ωραίο κινούμενο γλυπτό. Να υπάρχει στα αλήθεια αυτός ο τροχός που θα τον κινούν άνθρωποι ως δούλοι του χρόνου. Σε αυτή την ιδέα προστέθηκε ένας μονόλογος που είχα γράψει πριν αρκετό καιρό.
Σχεδόν το 70 με 80% των σημειώσεων που έγραφα τα τελευταία χρόνια ήρθαν και κούμπωσαν αβίαστα. Όλο αυτό έγινε εικόνα και χωρίς καμία προσπάθεια θεατρικό. Ήταν σαν να οπτικοποίησα τις σκέψεις μου και να τις έκανα μία ενέργεια πάνω σε μία σκηνή. Δεν υπήρχε σκοπός. Δεν είπα κάτσε να γράψω κάτι, απλά βγήκε. Σαν μία φυσαλίδα που βγαίνει από τον βυθό στην επιφάνεια της θάλασσας».
Αυτή η ιστορία με το κείμενο που μας είπες πριν, τι ακριβώς περιγράφει;
«Η ιστορία αυτή, "Ο τροχός του χρόνου", περιγράφει τη ζωή μας, τους ρυθμούς που έχει αποκτήσει η καθημερινότητά μας και πως όλο αυτό επηρεάζει τις σχέσεις μας. Μου αρέσει πάρα πολύ να παρατηρώ τη φύση αλλά και τους ανθρώπους, πώς λειτουργούμε, πώς φερόμαστε, την αγωνία που έχουμε.
Αντί να χαιρόμαστε τη ζωή… ζούμε μέσα στο άγχος, μ' ένα βάρος, με ένα "ουφ". Στο θεατρικό προσπαθώ να απομονώσω αυτό το βάρος της αγωνίας. Είναι όλα αυτά τα πρέπει που κουβαλάμε, τα οποία δεν ξέρω αν είναι δικά μας»
Όλο αυτό ακούγεται λίγο αόριστο, όπως και οι εικόνες που ζωγραφίζεις στους πίνακές σου.«Η αλήθεια είναι πως όσο το έγραφα δεν έβλεπα κάποια ομοιότητα στη γραφή μου με τη ζωγραφική μου. Αφού ολοκληρώθηκε και μπόρεσα να το δω από απόσταση παρατήρησα τα πολλά κοινά σημεία. Έχει κομμάτια της φαντασίας μου, ταυτόχρονα βλέπουμε ανθρώπους της διπλανής πόρτας… γνωστά και άγνωστα σε μένα πρόσωπα. Όπως στον καμβά έτσι και σε αυτό το βιβλίο συμβιώνει το φανταστικό με το ρεαλιστικό».
Πώς κατέληξαν αυτά τα κείμενά σου να γίνουν βιβλίο;
Αντί να χαιρόμαστε τη ζωή… ζούμε μέσα στο άγχος, μ' ένα βάρος, με ένα "ουφ". Στο θεατρικό προσπαθώ να απομονώσω αυτό το βάρος της αγωνίας. Είναι όλα αυτά τα πρέπει που κουβαλάμε, τα οποία δεν ξέρω αν είναι δικά μας»
Όλο αυτό ακούγεται λίγο αόριστο, όπως και οι εικόνες που ζωγραφίζεις στους πίνακές σου.«Η αλήθεια είναι πως όσο το έγραφα δεν έβλεπα κάποια ομοιότητα στη γραφή μου με τη ζωγραφική μου. Αφού ολοκληρώθηκε και μπόρεσα να το δω από απόσταση παρατήρησα τα πολλά κοινά σημεία. Έχει κομμάτια της φαντασίας μου, ταυτόχρονα βλέπουμε ανθρώπους της διπλανής πόρτας… γνωστά και άγνωστα σε μένα πρόσωπα. Όπως στον καμβά έτσι και σε αυτό το βιβλίο συμβιώνει το φανταστικό με το ρεαλιστικό».
Πώς κατέληξαν αυτά τα κείμενά σου να γίνουν βιβλίο;
«Όταν ολοκληρώθηκε η συγγραφή του, είχα την ανάγκη να το μοιραστώ με τον κόσμο. Δεν με προσέγγισε κάποιος, δεν είχα ούτε τα μέσα ούτε τις γνωριμίες. Δεν ήξερα καν πώς γίνεται όλο αυτό. Συνεργάστηκα με τις εκδόσεις "Παπαζήση" που από την αρχή το αγάπησαν και του δώσανε τη φροντίδα και τη θαλπωρή που είχα ανάγκη να δοθεί στο καινούργιο μου "παιδί". Νιώθω τυχερή και τους ευχαριστώ πολύ!
Όλη η ομάδα το στήριξε, η Διευθύντρια των εκδόσεων Παπαζήση κα Κατερίνα Μάρκου, η κα Τζένη Πάλμου, ο γραφίστας κ. Σωτήρης Παπαδήμας και η Ευγενία Γεωργαντά που έκανε την τυπογραφική επιμέλεια. Φέρθηκαν καταπληκτικά προς εμένα που είμαι πρωτάρα στον κόσμο της γραφής».
Τι άλλο να περιμένουμε από εσένα;
Όλη η ομάδα το στήριξε, η Διευθύντρια των εκδόσεων Παπαζήση κα Κατερίνα Μάρκου, η κα Τζένη Πάλμου, ο γραφίστας κ. Σωτήρης Παπαδήμας και η Ευγενία Γεωργαντά που έκανε την τυπογραφική επιμέλεια. Φέρθηκαν καταπληκτικά προς εμένα που είμαι πρωτάρα στον κόσμο της γραφής».
Τι άλλο να περιμένουμε από εσένα;
«Δεν είμαι άνθρωπος, ο οποίος κάνει πρόγραμμα, ούτε βάζει όρια στα όνειρα και τους στόχους. Δεν φανταζόμουν ποτέ πώς εγώ θα γράψω βιβλίο. Αισθανόμουν πως η γραφή και ο λόγος ήταν το αδύναμο σημείο μου. Οπότε δεν ξέρω τι να απαντήσω, αλλά ελπίζω να περιμένετε κάτι καλό από μένα».
Πώς θες να κλείσουμε αυτή τη συζήτηση, γιατί όλα τα παραπάνω μοιάζουν σα να τα λέει ένας ταξιδιώτης του χρόνου.
«Μου αρέσει τόσο πολύ που με λέτε ταξιδιώτη… Πως θα ήθελα να κλείσω αυτή τη συζήτηση; Εύχομαι "Ο τροχός του χρόνου" να γίνει ο λόγος για κάποιους αναγνώστες να χάσουν την επαφή με το χρόνο, όπως το κάνουν τα παιδιά...»
