Τι είναι αυτό που τους οδηγεί να συμφωνούν ότι χρειάζεται να έχουν κοινή στάση στον δεύτερο γύρο και να στηρίξουν από κοινού όποιον βρεθεί απέναντι στον σημερινό δήμαρχο;
Προφανώς η ίδια η στρατηγική των κομμάτων τους, που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των επιχειρηματικών ομίλων.
Η στρατηγική δηλαδή ενάντια στην οποία στέκεται ο εκλεγμένος δήμαρχος που στηρίζει το ΚΚΕ στην Πάτρα, που κάνει ό,τι κάνουν όλοι οι εκλεγμένοι του Κόμματος, όπου κι αν βρεθούν με την ψήφο του λαού: Να βάζουν εμπόδια στην πολιτική του κέρδους που τσακίζει τους εργαζόμενους, να είναι μπροστάρηδες στον αγώνα τους για τις ανάγκες τους, να προβάλλουν τις διεκδικήσεις τους.
Γι' αυτό και οι εκπρόσωποι των κομμάτων που κατά τα άλλα σκυλοκαβγαδίζουν στα τηλεπαράθυρα, αποδείχθηκε ότι όταν έχουν απέναντί τους εκείνη τη φωνή που τους «βάζει δύσκολα», που υπερασπίζεται δίχως υποχωρήσεις το λαϊκό δίκιο, τότε ακόμα και η «τοξική αντιπαράθεση» πάει στην πάντα.
«Είναι τοπικό θέμα, "αυτοδιοικητικό"», λένε απολογητικά διάφοροι, προκειμένου να το υποβαθμίσουν. Όμως, πρώτον, μιλάμε για τον τρίτο μεγαλύτερο δήμο της χώρας, όπου οι επιλογές που κάνει το κάθε κόμμα μόνο τυχαίες δεν είναι.
Έκφράζεται σε τοπικό επίπεδο ό,τι συμβαίνει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Με τις διαφορές τους στα ζητήματα στρατηγικής σημασίας να μη διακρίνονται ούτε με το κιάλι, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να καταλήγουν σε κοινούς υποψηφίους και να αλληλοϋποστηρίζονται εκεί που διαβλέπουν «δυσκολίες» για τα συμφέροντα του κεφαλαίου που εκπροσωπούν.
Έτσι εκφράζεται «τοπικά» η «ευκολία» που έχουν στελέχη και βουλευτές τους να μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο και μετά να αλληλοκατηγορούνται για «αποστασίες».
Η άνεση που έχουν κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ να ενσωματώνουν πρώην κυβερνητικά στελέχη της ΝΔ όπως ο Ευ. Αντώναρος, ή η ΝΔ να υπουργοποιεί πρώην στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και να προτείνει υπουργούς προερχόμενους από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε γίνει με τον Ευ. Αποστολάκη.
Η ίδια ευκολία εκφραζόταν όταν ο ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε στη ΝΔ «υπουργούς κοινής αποδοχής» κατά τη διάρκεια της πανδημίας, κηρύσσοντας το γνωστό «μορατόριουμ».
Παρόμοια στάση είχαν και στη Βουλή. Από τους 423 νόμους της ΝΔ την τελευταία 4ετία, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ψηφίσει πάνω από τους 200, ενώ πάνω από 300 έχει στηρίξει το ΠΑΣΟΚ. Και την ίδια στιγμή, και τα τρία κόμματα του κεφαλαίου απορρίπτουν «ασυζητητί» εδώ και 4 χρόνια κάθε πρόταση νόμου, κάθε τροπολογία που έφερνε το ΚΚΕ, η οποία προέβλεπε στοιχειώδη μέτρα ανακούφισης για τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, είτε από την ακρίβεια, είτε από τους πλειστηριασμούς, είτε για αυξήσεις στις συντάξεις, για επαναφορά των Δώρων για όλους κ.λπ.
Τους ενώνει λοιπόν το κοινό αντιλαϊκό πρόγραμμα της «επόμενης μέρας»: Το «υπερμνημόνιο» του Ταμείου Ανάκαμψης, η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, της εμπλοκής στα αμερικανοΝΑΤΟικά πολεμικά σχέδια με τα δισεκατομμύρια των χρηματοδοτήσεων για τις ΝΑΤΟικές αποστολές.
Όλα εκείνα που μαυρίζουν τη ζωή του λαού, που βάζουν απέναντι στις ανάγκες του τα κέρδη των ομίλων, που γεννούν εγκλήματα όπως στα Τέμπη, από ένα κράτος σάπιο και εχθρικό για τα λαϊκά συμφέροντα.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν δίνουν «στο πιάτο» τη «μεγάλη εικόνα»: Από τη μία οι εργαζόμενοι, ο λαός και ο αγώνας τους, η διεκδίκηση για τα συμφέροντά τους, για τις δικές τους ανάγκες. Εκεί που πάντα στο πλάι τους βρίσκουν τους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές που συμπορεύονται μαζί τους είτε σε δήμους και Περιφέρειες, είτε στη Βουλή, είτε στα συνδικάτα.
Και από την άλλη οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, με τα παζάρια για τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις, τις συνεργασίες και τις συγκολλήσεις τους για τη θωράκιση των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων.
«Μόνοι τους και όλοι μας», λοιπόν, όπως λέει και το σύνθημα του ΚΚΕ, με το παράδειγμα της Πάτρας να προσθέτει ακόμα περισσότερους λόγους για να ψηφιστεί το ΚΚΕ από χιλιάδες ανθρώπους του μόχθου στις 21 Μάη.
Θανάσης Κολιζέρας, υποψήφιος βουλευτής Αργολίδας του ΚΚΕ
